A literatura clásica grega, con obras emblemáticas que abarcan desde a épica homérica ata os rexistros históricos e xeográficos de Herodoto, deixou unha pegada indeleble na concepción da narrativa de viaxes. Esta tradición literaria serviu para documentar e interpretar o mundo antigo e tamén estableceu os alicerces sobre os que se construirían os relatos de viaxes posteriores.

O modelo homérico

 A Odisea, atribuída a Homero, é un dos primeiros e máis influentes exemplos de literatura de viaxes. A narrativa de Odiseo, cunha rica mestura de aventuras, encontros cunha variedade de culturas e a constante busca do retorno ao fogar, converteuse nun paradigma para os relatos de viaxes. A súa influencia observase en obras posteriores como "Os viaxes de Gulliver" de Jonathan Swift e "Moby Dick" de Herman Melville, onde a viaxe física se acompaña dunha exploración interior e dunha busca de identidade. No mundo contemporáneo, non podemos esquecer "A Vida de Pi" de Yann Martel. Aínda que esta obra é moito máis recente, a súa representación dunha odisea persoal e espiritual, na que o protagonista está perdido no mar xunto con un tigre de Bengala, fai alusións directas aos temas de supervivencia e auto-descubrimento tan queridos na literatura clásica grega.

Herodoto e a xeografía do coñecido: Herodoto tamén ofrece unha das primeiras instancias de escritura de viaxes no seu traballo "Historias". A súa metodoloxía de investigación directa, a descrición de terras afastadas e o seu intento de comprender culturas e costumes distintos, fainos lembrar de autores como a galega Exeria ou o archifamoso  Marco Polo.

A influencia da literatura de viaxes clásica grega sobre as obras contemporáneas é unha demostración da súa atemporalidade e do seu valor universal. A Odisea trazou o camiño para a narrativa de viaxes e instigou tamén unha curiosidade insaciable polo coñecemento de outros mundos e culturas, unha característica que segue sendo central na literatura de viaxes ata o día de hoxe.