O tesouro

O tesouro está na cuberta do hórreo? Outra vez preciso ir ao Muíño Vello...

Que ganas teño de ir! Ademais, a ver se desta vez podo ensinarlle a foto á tía Teresa. É así como lle chamamos, pero realmente é unha curmá de meu avó.

Cando por fin chegou o día de ir á casa do avó, fixemos unha parada tres kilómetros antes, no lugar de Acevedo, para visitar a tía Teresa. Os primeiros en recibirnos foron os seus gatos, pois a tía ten o patio cheo deses mininos. Miña nai opina que son demasiados, que son unha peste, pero a tía di que lle fan compaña e que lle afastan perigos, coma as cobras na época de calor. Despois de convidarnos a café e torta de roxóns (riquísima, coma sempre), ensineille a fotografía. A súa faciana foi mudando a medida que ía recoñecendo as imaxes. Cando por fin falou, a súa voz estaba tomada pola emoción.

- Coñezo, claro que coñezo. Pero nunca vira esta fotografía. Os nenos son teu avó e meu irmán Manuel. Eran uña e carne, sempre facendo trasnadas. Dos outros recoñezo a meu pai, o da esquerda, e a teu avó, ben se saca por ese pelo crecho. O outro non sei quen é, pero ten un aire de familia. Tampouco sei quen é a muller. Eu nacín no ano 34. Son a pequena dos catro irmáns. Cando tiña nove anos fomos vivir á capital e perdín moito contacto. Antes non se viaxaba con tanta facilidade coma hoxe. Pasei moitos anos sen volver. Debías ensinarlla aos máis vellos do Muíño Vello.

- E quen pode ser C. Redeira?

- Ha ser teu bisavó, Amelia. Constantino Redeira.

Cando saímos da casa xa era noite e non puiden ir até o hórreo.

Ao día seguinte observei o cabazo coma se fose a primeria vez que o vía. Para acceder á pimpinela tiven que arrimar unha escada, pois está bastante alta. Na base, por riba do largueiro, había varias pedras colocadas con certo criterio estético. A maioría eran seixos redondeados, cantos de río e lousas pequenas. Descartei movelas e levalas comigo, polo que lles saquei unha foto co móbil, non fora ser que a súa colocación tivese que ver algo cun código oculto. Estaba claro que ningunha era un diamante ou unha pedra preciosa, así que comecei a desesperar de encontrar un tesouro. Por se acaso, fun levantando unha por unha, non fora ser que debaixo houbera algo escrito. Unha das do extremo esquerdo era branca e rugosa. Ao erguela sorprendeume o peso lixeiro, pois aparentaba ser pesada. Non era unha pedra! Para a miña sorpresa, o que parecía un coio máis, era unha cuncha de ostra, algo deformada polas formacións calcáreas que lle foran medrando. Ao collela, observei que se podían separar as cunchas doadamente e que algo escintilaba dentro.

Por fin un tesouro de verdade! Dentro da cuncha da ostra, pendurada dunha cadea plateada, lucía unha pedra azul en forma de corazón. O meu tamén se acelerou...

Un colgante coma ese lucíao a muller da foto que atopara no faiado!