6.1 Solucións das actividades propostas
S1.
-
No vídeo explícanse as precaucións que se deben tomar cando se entra nunha cova destas características, a orixe da cova, os materiais que a forman e os tipos de formacións calcáreas (estalactitas, estalagmitas e coadas) que se poden atopar nela
-
Si, porque se nos explica como funcionan un determinado número de elementos: desde os focos que son necesarios para entrar na cova ata as formacións calcáreas que hai nela. Esas explicacións orais son complementadas polas imaxes que vemos, o cal nos facilita aínda máis a comprensión do texto que temos diante
S2.
Isto sucede porque os textos audiovisuais teñen máis recursos que os escritos, nos que o seu propio formato, limitado polo papel, só permite que o texto se vexa acompañado por fotografías. Mais nos textos audiovisuais iso non é así, pois a voz narradora que nos explica como funcionan as cousas pode apoiarse nas imaxes en movemento do vídeo e na música tamén para complementar o narrado. Iso fai que o texto audiovisual resulte máis ameno e, en certa forma, que consiga instruírnos mellor que un texto escrito.
S3.
Para a realización desta actividade o alumno ou alumna debe seguir as instrucións que se lle dan nela. Debe ir tomando nota dos datos máis salientables da historia da nosa lingua: a súa orixe procedente do galego, o seu uso na Idade Media polo pobo, pero tamén por nobres e reis, a importancia de Alfonso X, o Sabio e a súa obra, As cantigas de Santa María (século XIII), a perda de prestixio da nosa lingua a favor do castelán, o Rexurdimento, da man de Rosalía de Castro, etc., ata chegar á situación actual.
S4.
A resposta é aberta pero debe axustarse aos seguintes parámetros: o texto debe xirar en torno ao tema proposto no enunciado desta actividade e elaborarse en función das informacións lidas e visualizadas na actividade anterior.
S5.
-
Tema principal:
Texto 2.4. No texto dáse a coñecer a función que realizan algúns taxistas na Galicia rural, que ademais de transportar a xente, especialmente os vellos, cumpren a función de asistentes sociais con agarimo e dedicación.
-
Texto 2.5. Breve biografía de Teresa Moure, escritora galega e lingüista, é profesora nas Facultades de Filoloxía e Filosofía. Na entrevista resalta anecesidade que ten de expresar o seu pensamento a través da creación literaria e da docencia nas aulas, e o seu compromiso coa lingua galega. Afirma que o galego está en perigo, que o conflito lingüístico existe e que non está a ser ben xestionado politicamente desde o goberno.
-
O alumno ou alumna debe seguir as indicacións que se lle ofrecen. Sobre o avellentamento da poboación deben figurar ideas como: o estancamento da natalidade nos últimos dez anos, diminúe o peso da poboación nova sobre o total; o incremento da esperanza de vida causa un “sobreenvellecemento da poboación –os maiores de 85 anos aumentaron nas sete grandes cidades galegas- ; no rural cada vez hai menos nenos porque a xente nova foxe do campo para atopar mellores oportunidades e nas aldeas só queda xente vella e dependente, como mostra o texto 2.4.
-
Teresa Moure. Ademais de gañar a confianza dos seus alumnos, conquista a cada vez máis lectores. Desde que en 2004 publicou a súa primeira novela breve (A xeira das árbores), na que debuxaba con trazos firmes un primeiro retrato da súa literatura comprometida, non deixou de colleitar eloxios e premios: o Lueiro Rey de novela curta e o Arcebispo San Clemente abriron a listaxe de recoñecementos. Despois virían As palabras da fillas de Eva (2003) e Outro idioma é posible: na procura dunha lingua para a humanidade (2005), que recbiu o premio Ramón Piñeiro de Ensaio. Coincidindo coa publicación de Herba moura (2005), traducida a cinco idiomas en cuestión de meses, foi galardonada pola Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG) e colleitou o Premio Xerais e recibiu o galardon da Irmandade do Libro á autora do ano. Os últimos recoñecementos chegáronlle con Benquerida catástrofe (2007) e Unha primavera para Aldara (2007), que supuxo a súa estrea no xénero teatral; foi Premio Rafael Dieste en 2007 e este ano obtivo sete dos nove premios María Casares ós que optaba.
-
O alumno ou alumna debe seguir as indicacións que se lle ofrecen.
S6.
-
O alumno ou alumna debe seguir as indicacións que se lle ofrecen.
