Capreolus capreolus

" É o cérvido máis pequeno de Europa, e tamén o de cornamenta máis

reducida".

DESCRICIÓN

Os machos son algo máis grandes cás femias; o peso oscila entre 16 e 27 quilogramos. A cornamenta preséntana só os machos. Esta é pequena e pouco ramificada, ata 3 puntas, e múdana no outono ou no inverno, sendo entón difícil distinguir o xénero. Nese momento hai que fixarse no seu característico escudo anal, en forma de corazón nas femias e cun penacho de pelo rodeando o orificio urinario. Os machos non teñen ese penacho e o seu escudo anal é en forma de ril. 

Teñen os ollos e o fociño negro, reborde branco nos beizos e grandes orellas.

Pelaxe apardazada no verán e mais grisalla no inverno. Ata os cinco meses, os pequenos corzos teñen unha pelaxe pardo vermella con tachas brancas.

Viven  entre sete e nove anos, sendo a esperanza de vida maior nas femias.

HÁBITAT:

Os bosques con claros son o seu hábitat preferido.

COMPORTAMENTO:

Saltan moi ben, xa que teñen os cuartos traseiros elevados respecto aos dianteiros e a columna moi arqueada, o cal lles confire un grácil aspecto.

Poden vivir en grupos familiares ou solitarios.

Sempre alerta e moi desconfiados, salvo cando están en celo. Relativamente fácil velos ao amencer ou atardecer nos claros dos bosques, pero en canto nos detectan foxen rapidamente a gorecerse entre a vexetación.

Os machos marcan o territorio case todo o ano. Fano con sinais olorosas das súas glándulas: unhas téñenas na base das cornas e ao fregarse coas árbores deixan a súa firma; outras téñenas entre os pezuños das patas dianteiras, impregnando o solo cando o rascan. Ademais marcan territorio emitindo unha especie de ladrido, que tamén o empregan como son de alarma. As femias producen un son máis agudo que o ladrido dos machos.

REPRODUCIÓN:

Poden reproducirse a partir dos 14 meses de idade, tendo o celo no verán. Os machos cobren a todas as femias que entran no seu territorio, son polígamos.

As femias teñen implantación diferida dos óvulos, co que poden retardar a xestación varios meses detendo a división celular, o que permite  que os partos sexan en primavera, época mais favorable para criar os corciños. Normalmente paren unha ou dúas crías.

ALIMENTACIÓN:

Herbívoro, aliméntase de brotes, froitos, sementes, herbas, cortizas ...

RASTROS

PEGADAS: dúas pezoñas alongadas acabadas en punta, algo moi

característico.

EXCREMENTOS: pequenas bólas escuras formando coma un rosario, aínda que varía en función da alimentación.

ESCODADURAS: resultado de fregar as cornas nas árbores.

RABUÑADURAS: en troncos máis ben lisos.

ENCAMES: deixando na vexetación a súa forma ovalada de estar tombados descansando.

CORROS: durante o celo, moitas veces os machos seguen ás femias ao redor dunha árbore, arbusto ou rocha, deixando un camiño ben marcado no chan, con forma circular ou de oito.

CORNAS: xa que as mudan todos os anos, proceso coñecido como desmogue.

CONSERVACIÓN:

Especie en rápida expansión en Galicia. Non ameazada.

En Galicia o seu predador habitual é o lobo e en menor medida o raposo.

Especie cinexética, a maioría dos corzos morren abatidos.

Moi afectado por unha miase que lle causa a mosca  Cephenemyia stimulator , que realiza a posta das súas larvas nas fosas nasais dos corzos, o cal os debilita notablemente.

CURIOSIDADES:

É miope, así que non é difícil observalo, sabendo onde buscalo, e permanecendo a certa distancia en completo silencio, e sen moverse.

Diante das súas compañeiras, máis áxil, máis linda, máis rebulideira e

alegre que todas, saltando, correndo, parándose e tornando ás presas, de

modo que parecía non tocar o chan cos pés, ía a corza branca, cuxa estraña

cor destacaba como unha fantástica luz sobre o escuro fondo das árbores.

La corza blanca. Gustavo Adolfo Bécquer