Medea é unha das traxedias máis coñecidas de Eurípides. Escrita no século V a.C., amosa a terrible vinganza dunha muller, Medea, contra o seu marido Xasón, logo de que este decidise repudiala e casar cunha princesa de Corinto. Medea, a protagonista, móstrase  como un personaxe complexo que suscita compaixón, pero tamén horror polos seus actos. De orixe bárbara, axudara anos atrás a Xasón na conquista do Vélaro de Ouro, traizoando ao seu propio pai e familia. Agora, abandonada por Xasón, Eurípides retrata con gran realismo a súa dor, ira e sede de vinganza por se ver desprezada a pesar de todos os sacrificios que fixera por Xasón.

A través desta tráxica historia de amor e traizón, Eurípides leva a cabo unha crítica social contra a situación de indefensión e desamparo que sufrían as mulleres nas familias gregas do seu tempo. Privadas de dereitos e entregadas como obxectos a discreción dos homes, a súa única saída era a fidelidade e sumisión ao esposo. Medea representa a rebeldía contra ese destino de oprobio reservado ás mulleres.

Mestre na construción dramática de personaxes, Eurípides crea en Medea un carácter que transita da compaixón inicial como vítima ao espanto final como verdugo implacable. Entre medias, asistimos ao debate interno entre a súa faceta de nai e a súa condición de muller ultraxada, dous polos en tensión que terminan por inclinar a balanza cara á vinganza máis terrible.

O talento de Eurípides para a caracterización psicolóxica, o ritmo áxil da trama e o tratamento de temas universais como a paixón, a traizón ou a vinganza fan de Medea un fito do teatro grego que mantén intacto o seu poder dramático máis de 2000 anos despois. Unha obra que destila emocións e reflexións profundas sobre a condición humana e, específicamente, a da muller na Grecia clásica.

"…De todas as criaturas que teñen mente e alma non hai especie máis mísera que a das mulleres. Primeiro han de amorear diñeiro con que compren
un marido que se volva amo dos seus corpos, o cal é xa a cousa máis dolorosa que hai. E niso é capital o feito de que sexa boa ou mala a compra, porque o divorcio non é honroso para as mulleres, nin o rehuir ao marido.  Chega unha, pois, a novas leis e usos e debe trocarse en adiviña, pois nada de solteira aprendeu sobre como portarse co seu esposo. Se, tras tantos esforzos,  o home pórtase e ela non protesta contra o xugo, vida envexable é esta. Pero, se tal non ocorre, morrer vale máis.

O home, se se aburre de estar coa familia, pon fin na rúa ao hastío do seu humor. Nós non temos ninguén máis a quen mirar. E din que vivimos en casa unha existencia segura mentres eles coa lanza combaten, mais non teñen razón: tres veces formar co escudo preferiría eu, antes que parir unha soa."

Medea (230 e ss.)