A literatura polo camiño dos cantares
2.2.1-Figuras sintácticas (2)
Nesta páxina imos ver as seguintes: encabalgamento, epífora, hipérbato, quiasmo, reticencia e similicadencia.
Encabalgamento
O sentido completo do verso remátase no seguinte:
¡Alto da Lucenza
Formigueiros Montouto Pía-Páxaro
tesos cumes do Courel! ¡Pobos pobres
ardidos de tristura mouros e queimados!
(U. Novoneyra)
Epífora
Repetición dunha palabra ou grupo de palabras ó final dun verso, dunha estrofa ou dun período.
Comeza o pranto da guitarra.
É inútil calala.
É imposíbel calala.
(F. García Lorca)
Hipérbato
Desorde ou alteración da orde normal das palabras dentro da frase:
¿Quen no seu corazón non leva un arpa
que saiba das cancións
escoitadas do berce entre os arrolos
e na reixa do Amor?
Quiasmo
Cruzamento de elementos sintácticos do seguinte xeito: a b, b a.
“Fillo de Celt, de Rou fillo”.
Reticencia
Figura que consiste en deixar unha idea sen acabar a nivel gráfico porque se sobreentende. Vai indicada por puntos suspensivos.
Deixo amigos por estraños,
Deixo á veiga polo mar,
Deixo, en fin, canto ben quero...
¡Que pudera non deixar!...
(Rosalía de Castro)
Similicadencia
Repetición das mesmas formas de flexión verbal ou nominal a xeito de rima (ou verbos cos mesmos tempos e persoa):
“Ladrade, mordede, ride:
onde haxa virtú, bicade;
onde haxa vicio, feride”
(Curros Enríquez)