-
O alumno ou alumna debe seguir as indicacións que se lle ofrecen.
S7.
-
Tema principal:
-
Texto 2.7. Os ingredientes necesarios e as instrucións precisas para a elaboración da receita Arroz caldoso con lumbrigante.
-
Texto 2.8. No vídeo explícasenos como se obtén a enerxía eólica e cal é o proceso de transformación ata chegar aos nosos fogares.
-
Textos son instrutivos.
-
Texto 2.7. É instrutivo porque indica os ingredentes necesarios e dá instrucións seguindo unha orde rigorosa dos pasos concretos da elaboración da receita, neste caso emprégase a numeración. Uso do presente de indicativo (1ª persoa do plural), oracións sinxelas e linguaxe clara e precisa.
As instrucións apóianse na imaxe da receita que acompaña o texo.
-
Texto 2.8. É instrutivo; explícase con lingauxe clara e precisa como funciona un proceso paso a paso: a obtención de enerxía eólica e a transformación en eléctrica. Ademais, o explicado pola voz narradora vese apoiado e reforzado polos exemplos audiovisuais presentes no vídeo.
S8.
-
Modelo de resposta: como funcionar nun caixeiro automático
-
Pase a tarxeta pola fenda que se atopa xunto á porta vidrada do banco na posición sinalada na imaxe. Agarde a que se acenda a luz e prema na porta.
-
Insira a tarxeta na rañura sinalada, na posición correcta (ver ilustración).
-
Poña o seu código de seguridade, logo de que lle sexa solicitado na pantalla. Deseguido prema o botón confirmar.
-
Seleccione a operación.
-
Seleccione "finalizar operación".
-
No caso de realizar unha extracción, retire o diñeiro.
-
Retire o comprobante da operación e logo a tarxeta.
S9.
-
Fun con el ao médico para facer a revisión médica anual.
-
Con elas non vas ter problemas, iso seguro.
-
Luís fixo o exame o mellor que puido. Eles estiveron esperando por ti máis de media hora.
-
Faime caso, con elas/vós no medio, non imos a ningún lado.
-
Pedro non sabía que eles ían pasar por alí. De aí que el quedara todo sorprendido cando Antón e Felisa apareceron.
S10.
Hai xente que di que é mellor non falar destas cousas. // Din que non é un fenómeno tan frecuente como para lle dar tanta importancia. Din que só lle ocorre a quen o busca. “Eses agresores son uns tolos aos que lles vemos as intencións. Se non te achegas a eles, nada che ha ocorrer.” Ou din que só pasa en ambientes marxinais, moi deteriorados. E, ademais, non poñen moita atención no que oen. Aseguran que os nenos teñen moito maxín e con iso queren dar a entender que din moitas mentiras. // Pero non é tal. // Logo desta aventura, falei polo miúdo co comisario Santos, do barrio, e el proporcionoume moitos datos sobre o tema. A policía ten comprobado que neste terreo, os nenos nunca menten. Poden calar, por medo, pero, se falan, nunca menten. E tal acontece en todos os niveis sociais. Hai máis víctimas disto que de doenzas infecciosas ou envelenamentos. Un 19% dos adultos confesa ter sido vítima antes dos 17 anos. O 20% dos casos que chegan ao Grupo dos Menores da policía corresponde a este tema. E no que respecta ao pervertido, o perfil é tan amplo que se pode afirmar que non existen características definitorias deste tipo de criminais. Houbo de idades comprendidas entre os vinte e os cincuenta anos, de todos os niveis intelectuais, licenciados e analfabetos, ricos e pobres. En máis dun 50% dos casos o agresor foi o pai ou un parente moi achegado.
Pero aínda hai xente que di: “Non, non falemos deste tema. É inmoral!”. // Convertérono nun vergoñento tabú. Os prexuízos, a rabia e mesmo o amor dos pais, mal entendido, converten á vítima en culpable. ¡Mira que te teño avisado! –berran-. ¡Mira que che dixen que non saíses! ¡Mira que che dixen que non chegases tarde! // ¡Mira que che teño dito que non puxeses ese vestido! Bótanlle a culpa á coitada da rapaza ou do rapaz, cando estes aínda non se recuperaron da terrible agresión. Ás veces, os máis irascibles chegan a castigar á vítima: “¡Pois agora non sairás nunca máis!” [...]
S11.
