A pescuda de Amelia
O Día de Todos os Santos fomos por fin á casa do avó. Axudei a baixar as flores que levabamos no coche para o cemiterio e subín ao faiado en canto me puiden escabulir. A arca é bastante grande, cabería eu dentro perfectamente. Está feita de madeira de carballo. A tapa é pesada, pero pódese abrir sen dificultade. Comecei a sacar o que había dentro e funo pousando a modo no faio. Un xogo de sabas de liño bordadas, algo amarelecidas. Dous galochos de home. No fondo, unha manta vella de lá, desas que pesan. Levanteina por unha esquina e mirei se había algo debaixo. Nada! Fixen o mesmo polo outro extremo. Tampouco. U-lo tesouro? Un chisco decepcionada, decidín sacar tamén a manta da arca para estendela.
O certo é que nunca vira unha así, e resultoume curiosa. Debía ter sido feita nun tear, pensei eu. Predomina a cor branca da lá de ovella sen tinguir, pero está decorada con franxas de cores rechamantes, verdes, azuis e vermellas. Na parte inferior, nunha franxa máis ancha, están tecidas as letras C. Redeira. Ao estendela no chan esvarou unha fotografía en branco e negro. Nela víase un grupo de persoas das que non recoñecín a ninguén. Volvín meter todo dentro e baixei coa fotografía en procura de miña nai.
-Mamá, mira que atopei!
-Onde?
-Na arca do faiado.
Mamá mirou a fotografía con interese. Deulle a volta e leu: C. Redeira. Mira, non reparara eu niso.
-Quen son, mamá?
Mamá aínda tardou en responder.
-Esta foto está sacada no patio desta casa, porque a primeira vez que viñen eu aínda estaba esa pía de auga que se ve ao fondo. Despois fixeron obras, pavimentaron o chan con lousa e quitárona. E esta xente...non che sei. Se vivira teu pai... Pero pódeslle preguntar á tía Teresa, a ver se sabe quen son. Mágoa que esta fin de semana non estea. Está tomando os baños en Río Caldo.
Na fotografía víase un grupo de catro adultos e dous nenos. Tres homes e unha muller en segundo plano; dous nenos en primeiro plano. Vestían como de festa, con traxe e garavata, agás un que non tiña a chaqueta posta e levaba tirantes. Os nenos parecían divertirse e miraban un para o outro, facéndose monadas.
Volvín para a miña casa un tanto decepcionada. Esa foto era o tesouro? E os outros tres? Non sei. Está claro que vou ter que completar o xogo.
Volvín de novo á bitácora e seguín coas "dependencias", a ver se o avó agachou algunha pista do tesouro entre esta información...
