Patronato da Cultura Galega de Montevideo
O carro, como instrumento básico para o traballo tradicional no campo, ten presenza tanto na literatura coma na pintura. Xunto á fouce e ao arado, é o elemento de maior simbolismo.
Na literatura ambientada no rural galego, aparece coma un elemento máis (como no exemplo que che ofrezo de Fole); mais tamén é símbolo dun mundo que se observa en vías de desaparición, como o poema "O carro" de Manuel María).
Do conto "Antón de Cidrán"
Ó día seguinte, Antón foi varexar as castañas, pola mañá ben cediño. Cando estaba no cimo do castiñeiro esvarou e caíu. Debaixo había un carro cheo de ourizos. Espetouse nun fungueiro polo bandullo, e saíalle a punta polo lombo. Levárono á casa. Mais chegóu xa difunto.
Todo aquil día chovera a todo meter. A campa de Xan da Cruz estaba no camiño do camposanto. Toda ila se asulagara. Tiveron que levala caixa nun carro de bois.
É ben certo que o que vé o seu enterro en vida, xa está cun pé no outro mundo.
Non canta na Chá ninguén
por eso meu carro canta,
canta o seu eixo tan ben,
que a señardade me espanta.
Non hai canto tan fermoso
fino coma un asubío
oncas pegadas saudoso
faise no arrechouchío.
E o meu carro é cerna dura,
sábese carballo e freixo
que fermosa a súa feitura
que lixeireza do eixo,
As cousas vanse aledando,
por onde o meu carro pasa
e carrétame herba pró gando,
tráeme a colleita prá casa.
http://letras.terra.com/fuxan-os-ventos/1244086/
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=v4trbBIeySY
-Meu carriño novo, quen te fai vello?
-Catro meses de verán e oito de inverno.
... como se chama o carpinteiro especialista na fabricación de carros?