A pintura é de todas as artes a que menos se conserva, debido a súa fraxilidade, e que se desenvolvía no interior das igrexas e polo fume das candeas e o uso degradábanse e eran substituídas por outras ou directamente encaladas. Os mellores exemplos son as pinturas do Penteón Real de San Isidoro de León; os frescos de San Clemente y Santa María de Tahull, no Val de Bohí no Pireneo catalán: e no caso de Galicia as pinturas da basílica de San Martiño de Mondoñedo (Foz). Todas estes exemplos son do século doce (XII).

Entre as características xerais da pintura románica destácanse:

• A técnica do fresco para a pintura mural en paredes e ábsidas do interior das igrexas, como neste caso.
• Grande influencia da arte bizantina sobre todo na estilización, o hieratismo e o siluetado das figuras. Empregan unhas figuras esquemáticas que son silueteadas de vermello e con anatomías desproporcionadas, sen perspectiva lineal nin profundidade.
• Emprego de cores planas, puras e brillantes, sen mesturas, como contrapunto á escuridade dos interiores.
• Os temas son relixiosos, cunha función didáctica, incluíndo contidos alegóricos, igual que na escultura.
• A composición é antinatural, sen profundidade nin sombras nin introdución da paisaxe, utilizando só a perspectiva xerárquica.
• A severidade e a maxestade son dúas características básicas de figuras como a de Cristo como Pantocrator.