…e con iso queren dar a entender; Hai máis vítimas disto que de doenzas…;...estes (aínda non se recuperaron): na penúltima liña do texto.
S12.
-
-
Coloqueinos no andel.
-
Hoxe prepareilles a cea.
-
Non quero contalo a ninguén.
-
Gastámolos este verán.
-
Tiven que contarllo.
-
Regaloumos.
-
Mercóullelos.
-
Conteiche unha historia de medo.
-
Conteicha.
-
Envieivos un correo electrónico.
-
Enviéivolo.
-
Debes explicárllelas.
-
Anxo mandóullelo.
-
Tiven que contárllela.
-
S13.
-
Logo desta aventura, falei polo miúdo co comisario Santos, do barrio, e elproporcionoume moitos datos sobre o tema. A policía ten comprobado que neste terreo, os nenos nunca menten. Poden calar, por medo, pero, se falan, nunca menten. E tal acontece en tódolos niveis sociais. Hai máis vítimas disto que de doenzas infecciosas ou envelenamentos. Un 19% dos adultos confesa ter sido vítima antes dos 17 anos. O 20% dos casos que chegan ao Grupo dos Menores da policía corresponde a este tema. E no que respecta ao pervertido, o perfil é tan amplo que se pode afirmar que non existen características definitorias deste tipo de criminais.
-
Repeticións:
-
Liñas 2 e 3: nunca menten; liñas 2 e 5: o tema, este tema
-
Liñas 3 e 4: vítimas, vítima
-
Sinónimos:
-
Liña 2: o tema, este terreo; liñas 5 e 6: o pervertido e tipo de criminais, empréganse de xeito sinónimo.
-
Elipses:
-
Liña 2: (os nenos) Poden calar, pero se falan (os nenos)...
-
Pronomes
-
Liña 1: el, pronome persoal referido ao comisario Santos.
-
Liña 3: isto (disto), pronome demostrativo referido ao tema do que se está a falar, os abusos sexuais a menores, aínda que neste fragmento non se cita o nome.
-
S14.
-
-
Abrasar: queimar.
-
Cerrado: fechado.
-
Alto: elevado.
-
Esférico: redondo.
-
Broche: prendedor.
-
Exemplo: modelo.
-
Cerimonia: acto.
-
Gañar: cobrar / vencer.
-
S15.
-
-
Recibir: recibía, recibiremos, recibiches.
-
Contribuír: contribuíndo, contribuíse, contribuíras.
-
Prohibir: prohibindo, prohibiras, prohibimos.
-
Ferver: ferveu, fervendo, ferveramos.
-
Servir: servido, serviramos, serviu.
-
Conversar: conversabades, conversei, conversara.
-
Atribuír: atribúo, atribuiredes, atribúan.
-
Atrever: atreviamos,atreverei, atrevera.
-
S16.
Resposta libre
S17.
-
O avogado convidounos á súa voda.
-
O automóbil do vicerreitor estaba aparcado diante do pavillón.
-
O meu bisavó é un home moi lonxevo.
-
Estiven varrendo a cociña cunha vasoira vella.
-
Cando ferva a auga bota os garavanzos e volve a tapar a pota.
-
O porco é una animal omnívoro, come de todo.
-
Tivemos que facer un traballo breve sobre o ciclo vital das bolboretas.
-
Era un home altivo, pero covarde.
-
Eses papeis avultan moito, van rebentar a caixa.
S18.
O finés fálase en Finlandia; o húngaro, en Hungría; o islandés, en Islandia; o noruegués, en Noruega; o polaco, en Polonia; o checo, na República checa; o luxemburgués, en Luxemburgo.
S19.
Cumprirá resumir a información que aparece na Galipedia sobre os idiomas que se indican nesta actividade.
-
Finés: lingua urálica con atraso na normativización e estandarización. Ten influencia do sueco. Oficial en Finlandia, tamén se fala en Suecia, Noruega, Ruesia e Estonia. 6´5 millóns de falantes. Non está entre as 100 primeiras.
-
Húngaro: lingua aglutinante da familia indoeuropea. Ten 14´5 millóns de falantes, deles 10 en Hungría onde é lingua oficial. É lingua minorizada en Romanía, Servia, Croacia, Eslovaquia e Austria. Ocupa o lugar 66.
-
Islandés: lingua indoeuropea da familia xermánica. Lingua oficial na illa de Islandia e ten só 300 mil falantes.
