Nas ordes clásicas divídese en arquitrabe, friso e cornixa. A sua orixe parece proceder dos antigos construtores que imitaran en pedra as formas coas que construían en madeira (o arquitrabe era onde se pousaban as trabes).

En cada unha das ordes, o entaboamento ten características específicas:

• Orde dórica: o entaboamento está composto por arquitrabe liso e groso; friso decorado con métopas e tríglifos e cornixa sobresaínte.
• Orde xónica: o entaboamento está composto de arquitrabe con platabandas (imaxe 1), friso corrido e decorado con relevos que descansa directamente sobre o arquitrabe e cornixa decorada con dentículos e .
• Orde Corintia: o entaboamento, mide unha quinta parte do total e consta de arquitrabe, normalmente composto de tres platabandas; friso decorado con relevos, sen triglifos nin métopas e apoiado directamente sobre o arquitrabe; e cornixa que soe estar decorada cunha moldura saínte chamada cimacio.

Na arquitectura posterior, o entaboamento clásico foi modificado e reinterpretado (imaxe 2) e (imaxe 3). 

Imaxe 1

Imaxe 2

Imaxe 3