A literatura polo camiño dos cantares
2- As figuras retóricas
 |
Acios de estorniños chiadores abrollaron nas árbores maniñas*, nun entre lusco e fusco outonal, de luares sen lúa e raiolas sen sol. |
*maniñas: aquí co significado de “sen follas”
Figuras estilísticas
As figuras estilísticas son de varios tipos:
Figuras fónicas (1): aliteración, apóstrofe, exclamación retórica, interrogación retórica, onomatopea. (2): fonosimbolismo, paronomasia, sinestesia.
Figuras sintácticas (1): anadiplose, anáfora, asíndeto, epanadiplose, epanalepse, paralelismo e polisíndeto. (2): encabalgamento, epífora, hipérbato, quiasmo, reticencia e similicadencia.
Figuras de palabra e do pensamento (1): antítese, hipérbole, personificación, comparación ou símil, metáfora e metonimia. (2): antífrase, antonomasia, alegoría, calembur, diloxía, ironía, lítote, oxímoron, paradoxo, sarcasmo, símbolo e suspensión.
Os cantares populares
Tamén basean a súa función poética en recursos líricos como o paralelismo, encadeamento, dicotomía, anáfora, antítese, metáfora, xogos conceptuais, etc.
Vai vai que te leve o demo,
vai vai que te vai levar,
vai vai que te leve o demo.
o martes de carnaval.