A falsa-cúpula (construída por aproximación de filas de cantería, ladrillos ou cachotaría) foi utilizada dende as primeiras civilizacións, sobre todo en construcións funerarias.

No mundo mesopotámico, exipcio e grego, foi pouco común o uso de cúpulas xa que era unha arquitectura eminentemente alintelada.

Os primeiros exemplos de cúpulas atopámolos na arte romana. No Panteón de Agripa de Roma ergueuse unha grande cúpula semiesférica apoiada nunha estrutura cilíndrica. Posúe un óculo na clave que ilumina o interior (imaxe 1). 

O Imperio Bizantino herdou a tecnoloxía romana na construcción de cúpulas, erguéndoas sobre superficies cadradas coa axuda de pendentes.

A cúpula é un dos elementos propios da arquitectura islámica, reservada para lugares e estancias detastacadas, normalmente de madeira e ladrillo, e profusamente decorada. (imaxe 2). 

Na Europa cristiá da Idade Media constrúense cúpulas de menor tamaño por descoñecemento técnico.  A partir da expansión das cidades e a reconstrucción da basílica do Santo Sepulcro de Xerusalén (século XII), reprodúcese o seu modelo por toda Europa. 

No Renacemento, constrúense as cúpulas mais importantes: a cúpula da Santa María dei Fiore en Florencia (imaxe 3) de Brunelleschi e a cúpula de San Pedro do Vaticano, obra de Miguel Anxo.

Para conseguir mais elevación nunha cúpula faise repousar sobre un ancho anel chamado tambor, de corpo cilíndrico ou poligonal.

A iluminación pode conseguirse polos vans abertos no tambor ou coroarse cunha estrutura chamada lanterna, para permitir o paso da luz ó interior.

Imaxe 1

Imaxe 2

Imaxe 3