A literatura polo camiño dos cantares
2.1.1-Figuras fónicas (2)
Nesta páxina imos ver as seguintes: fonosimbolismo, paronomasia e sinestesia.
Fonosimbolismo
Evocación por medio de sons de diferentes sensacións ( visuais, olfativas, táctiles…) é a capacidade de evocar un movemento, suxerir unha idea, unha sensación…
Observa as sensacións que coidamos que transmiten os seguintes versos do poeta do Courel, Uxío Novoneyra:
"algo ruxíu Do meu corpo saíu de bríu a cobra do calafríu." (arrepío) |
O ruxir do carrozo o ceo do fondo do pozo. Todo sabe e deixa ver que vai chover. (escuridade, fondura). |
Paronomasia
Reunión de palabras fonicamente semellantes con significados distintos.
“Para min o muxe sempre foi monxe, na vida monástica do río”
G. Placer.
Sinestesia
Figura retórica que consiste na asociación de dúas palabras relativas a dominios sensoriais distintos.
A campía aterecida
sobre os olliños mollados,
no dondo berce do abrente
con tenro mimo dourado.
Luis Amado Carballo: "Abrente", Proel, 1924.
Sabías que...?
As persoas con sinestesia son normais no que se refire ao funcionamento do seu sistema nervioso, e presentan coeficientes de intelixencia medios, ou até elevados. Iso si, son capaces de ver o mundo de forma diferente ao resto.
Entre eles hai algúns famosos artistas, que expresaron dalgún xeito as súas experiencias na súa obra: Vasily Kandinsky, o compositor Rimsky Korsakov ou o escritor Vladimir Nabokov.
Cuestionario para detectar a sinestesia: http:/www.ugr.es/neurocog/Sinestesia.htm
Soneto das vogais
A negro, E branco, I vermello, U verde, O azul: vogais,
algún día direi a vosa orixe secreta;
A, negro corpiño velludo de moscas relucentes
que se axitan en torno de fetideces crueis,
golfos de sombra; E, candores de néboas e de tendas,
lanzas de glaciares de feros, reis brancos, calafríos de umbelas;
I, púrpuras, sangue esputada, rir de beizos belos
en cóleras terribles ou embriagueces sensuais;
U, ciclos, vibracións divinas dos mares verduscos,
paz de campos sementados de animais, paz de engurras que a alquimia imprime nas grandes frontes estudosas;
O, supremo clarín de estridencias estrañas,
silencios atravesados de Mundos e de Anxos;
O, a Omega, ¡o reflexo violeta dos seus ollos!
Arthur Rimbaud