O nártice é parte da basílica paleocristiá (imaxe 1). A sua orixe atopámolo na estrutura da basílica romana (edificio pensado para reunir ós cidadáns con distintos fins). Ocasionalmente, posuía un grande atrio de entrada no que un dos laterais era ocupado polo nártice.

Os templos cristiáns necesitan edificios para congregar ós fieis (Eucaristía e outros sacramentos) e adoitan esta tipoloxía de edificiodo mundo clásico: a basílica. O templo cristián é un lugar de reunión, ekklesía ou asemblea. É por isto, que as igrexas paleocristiás teñen esquema basilical e nártice.

O nártice estaba reservado ós catecúmenos e penitentes, como un lugar de tránsito ó verdadeiro espazo sagrado.

Exisiten dous tipos de nártices: exonártice (aberto ao exterior) e endonártice (inscrito na planta do edificio e pechado). 

O nártice, ás veces, cubríase cun teito sostido por piares ou columnas e delimitábase o seu contorno cunha varanda, muro ou arcada.

Nos estilos prerrománicos empregáronse con frecuencia (imaxe 2). Ás veces icorpóranse nun lateral da igrexa a modo de atrio. En moitos casos este tipo de pórtico aberto foi utilizado para a reunión dos cidadáns con fíns civís (imaxe 3).

Imaxe 1

Imaxe 2

Imaxe 3