Familias lingüísticas e linguas flexivas
O concepto de declinación, que implica a mudanza de forma das palabras para expresar a súa función sintáctica na oración, é unha característica presente en moitas linguas do mundo, non só no grego antigo. A declinación pode aplicarse a substantivos, pronomes, adxectivos, adverbios e artigos para indicar número, caso, xénero e outras categorías gramaticais. Mentres que a inflexión dos verbos coñécese como conxugación, a das outras partes do discurso recibe o nome de declinación. Esta característica é esencial en familias lingüísticas como a Quechua, Indo-Europea, Bantú, Semítica, Fino-Ugriia e Túrquica, e atópase en idiomas como o alemán, o islandés, o lituano, o letón, as linguas eslavas, o sánscrito, o latín, o grego antigo e moderno, o albanés, o armenio clásico e moderno e o kurdo.
No caso do galego, aínda que non ten un sistema de declinación tan complexo como o latín ou o alemán, conserva algúns trazos de declinación no seu sistema pronominal. Por exemplo, en galego, os pronomes persoais cambian a súa forma dependendo da súa función na oración, como en "eu" que se converte en "me" ou "min" dependendo da súa función na oración.
As linguas con declinacións, como o alemán, o latín e o ruso, entre outras, mostran cambios nas palabras (xeralmente mediante sufixos) para especificar suxeitos e obxectos, e en xeral os casos das palabras. Estes idiomas inflectidos permiten unha orde de palabras máis libre. Por exemplo, en alemán, a declinación móstrase nos artigos, adxectivos e ás veces nos substantivos, cambiando a súa forma para reflectir o seu papel na oración.
En contraste, o galego, como o español, depende en maior medida da orde das palabras para o significado, aínda que con certa flexibilidade grazas ao seu sistema pronominal. Este enfoque na declinación noutras linguas ofrece unha vantaxe significativa en termos de flexibilidade sintáctica, permitindo diferentes ordes de palabras que preservan o significado orixinal mentres expresan diversos matices.