-
Noruegués: lingua indoeuropea da familia escandinava, onde a falan 5 millóns de falantes. Non hai un estándar oficial para o noruegués falado; aos estranxeiros ensínaselles o sociolecto das clases media e alta da Noruega occidental. Non está entre as 100 primeiras.
-
Polaco: lingua eslava oficial en Polonia e no Condado de Vilnius. Ten tradición literaria e xa acadou 4 premios Nobel. Ten 58 millóns de falantes, 38 deles en Polonia. Ocupa o lugar 27.
-
Checo: lingua eslava falada por 12 millóns de persoas, principalmente na República Checa. Tamén se fala en Austria, Viena e Romanía e por algunhas minorías de inmigrantes. Utiliza o alfabeto latino. Ocupa a posición 73.
-
Luxemburgués: lingua xermano-occidental falada en Luxemburgo por 300 mil persoas. Tamén se fala en Bélxica, Francia e Alemaña. Depende da normativa gramatical alemá.
S20.
A resposta desta actividade é aberta pero debe orientarse cara á seguinte conclusión: “O galego é unha lingua minorizada porque sufriu e sofre un proceso multisecular coñecido como “substitución léxica” polo cal o castelán se foi introducindo na vida social galega, en detrimento do galego, que foi perdendo os seus espazos de uso. Isto provoca que a xente de Galicia deixe de usar o idioma propio –o galego- en favor do novo –o castelán-. De aí que poidamos considerar o galego como unha lingua minorizada, pois os seus espazos de uso están restrinxidos (por exemplo: na administración de xustiza, nos cultos relixiosos...).”.
S21.
-
Si, porque aínda que a persoa que aparece no vídeo está a ler un texto escrito, utiliza a lingua oral para facelo, de aí que este si se pode considerar un exemplo de comunicación oral. Están presentes elementos paraverbais (volume, pausas, entoación…) e non verbais (movementos).
-
A morte de Deus e as consecuencias que produce na xente do Noso Mundo: unha especie de catarse colectiva.
-
O escritor e xornalista Suso de Toro.
S22.
-
Las normas que deben seguirse cuando se accede a una rotonda y se circula por ella.
-
Dibujos explicativos.
-
Es un texto instructivo.
S23.
-
Texto 3.3. Se nos dan una serie de instrucciones que debemos seguir para tener una experiencia rara.
-
Texto 3.4. Se nos dan, realizando una parodia de los textos instructivos, una serie de instrucciones que debemos seguir para lograr subir una escalera de forma adecuada y correcta.
S24.
-
¿Qúe encuentra de especial en estos textos?
-
Texto 3.3. Es instructivo porque se nos explican los pasos de un proceso que debemos seguir si queremos obtener un resultado final satisfactorio y acorde a los objetivos que nos propone el texto. Además, las instrucciones se deben cumplir en un determinado orden, no pudiendo éste ser alterado.
-
Texto 3.4. Se trata de un texto que sigue las características formales de un texto instructivo: se nos explican los pasos de un proceso que debemos seguir si queremos obtener un resultado final satisfactorio y acorde a los objetivos que nos propone el texto; las instrucciones se deben cumplir en un determinado orden. Pero se trata también de un texto literario, en el que el autor, a través de la parodia y la ironía, lleva al extremo esas características formales y provoca nuestra sonrisa y nuestro goce estético.
-
Formas lingüísticas presentes. Las oraciones no son tan breves ni sencillas como suelen ser en los textos instructivos
-
Texto 3.3. Cumple la función apelativa, se dirige a un receptor, por lo que se dirige a una 2ª persona: cómprese (usted); uso del modo verbal imperativo: cómprese, súbase, comience, disfrute; formas impersonales: Se recomienda; presencia de marcadores temporales que van indicando el orden en la ejecución : Cuando lleve…; Ahora…; A medida que avance….
-
Función apelativa, dirigido a la 2ª persona mediante el imperativo Cuídese; la mayoría de las instrucciones se expresan de forma impersonal: se suben, se comienza, se sale….
S25.
-
Modelo de respuesta:cómo hacer un examen.
-
Tenga presente el tiempo que tiene para realizar el examen y organícelo.
-
Haga una lectura general de todas las preguntas.
-
Lea detenidamente cada pregunta antes de responder.
-
Comience contestanto aquellas preguntas que sabe. Responda de forma clara y solo a lo que se le pregunte.
-
A continuación pase a las preguntas que cree que no domina demasiado.
