Os pobos bárbaros (nome de orixe onomatopeico) viñan facendo incursións na península dende o s. II, pero é a comezos do s. V cando a través dos Pirineos penetran unha serie de pobos xermánicos coa intención de conquistar terras para asentarse: son os suevos, vándalos, alanos; posteriormente os godos e visigodos (en principio mandados por Roma para poñer orde, acabaron por facerse co poder).

Aos suevos debémoslles palabras como o topónimo Suevos. Outras palabras con esta procedencia poden ser: laverca, brétema, broa, feltro, lobio.

lobio: 1. Parra pequena, combarro. 2. Conxunto de follas de parra. .

Laverca

A outros pobos xermánicos debemos os seguintes elementos:

Moitos antropónimos e patronímicos:

Álvaro, Adolfo, Afonso, Luís, Carlos, Elvira, Fernando, Froilán, Galindo, Ramiro e apelidos: Alvar+Ici: ÁLVAREZ.

Léxico referente á guerra e aos costumes:

Topónimos rematados en:

- ar: Gondomar, Tosar...

- mil: Samil, Castromil...

- ende: Ricosende, Ermisende...

- monde/mundi: Baamonde, Taramundi...

- riz: Guitiriz, Sabarís...

- ufe/ulfe: Gondulfe...

- xil: Faxilde...

- outros: Suevos, Godos, Valdegodos, A Gudiña...

Outro léxico:

O característico desta lingua é o artigo AL-; as palabras que non o levan é qporque o l sufriu asimilación (alzait>aceite), ou porque a palabra foi tomada da lingua escrita. As palabras de orixe árabe son moitas, referidas maiormente aos saberes nos que os árabes estaban moi avanzados:

Expresións e interxeccións:

Administración:

Construción:

Topónimos:

Agricultura e gandería:

Ciencia:

Outras:

Algunhas palabras de uso medieval desapareceron ao seren substituídas pola forma latina: alfaiate>xastre; alfaxeme>barbeiro. Outras perviven con cambio de significado: albeite (médico: veterinario).  Algunhas palabras proceden de calcos semánticos: infans (neno)>fillo do rei, novas> suceso, fazaña.