Saltar navegación

A lei de Gravitación Universal

Pintura de Sir Isaac Newton
Imaxe de Newton
Sir Godfrey Kneller, via Wikimedia Commons. Isaac Newton (Dominio público)

Isaac Newton (1642-1727), formulou a súa Lei de Gravitación Universal que, xunto aos seus principios da dinámica, permitiu explicar o movemento dos corpos, tanto na Terra como no resto do Universo. A lei a podemos enunciar así:

«Dúas masas enfrontadas a certa distancia atráense cunha forza que é directamente proporcional ao produto das dúas masas e inversamente proporcional ao cadrado da distancia que separa os seus centros»

A forza é igual a unha constante multiplicada polas dúas masas e dividida polo cadrado da distancia que as separa

Onde G é a constante de gravitación universal, M e m as masas enfrontadas e r a distancia que as separa. G toma o valor de G vale 6.67 por 10 á menos once unidades de sistema internacional.

Figura. Composición a partir de dúas imaxes da NASA. Observa que a forza que fai a Terra sobre a Lúa é igual, pero de sentido contrario á que fai a Lúa sobre a Terra (3º Principio da Dinámica).
Observamos os vectores forza sobre a Terra e a Lúa
Enric Ripoll. Atracción entre a Terra e a Lúa (CC0)

A partir desta lei é fácil deducir que un astro sometido á acción dunha forza provocada por outro astro vai seguir unha órbita circular, elíptica ou hiperbólica. Polo tanto, a lei de Gravitación Universal engloba as tres leis de Kepler e as amplía.