A tradición literaria grecolatina chegou ás linguas modernas a través da tradución, a imitación e a emulación. Isto reflíctese especialmente na poesía medieval, onde se atopan paralelismos cos temas da lírica grega como o amor non correspondido e os seus efectos físicos e emocionais. A prosa, aínda que menos desenvolvida ca poesía en Galicia, tamén aborda temas clásicos en obras como a "Crónica Troiana". No Renacemento e períodos posteriores, a influencia grecolatina é menos directa, centrada máis na formación humanística e o uso do latín e o grego no léxico galego.

Na poesía medieval galega, atópanse semellanzas sorprendentes coa lírica grega, especialmente na exploración do amor non correspondido e os seus efectos emocionais. Este tema maniféstase en diversos graos, dende a nostalxia ata a desesperación, que leva ao desexo da morte como única saída aos males amorosos. Exemplos disto atópanse nas cantigas medievais, onde a dor do amor exprésase cunha intensidade que lembra a poetas líricos gregos como Anacreonte. Por exemplo, en dous fragmentos de cantigas galego-portuguesas, o tema do amor non correspondido preséntase con gran forza. No primeiro, o poeta expresa o seu desexo de morrer ante a imposibilidade de atopar pracer ou alegría algunha no seu estado:

querriaja mha morte pois que nom / vejo de mi nem d'a/ nulha sazom / prazer nen veerei.

No segundo, o poeta reitera este desexo, atopando un sabor amargo na súa propia morte como alivio á intensa dor do amor non correspondido:

Moyr 'eu e praz me se Deus me perdon! / e de mia mort'ei mui gran sabor / por non soffrer mui gran coila d'amor.

Estes sentimentos atopan eco na poesía de Anacreonte, onde o poeta tamén expresa o desexo de morrer como solución ás penas do amor

¡Oxalá puidese morrer! Que non habería outra / solución destas penas!.

A morte preséntase como un ben desexado que traería sosiego á alma.

A prosa, menos desenvolvida ca poesía en Galicia, inclúe temas clásicos en obras como a Crónica Troiana. A Crónica Troiana, en prosa galega, traducida en 1373 polo capelán Femán Martiz por encargo de Femán Pérez de Andrade, é un exemplo significativo da recepción de temas clásicos na prosa galega. Esta obra baséase nun texto castelán, que á súa vez era unha tradución dunha versión galega ou portuguesa xa perdida do "Roman de Troie" de Benoît de Sainte-Maure, un autor francés. A elección desta obra para a tradución ao galego subliña o interese persistente na materia troiana, que trascende as barreiras lingüísticas e culturais, conectando así a tradición literaria galega coa rica herdanza do mundo clásico.

Durante o Renacemento e os períodos posteriores, a influencia grecolatina en Galicia manifestouse de maneira menos directa, centrada máis na formación humanística e na incorporación do latín e o grego ao léxico galego. En lugar dunha imitación literal dos clásicos, buscou unha nova interpretación dos seus principios formais e temas, adaptándoos aos ideais contemporáneos. Este enfoque afastouse da reprodución fría e académica do pasado, privilexiando a creación persoal sobre a mera replicación de modelos antigos.

O romanticismo, en particular, adoptou unha postura de emulación cara aos clásicos, utilizándoos como fonte de inspiración para a innovación e a orixinalidade literarias. Neste contexto, os autores románticos mostraron unha predilección pola cultura grega, vista como un ideal de beleza, nobreza e liberdade, contrastando coa percepción negativa de Roma, asociada coa invasión e a opresión dos pobos antigos do noroeste peninsular. Esta revalorización de Grecia, enmarcada nos ideais do Romanticismo e as aspiracións nacionalistas galegas, traduciuse nunha busca de raíces culturais que lexitimasen un sentido de identidade distinto. Neste período, a influencia grecolatina reflectiuse menos na adopción directa de formas e contidos clásicos e máis na inspiración que estes proporcionaban para a creación de obras que, aínda que enraizadas na tradición, buscaban expresar unha voz e unha experiencia autenticamente contemporáneas e locais.

Entre os autores galegos que destacan pola súa asimilación e reinterpretación da literatura clásica, Ramón Cabanillas e Aquilino Iglesia Alvariño sobresaen tanto pola súa excelencia poética como polo seu labor como tradutores do grego e o latín. Estes autores non só incorporaron motivos e temáticas clásicas nas súas obras, senón que tamén se inspiraron nas formas e estéticas da literatura grecolatina para enriquecer a literatura galega, creando así unha ponte entre a tradición clásica e a expresión literaria contemporánea galega​