-
Repase las contestaciones que ha dado antes de entregar el examen. Corrija, además, la puntuación del texto y posibles errores ortográficos.
-
No olvide poner su nombre completo y firmar el examen, salvo que la convocatoria exija otras fórmulas de identificación..
S26
El alumnado debe imitar el modelo de ficha propuesto como ejemplo en la unidad.
S27.
-
— ¿Me dejas que descorra la cortina?
Siempre estaba sentado de la misma manera: su espalda contra lo oscuro de la pared del fondo; su cara contra la puerta, hacia la luz. El mostrador corría a su izquierda, paralelo a su mirada. Colocaba la silla de lado, de modo que el respaldo de éstale sostribase el brazo derecho, mientras ponía el izquierdo sobre el mostrador. Así que se encajaba como en una hornacina, parapetando su cuerpo por tres lados; y por el cuarto quería tener luz. Por el frente quería tener abierto el camino de la cara y no soportaba que la cortina le cortase la vista hacia afuera de la puerta.
— ¿Me dejas que descorra la cortina?
El ventero asentía con la cabeza. Era un lienzo pesado, de tela de costales.
Pronto le conocieron la manía y en cuanto se hubo sentado una mañana, como siempre, en su rincón, fue el mismo ventero quien apartó la cortina, sin que él se lo hubiese pedido. Lo hizo ceremonioso, con un gesto alusivo, y el otro se ofendió [...].
-
Tónicos: él (se lo hubiese...): párrafo 5.
-
Átonos: lo (rehusó hace largos...): párrafo 1; me (dejas que descorra...): párrafo 2; le (cortase la vista...): párrafo 3; me (dejas que descorra...): párrafo 4; le (conocieron la manía...): párrafo 5; Lo (hizo ceremonioso...): párrafo 5.
S28.
-
<Pronombre demostrativo: ...ésta (le sostribase...): en el segundo párrafo, referido a la silla.
-
Pronombre indefinido: el otro (se ofendió): en el último párrafo, referido al personaje del que se habla en el texto
S29.
-
Nuestros problemas ahora eran otros. Mi amigo me decía que ya se solucionarían, pero la verdad era que yo no lo veía tan fácil. ¡Qué dilema! Para nosotros ésta era una situación extrema cuyo arreglo era delicado. ¿Quién nos mandaría complicarnos así la vida? ¿Habría alguna solución? Cualquiera sabía… Pablo, que siempre tenía solución para todo, seguía tan tranquilo tres días después…
-
Determinantes: nuestros, mi (posesivos); Qué (exclamativo); una (indefinido o artículo indeterminado); alguna (indefinido); tres (numeral cardinal).
-
Pronombres: otros, todo, Cualquiera (indefinidos); me, se, lo, nos, -nos (personales átonos); yo, nosotros (personales tónicos); ésta (demostrativo); ¿Quién? (interrogativo).
S30.
-
Doña Perfecta era hermosa, mejor dicho, todavía (era) hermosa, conservando en su semblante rasgos de acabada belleza. La vida del campo, la falta absoluta de presunción, el no vestirse, el no acicalarse, el odio a las modas, el desprecio de las vanidades cortesanas, eran causa de que su primitiva hermosura no brillase, o (su primitiva hermosura) brillase muy poco.. También la desmejoraba la intensa amarillez de su rostro,indicando una fuerte constitución biliosa.
(Tenía) Negros y rasgados ojos, fina y delicada nariz, ancha y despejada frente […]; pero había en aquellas facciones cierta expresión de dureza y soberbia que era causa de antipatía. Así como otras personas, aun siendo feas, llaman, doña Perfecta despedía. Su mirar, aun acompañado de bondadosas palabras, ponía entre ella y las personas extrañas la infranqueable distancia de un respeto receloso; mas para los de casa, es decir, para sus deudos, parciales y allegados, (doña Perfecta) tenía una singular atracción. (Doña Perfecta) Era maestra en dominar, y nadie la igualó en el arte de hablar el lenguaje que mejor cuadraba a cada oreja.
-
Repeticiones: Doña Perfecta; hermosa; el no + infinitivo; brillase; personas; aun.
-
Sinónimos: semblante y rostro; rasgos y facciones; odio y desprecio; belleza, hermosura y atracción; fina y delicada; ancha y despejada; los de casa, sus deudos y allegados; dureza, soberbia y antipatía podrían considerarse sinónimos en este contexto.
