Unha maneira de agrupar as palabras é polo seu significado. A semántica é a parte da lingüística que estuda o significado das palabras (sen atender á súa forma ou significante) e as relacións baseadas no significado que se establecen entre elas. Xa que logo, a semántica fíxase, por exemplo, na relación entre o significado de ferro e o de ouro, cobre, prata, chumbo, aceiro, etc. (campos semánticos), entanto que un estudo léxico amosa as relacións existentes entre a forma e o significado de series como ferro, ferruxe, ferrar, ferreiro, ferraría, etc. (familias léxicas).

O significado é o concepto ou idea mental dunha cousa.

Para que sexa válido precísase que, como mínimo, dous falantes (que se comunican entre si mediante signos lingüísticos para transmitirse os seus pensamentos, sentimentos etc.) o asocien co mesmo referente (aquilo do que se fala).

Normalmente, en semántica, ao tradicional esquema saussuriano de signo lingüístico conformado por significante e significado, engádeselle un ter­ceiro elemento: o referente ou «cousa». Configúrase deste xeito un modelo analítico do significado -o triángulo básico- no que se distinguen estes tres compoñentes:

O significante (nome ou símbolo): é a configuración foné­tica da palabra e os segmentos que a constitúen.

O significado (sentido ou referencia): é a información que se lle comunica ao oínte.

O refe­rente ou cousa: é aquilo sobre o que se fala.

O significado denotativo ou denotación é o significado obxectivo, bá­sico das palabras; é dicir, o que nos remite ás cousas que nomean. O sig­nificado denotativo é, pois, descritivo e xeral. (Ex: É unha aguia real).

Significante	Significado	Referente
“aguia” /agia/	“Ave falconiforme de envergadura de 2`5m, etc.”

O significado connotativo ou connotación é o significado adicional, subxectivo, que pode adquirir unha palabra nun contexto determinado. (Alexandre é un aguia dos negocios).