A mediados do século I a.C., a carreira política ou cursus honorum dun cidadán romano comprendía as seguintes cargos:
Maxistraturas
- Cuestor: Eran vinte e encargábanse da Tesourería.
- Edil: 4 persoas con tarefas varias referidas á supervisión dos xogos públicos ou labores de coidado xeral da cidade e os edificios, etc.
- Pretores: ocupados nas tarefas xudiciais, en número de 8.
- Cónsul: o máis alto cargo, con mando do exército (imperium), que compartía o poder cun colega.
Asembleas do pobo
Existían tamén varias asembleas populares, cuxas funcións incluían, por exemplo, a elección dos maxistrados anuais.
Senado
Composto por 600 senadores, algúns deles antigos maxistrados nomeados para sempre. Os senadores determinan as directrices da política e preparan as leis que logo son aprobadas polas asembleas populares.
O "heroe" da seguinte historia non é unha persoa que existise realmente. Pero así é como podía ser un día na vida dun político romano a mediados do século I a.C.
Un día na vida dun futuro pretor
Publius Cornelius Rufinus volveu a madrugar. Nunhas semanas quere ser elixido pretor. A competencia é feroz; a campaña electoral esixe un compromiso total. Pero agora, pouco despois do amencer, ten que atender aos numerosos clientes que se reuniron no atrio para a salutatio (saúdo) matutina diaria.
Reparte pequenos agasallos, convida a algúns a unha comida xuntos e ofrece consello a calquera que teña un problema legal. Os clientes saben que poden confiar no seu patrón en caso de preito. Pola súa parte, Rufino pode estar seguro de que pronto lle darán o seu voto.
Na segunda e terceira hora reúnese cun organizador de loitas de gladiadores. Rufino quere organizar ludi (xogos) con varias ducias de gladiadores, pouco antes das eleccións. O pobo espera que os candidatos ás eleccións ofrezan este tipo de espectáculos. Unha carreira política en Roma custa moito diñeiro.
Rufinus ten sorte, pois procede dunha rica familia nobre da que saíron moitos políticos de renome. Os candidatos con este tipo de formación teñen vantaxe en todos os aspectos. Un homo novus (acabado de chegar), en cambio, teno difícil: á nobreza non lle gusta admitir xente nova de familias que nunca tiveron un alto cargo nas súas filas.
Rufinus ten agora 40 anos. En vista das numerosas aparicións públicas e obrigacións, ás veces preguntouse se elixiu o camiño correcto na vida. O seu amigo da infancia, Gaius, tomou unha decisión completamente diferente: comprou unha marabillosa casa de campo xunto ao mar coa fortuna herdada, cría peixes e goza da súa vida de luxo.
Despois de gañar un caso espectacular como avogado, Rufino soubo que tomara a decisión correcta de seguir unha carreira política. Nese momento, conseguiu protexer a un coñecido político dunha condena por suborno. Un traballo duro e un éxito que nunca lograría sen un estudio e adestramento exhaustivo na arte da oratoria! Mesmo cando fala en reunións políticas, asegúrase os aplausos do público. Isto deulle o valor para subir outros banzos do cursus honorum.
Á quinta hora, Rufino diríxese ao Foro Romano, cun gran séquito. Acompáñanlle numerosos clientes e amigos, todos vestidos coa toga. O pobo debe ver que ten moitos partidarios! El mesmo leva a toga branca como a neve fregada con xiz (toga candida), que lle identifica para que todo o mundo o vexa como candidato ao cargo. En realidade, non lle gusta dar a man a completos descoñecidos nesta ocasión e preguntar polos seus problemas e desexos. Pero todos estes son votantes...
Á oitava hora, Rufino é convidado a un banquete. Tales convivencias son obrigatorias para os homes con ambicións políticas. Pero Rufino espérao con ilusión: alí atoparase con varios amigos. Estas amizades (amicitiae) son tamén extremadamente importantes desde o punto de vista político. Se queres ter éxito, tes que estar "en rede". Con todo, isto non exclúe unha amizade persoal sincera. Rufino é unha persoa sociable, gústalle cear ben e non rexeita unha boa pinga de viño. Por outra banda, o exceso de viño non é positivo: a Rufino gústalle charlar, o que pode ser perigoso para un candidato a un cargo, se se fala de máis. E aínda, mañá toca volver madrugar!