Entre os diferentes esquemas de pensamento actuais que son herdeiras da filosofía grega, centrámonos aquí especialmente na influencia do mundo das ideas platónico e a consideración dun mundo ideal na actualidade.

Un dos conceptos máis transcendentais é a teoría das ideas de Platón, que postula a existencia dun mundo ideal e perfecto das formas ou ideas, separado do mundo sensible e cambiante no que vivimos. Segundo Platón, o mundo das ideas é o verdadeiro ámbito do ser, onde residen as formas puras e eternas das cousas, mentres que o mundo físico é simplemente unha copia imperfecta destas formas ideais. Esta concepción dun reino metafísico superior, máis real e perfecto que o mundo material, ten implicacións profundas en diversos ámbitos do pensamento actual.

Na arte e na estética, por exemplo, a busca da beleza ideal e a perfección formal segue sendo un obxectivo primordial para moitos creadores. A noción dunha beleza transcendente, que vai máis aló das limitacións do mundo físico, inspirou a artistas de todas as disciplinas a explorar novas formas de expresión que se acheguen a ese ideal estético. Na filosofía e na teoría do coñecemento, a distinción platónica entre o mundo das ideas e o mundo sensible segue sendo un tema central de debate. Moitos pensadores contemporáneos seguen a explorar a natureza da realidade e a posibilidade de acceder a verdades universais e obxectivas, máis aló das percepcións subxectivas e cambiantes do mundo material.

Na ciencia e na matemática, a busca de patróns, leis e principios universais que gobernan o universo é un reflexo da crenza nunha realidade ideal subxacente. Os científicos e matemáticos aspiran a descubrir as formas puras e perfectas que subxacen á complexidade aparente do mundo físico, unha procura que se asemella á exploración do mundo das ideas platónico.

No ámbito da ética e a política, a noción dun ideal de xustiza, virtude e boa gobernanza segue a inspirar movementos sociais e reformas lexislativas. A idea dunha sociedade perfecta, baseada en principios morais transcendentes, actúa como un faro que guía os esforzos por mellorar as condicións humanas e alcanzar un maior benestar colectivo. Mesmo na era dixital e tecnolóxica actual, a influencia do pensamento platónico é palpable. A busca de algoritmos e códigos perfectos, capaces de representar e manipular información de xeito óptimo, é unha manifestación da crenza nunha realidade ideal subxacente aos datos e procesos computacionais.

Non obstante, é importante recoñecer que a teoría das ideas de Platón tamén ten sido obxecto de críticas e revisións ao longo da historia do pensamento. Filósofos como Aristóteles e os empiristas modernos cuestionaron a existencia dun mundo ideal separado, enfatizando a importancia da experiencia sensible e o coñecemento baseado na observación e a experimentación.

As escolas filosóficas do estoicismo e o epicureísmo, xurdidas na Antiga Grecia, ofrecen dúas visións en contraste sobre como abordar a existencia humana e alcanzar a felicidade. Estas dúas correntes de pensamento seguen a influír nos esquemas de pensamento actuais, aínda que cos matices e as adaptacións propias de hoxe en día.

O estoicismo, fundado por Zenón de Citio no século III a.C., promovía unha actitude de aceptación serena ante as circunstancias da vida, baseada na virtude e no control das emocións. Para os estoicos, a felicidade non dependía de factores externos, senón da capacidade de vivir en harmonía coa natureza e a razón. Esta filosofía enfatizaba a importancia da autodisciplina, a resiliencia ante as adversidades e a aceptación do destino. Na actualidade, moitas persoas atopan na perspectiva estoica unha fonte de fortaleza ante os desafíos da vida moderna. A capacidade de aceptar aquilo que non se pode cambiar e centrarse no que está baixo o noso control é unha habilidade valiosa nun mundo cada vez máis complexo e cambiante. Ademais, a énfase estoica na virtude e na conduta ética segue a inspirar movementos de responsabilidade social e compromiso cívico.

Por outro lado, o epicureísmo, fundado por Epicuro no século IV a.C., promovía unha visión máis hedonista da vida, centrada na busca do pracer e a evitación do sufrimento. Para os epicureístas, a felicidade atopábase na satisfacción moderada dos desexos naturais e sinxelos, evitando os excesos e as ambicións desmesuradas.

Esta filosofía segue a ter un atractivo considerable na actualidade, especialmente entre os que valoran un estilo de vida sinxelo e desenfadado, centrado no goce dos pequenos prazeres da vida cotiá. A busca dun equilibrio entre o pracer e a moderación, evitando os excesos que poidan causar sufrimento, é unha idea que perviviu ao longo dos séculos e que segue a ter adeptos na era moderna.

Non obstante, tanto o estoicismo como o epicureísmo tamén foron obxecto de críticas e reinterpretacións ao longo do tempo. Algúns consideran que a aceptación estoica do destino pode levar a unha actitude demasiado pasiva ante as inxustizas sociais, mentres que o hedonismo epicureísta foi acusado en ocasións de promover un individualismo excesivo e unha falta de compromiso coa comunidade. En resposta a estas críticas, xurdiron novas correntes de pensamento que buscan integrar elementos tanto do estoicismo como do epicureísmo, adaptándoos ás realidades e desafíos da vida contemporánea.