Consiste no emprego de palabras consideradas
decorosas no canto doutras voces con connotacións pexorativas (o tabú). O seu
uso responde a máximas da cortesía, nomeadamente a de respectar o dereito do
oínte a non ser ferido nin molestado, como facer de ventre (por cagar);
estar encinta (por estar preñada); facer pis (por mexar); traseiro, popa (por cu); e tamén a que certas realidades
(animais, por exemplo) inseridas no folclore galego adquiriron unha carga de
superstición importante na nosa cultura popular: bicha, leiteira ou
rastreiriña (por cobra), etc. Tamén
existe un eufemismo "propiciatorio", que é o que explica a
denominación positiva da donicela como "dona das paredes", "dona de
paredes" ao carón das negativas: cazoleira, torresmeira, borrallenta, caldeirona mal raio que te coma.
Nos medios de comunicación, o eufemismo enmascara
ás veces a realidade; deste xeito, na lingua común empréganse formas como actualización
de prezos (por suba de prezos); regulación de emprego (por despido);
conflito bélico (guerra), danos colaterais, etc.
Reaccións eufemísticas ante o tabú é tamén o uso de expresións pedindo
desculpas: “perdoando a palabra”, “con
perdón”, “con perdón dos presentes”.
Cap. Ben falado, Eufemismo.