6.3 Solucións dos exercicios de autoavaliación

Cando queremos falar sobre como é unha persoa (o seu aspecto físico, a súa psicoloxía…), un animal (se é carnívoro, omnívoro, que cor de pel ten…) ou un obxecto inanimado (grande, pequeno, cadrado, circular…).

O retrato, a descrición de lugares e ambientes e os anuncios.

Organizan a descrición segundo un criterio espacial, uso de marcadores textuais que serven para fixar a situación dos elementos no espazo, uso de substantivos pertencentes ó mesmo campo semántico, uso frecuente de adxectivos e uso de verbos en presente e en pretérito (en castelán: pretérito perfecto simple).

A referencia, a substitución e a cohesión léxica.

A inserción de expresións explicativas, o uso do xerundio e o uso do participio.

O tipo de papel e a súa orientación, as marxes, o espazamento entre liñas, a xustificación e a confección do parágrafo.

Derivación, composición e parasíntese.

E a parte común que teñen un grupo de palabras e que transmite o seu significado básico común.

É un procedemento de formación de palabras consistente en engadirlle a un lexema prefixos e/ ou sufixos.

É un procedemento de formación de palabras novas que consiste na unión de dúas ou máis palabras.

Na formación de palabras por derivación.

Está formada por todas as palabras que comparten o mesmo lexema ou raíz e que, polo tanto, teñen certa relación de significado.

Regulares (co mesmo lexema) e irregulares (con lexema diferente).

Por ter como núcleo do predicado un verbo, arredor do cal se sitúan outros compoñentes que cumpren diferentes funcións: suxeito, CD, CI, complemento de réxime preposicional ou suplemento, complemento circunstancial, atributo (se o verbo é copulativo) e complemento predicativo.

É un complemento obrigatorio para certos verbos. Pódese substituír polos pronomes átonos.

É o complemento que recibe o dano e o proveito da acción do verbo.

É o complemento que levan os verbos copulativos.

Os diálogos.

As indicacións sobre como debe filmarse a escena.