Algunhas das principais herdanzas das institucións políticas democráticas gregas poden apreciarse na actualidade no funcionamento dalgunhas cámaras parlamentarias, consellos de ministros ou asembleas lexislativas que reproducen en parte o modelo da Asemblea ateneniense. Aínda que con diferenzas importantes, estes órganos colexiados retoman a noción de que debe existir un espazo no que os representantes dos cidadáns debatan e adopten decisións en nome do conxunto da comunidade política.
Outra herdanza fundamental das experiencias democráticas helénicas foi o emprego do sorteo para designar os titulares dalgúns cargos públicos, técnica coñecida como kleroterion. En Atenas utilizouse para escoller aos membros do Consello dos Quiñentos ou doutras magistraturas. Hoxe en día aplícase sistema de sorteo nalgúns xurados populares. A idea subxacente é evitar a consolidación de elites de poder, por medio de elixir os representantes por azar entre o corpo cidadán.
O concepto de isegoría, é dicir, do igual dereito de todos de expresarse libremente ante a Asemblea, tamén penetrou na cultura política contemporánea e na noción de publicidade dos debates parlamentarios. Malia as evidentes limitacións que a escala dos Estados actuais impón, búscase preservar o ideal de dar a palabra por igual a través dos regulamentos das cámaras lexislativas e o acceso dos medios de comunicación.
Por outra banda, nocións como a importancia da participación directa dos cidadáns no goberno da polis ou a desconfianza cara a calquera forma de poder persoal que puidese desembocar nunha tiranía informan boa parte do ideario democrático actual.
O pensamento político grego influíu de maneira notable naqueles teóricos do século XVIII que sentaron as bases ideolóxicas do constitucionalismo moderno. Autores como Montesquieu, nas súas reflexións sobre a división de poderes, amosan un coñecemento profundo das clásicas e un interese en evitar os riscos das democracias directas coa creación dun elaborado sistema de contrapesos.