Do caos á orde: O Nacemento do Cosmos e dos Deuses
"No principio só existía o Caos, un abismo vasto e desordenado, fonte de tódalas cousas. Dela brotaron as primeiras entidades primordiais: Gaia, a Terra firme e fértil, Tártaro, o abismo escuro do inframundo, e Eros, o desexo amoroso, forza vinculante que trae unión e creación. Gaia, sen necesidade de compañeiro, deu luz ao Céu estrelado, Urano, e ao Mar profundo, Ponto, seres poderosos e vastos coma ela.
Urano e Gaia xeraron unha estirpe formidable: os Titanes, os Cíclopes e os Hecatónquiros, cada un deles cunha forza e un poder inmensos. Pero Urano, temendo que os seus fillos o derrocasen, encarcerounos no Tártaro. Gaia, angustiada polo destino dos seus fillos, conspirou con eles para liberarse da opresión de Urano. O máis novo dos Titanes, Crono, armado cunha fouce, castrou a Urano, e do sangue derramado naceron as Erinias, espíritos de vinganza, e as Melias, ninfas dos fresnos, mostrando que incluso un acto de violencia pode levar á creación de novas formas de existencia.
Crono, agora rei dos Titanes, casouse coa súa irmá Rea, pero as profecías advertían que tamén sería derrocado por un dos seus fillos. Así, devoraba a cada un dos seus descendentes ao nacer. Rea, desesperada por salvar ao seu último fillo, Zeus, enganou a Crono dándolle unha pedra envolta en panos para que a devorase pensando que era o neno. Zeus, criado en segredo, creceu para desafiar a Crono e liberar aos seus irmáns das entrañas do seu pai.
O triunfo de Zeus sobre Crono e a súa ascensión ao trono do Olimpo marcaron o principio dunha nova era. Xunto cos seus irmáns, Poseidón e Hades, repartiu o dominio do universo e estableceu unha nova orde, onde os deuses olímpicos reinaban desde o alto do monte Olimpo, e onde a humanidade estaba baixo o seu coidado e xurisdición."
O Diálogo sobre a Virtude e a Natureza dos Deuses
"Debemos, pois, vixiar aos creadores de fábulas; se presentan aos deuses coma modelos de virtude en historias que son nobres, debemos aprobalas, mais se son o contrario, debemos rexeitalas. Precisamos de convencer aos nosos gardiáns que os actos ignominiosos non son propios dos deuses; as historias deben reflectir só aquilo que é digno deles."
"Non debería, entón, permitirse que as mozas e mozos escoiten fábulas que fagan dos deuses autores de actos inxustos; tampouco deberían ser expostos á imaxe de deidades loitando entre si, porque tales historias dificilmente son exemplares ou santas. Se queremos que os nosos futuros gardiáns cren nunha divindade xusta e non dividida en si mesma, non podemos permitirlles que sexan alimentados con historias de guerras divinas ou discusións vexatorias, como se adoitan contar nos libros."
"Así mesmo, non é aceptable que lles digamos que os deuses teñen a facultade de transformarse e disfrazarse, pois temos medo de que, ao escoitar iso, os nosos mozos e mozas crean que a mentira é unha práctica aceptada, e que os deuses son os exemplos a seguir. A verdade debe ser a máxima sagrada que transmitimos, especialmente cando falamos dos deuses."
"En conclusión, as historias que representan aos deuses coma xenerosos e xustos, e aos heroes coma homes de boa moral, son as únicas que deberían ser honradas nos nosos relatos. Pois estes mitos cultivan nas almas novas o xermolo da virtude, e este é o maior ben que podemos facer non só para os gardiáns da nosa cidade, senón para ela mesma."