-
Elipsis: señaladas en el texto en verde. Se suprimen sujetos y verbos.
S31.
Emparejar: juntar. Corrupto: perverso. Montar: bajarse. Fabricar: elaborar. Inédito: desconocido. Llevar: conducir. Rancio: viejo. Pacífico: tranquilo.
S32.
-
Si tuviera nueve euros me compraba una bufanda.
-
Me dijo que se iba a saber muy pronto la verdad.
-
Estuvo toda la tarde evitando hacer los deberes.
-
La banda gravó un concierto en el que se reveló su valía.
-
Debió lavarse con un suavizante biodegradable.
S33.
-
Bienes: aquello que pertenece a una persona. Vienes: verbo venir.
-
Bobina: cilindro en el que se recoge enrollado un hilo, etc. Bovina: propio del toro, la vaca o el buey.
-
Bacilo: bacteria alargada. Vacilo: varbo vacilar, dudo.
S34.
La actividad es voluntaria. Se recomienda al alumno o alumna hacerla pues le permitirá entrar de lleno en el mundo de la creación literaria. Para su consecución, el alumno o alumna debe registrarse en uno de los talleres literarios propuestos y a partir de ahí seguir las instrucciones que los responsables del taller le sugieran.
S35.
-
Azulrecuerda una historia de una de las infinitas revistas que ha leído esta semana, una nueva de aparición mensual que se llama Más extraño que la ficción, que parece seguir el hilo de todos los otros pensamientos que acaban de venirle a la cabeza. En algún lugar de los Alpes franceses, recuerda, hace veinte o veinticinco años desapareció un hombre que estaba esquiando, tragado por una avalancha, y su cuerpo nunca fue recuperado. Su hijo, que era un niño entonces, creció y también se hizo esquiador. Un día del año pasado fue a esquiar no lejos del lugar donde desapareció su padre, aunque él no lo sabía. Debido a los minúsculos y persistentes desplazamientos del hielo a lo largo de las décadas transcurridas desde la muerte de su padre, el terreno era ahora totalmente diferente de como había sido. Completamente solo en las montañas, a kilómetros de ningún otro ser humano, el hijo encontró un cuerpo en el hielo, un cadáver, absolutamente intacto, como preservado en animación suspendida. Por supuesto, el joven se detuvo a examinarlo y al agacharse para mirar la cara del cadáver, tuvo la clara y aterradora impresión de que se estaba mirando a sí mismo. Temblando de miedo, como decía el artículo, inspeccionó con más atención el cuerpo, completamente encerrado en el hielo, como alguien que se halla al otro lado de una gruesa ventana, y vio que era su padre. El muerto seguía siendo joven, incluso más joven que su hijo ahora, y había algo espantoso en eso, sintió Azul, algo tan extraño y terrible en ser más viejo que tu propio padre, que tuvo que contener las lágrimas mientras leía el artículo.
-
Sí, porque Azul, personaje de ficción creado por Paul Auster, recuerda en este fragmento una historia leída hace una semana que cuenta unos hechos protagonizados por otros personajes, aunque podría tratarse de un hecho real.
-
Se trata de un narrador en 3ª persona; los hechos son los recuerdos de la historia leída por Azul, personaje central y la emoción que le embargó al leer el artículo. No se concreta el lugar y el tiempo es el presente del protagonista: esta semana.
En la historia leída por Azul, también hay un narrador en 3ª persona; los hechos, la desaparición de un hombre tragado por una avalancha mientras esquiaba, y el encuentro de ese cuerpo congelado veinte veinticinco años después por su proprio hijo, también esquiador. Personajes: el padre y el hijo, ambos esquiadores. Lugar: los Alpes franceses. Tiempo: retrospección al pasado, veinte o veinticinco años atrás, momento de la desaparición del padre, y el presente del hijo cuando encuentra el cadáver de su padre.
-
Repeticiones: Azul (2), recuerda (2), extraño (2), cuerpo (3), hijo (3), su padre (3), hielo (3), cuerpo (2), cadáver (2), joven (2), artículo (2).
-
Sinónimos: historia – artículo; revistas – aparición mensual; Alpes franceses – montañas; hombre – ser humano; cadáver – muerto – cuerpo; aterrador(a) – terrible – espantoso, intacto – preservado.
-
Familia léxica: esquiador, esquiar, esquiando; muerte, muerto
Obra colocada bajo licencia Creative Commons Attribution Non-commercial Share Alike 3.0 License