"Cristo resucitado", madeira policromada. Museo Goya de Zaragoza. Gregorio Fernández, 1616 — María Villarino. *Escultura con composición sinuosa en "S", ó modo de Praxíteles* (CC BY-SA)

Definición

Curva praxiteliana: contraposto moi marcado. Foi utilizado por vez primeira por Praxíteles no século IV a. C., de quen recibe o seu nome.

Lectura facilitada

Apoio visual

Explicación

Buonarotti, Miguel Anxo (1565) "Escravo" [escultura en mármore]. Museo do Louvre — Fernando Díaz. *Curva praxiteliana nunha escultura renacentista* (CC BY-SA)

A curva praxiteliana é un recurso expresivo na representación da figura humana onde o peso do corpo descansa nunha perna, o que produce movementos de direccións inversas en cadeira e ombreiros.

Nunha curva praxiteliana, os cadrís elévanse esaxeradamente dun lado creando un amplo arco coas pernas e có torso que se dirixen cara sentidos contrarios en forma de S, polo que tamén recibe o nome de “S Praxiteliano” (imaxe 1). Deste xeito, o eixo vertical da escultura, pártese pola cadeira, desprazándose o torso cara atrás (imaxe 2); dándolle maior sinuosidade ata o punto de que ténse que apoiar a escultura sobre un elemento externo, simulando panos, árbores, troncos…

Créase máis sensación de movemento e flexibilidade; amais de maior expresividade e sensualidade (imaxe 3).

Praxítles (Copia romana do século II) "Hermes" [escultura en pedra] Museos Vaticanos, Roma — Fernando Díaz. *Escultura cun contraposto esaxerado* (CC BY-SA)

(Século II) " Sileno", [copia romana en mármore de modelo grego en bronce]. Museo do Louvre — Fernando Díaz. *Escultura copia dunha obra de Praxíteles* (CC BY-SA)

de Bologna, Jean. "Neptuno", 1565. Fonte de Neptuno [escultura en bronce]. Bolonia, Italia. — Fernando Díaz. *Xiro de cabeza nunha escultura manierista* (CC BY-SA)