Non se dispón de tempo ilimitado para levar a cabo a presentación, polo que estamos obrigados a coordinar o noso documento e o noso ritmo de presentación co marco temporal de actuación prescrito. Este feito é fundamental para o éxito da nosa presentación -e da súa consecuente avaliación-, pois si non pomos os medios para evitalo, podemos terminar o noso tempo sen ser capaces de chegar a puntos fundamentais no noso traballo, de modo que a audiencia pódenos xulgar negativamente por faltas ou deficiencias que non tiveron lugar realmente no traballo de investigación, pero si durante a exposición.
A forma de evitar este tipo de problemas é saber de antemán con que tempo imos contar e ensaiar o documento de presentación previamente para comprobar en que medida se adecúa ao marco temporal. Obviamente, haberá que eliminar do documento algunhas partes cando vexamos que excedemos o noso tempo, pero sempre aquelas que non sexan indispensables. Si aínda tras a eliminación das partes superfluas do documento, non arranxamos o problema, tentaremos resumir un pouco máis as ideas que imos expor, pero evitando que a exposición quede pouco clara.
Na maioría das ocasións, a falta de tempo débese non á extensión do documento de presentación, senón á propia actuación do presentador ante o público, que non domina o tema que expón e, por tanto, pérdese ocasionalmente en balbucidos, en volver atrás sobre o que xa se dixo, en digresións que perden o fío da presentación, etc. Si hai unha regra importante para unha boa presentación é coñecer ben o tema do que imos falar. Un debe estar en condicións de realizar a presentación mesmo sen guión nin apoio documental algún: non se trata de saber de memoria a presentación, senón coñecer o tema o suficientemente ben como para poder explicarllo aos demais nunha simple charla.
Isto implica que non se debe ler o documento con que apoiamos a presentación, senón que ha de servir unicamente como guión, apoio e ilustración da nosa presentación oral. Desta forma, tamén aforraremos tempo e a presentación volverase máis natural e fluída, todo o contrario a limitarse a ler o que aparece nunha pantalla. Pensemos que isto nos convertería a nós en elementos prescindibles, porque o propio público podería ler o documento sen a nosa axuda.