Toda perspectiva é unha forma de representalo espazo  nunha superficie bidimensional, aínda que este tipo de perspectiva non pretende evocar a realidade natural senon a simbólica.

A perspectiva xerárquica foi empregada por artistas dende a Prehistoria, tanto en escenas como en partes dunha figura en solitario (agrandar unha man, un ollo, as poutas,...). Aínda que, esencialmente, fai referencia á xerarquización por tamaños segundo a orde e importancia, como indica o propio termo.

En Mesopotamia e Exipto, as figuras represéntanse con tamaños proporcionais segundo a importancia social ou o protagonismo na escena (imaxe 1).

Outras veces, a escena componse segundo unha xerarquía espiritual, é dicir, cun tamaño dado pola súa proximidade á divinidade (imaxe 2).  A perspectiva xerárquica convírtese nun recurso que reforza a función simbólica, didáctica e propagandística da obra (imaxe 3).

Dende o Renacemento cobra máis importancia a representación do natural, e polo tanto, substitúese esta persepectiva simbólica por outras naturalistas: lineal, aérea, axonométrica, militar,...

Imaxe 1

Imaxe 2

Imaxe 3