Viaxar co compás máxico será a túa oportunidade para coñecer os diferentes ecosistemas en primeira persoa. O primeiro que experimentarás será de clima polar.

O compás máxico achegarate ao asentamento humano máis setentrional do planeta. Alí hai unha estación de investigación meteorolóxica na que os científicos tentan coñecer mellor o clima como está a cambiar nos últimos anos.

A túa guía pertence a unha tribo inuit. Acércase paseniño e podes observala ben. É unha muller miúda, e vai vestida con roupa que semella de pel. Só deixa ao descuberto uns ollos riscados, escuros coas pestanas branqueadas pola xeada. Na súa mirada ten o escintileo da sabedoría que lle  transmitiron os seus devanceiros.

- Ola, chámome Sila.

- Bonito nome - respostas mentres intentas torpemente saudala coa man.

- Moitas grazas, puxéronmo en honor dun dos nosos "inua".

- Inua? que é un inua?

- Na nosa cultura respectamos tanto as forzas da natureza que as personificamos e poñémoslles nome. Os inua son as forzas naturais que protexen o mar, a lúa e o clima.

Ensinareite a nosa rexión. Con Sila viaxas nunha zorra tirada por cans pero pronto te decatas de que a paisaxe é moi monótona. O biótopo caracterízase por ter grandes chairas cubertas de neve. O mar debe estar cerca, xa que podes escoitar as ondas.

Escápate un aceno de incredulidade coa mirada ao ver unha paisaxe tan monótona e Sila, moi observadora, resposta de contado:

- A tundra é así a meirande parte do ano. Só ves cores brancas ata onde alcanza a túa vista.

Moi ao lonxe divisas unha cordilleira.

- Nesas montañas os ríos están xeados e chámanse Glaciares. Ás veces cando chegan ao mar despréndense partes do xeo e forman os iceberg.

Sila tamén te fala sobre a vida na tundra:

- Nos meses de verán a temperatura sube de 0ºC e se derrete parte desa neve. Así desfrutamos da vexetación típica: carrizas, liques e algún arbusto baixo que lles serven de alimento aos animais herbívoros coma esa lebre ártica que podes ver ao lonxe  saltando. O animal desaparece ao pararse camuflada entre tanto branco. Cerca da lebre parécete divisar un raposo ártico e levantando a vista un bufo das neves silandeiro que merodean sobre a zona na procura de alimento.

A costa está moi preto! Ao lonxe xa podes escoitar as ondas do mar e o chío dunha bandada de alegres aves de cor branca e negra. A mirada de Sila vólvese divertida:

- Todas as persoas que viaxan ata aquí agardan atopar pingüíns, pero xa ves! estes son arao-papagaio e aqueles carráns árticos. Os pingüíns non voan e viven no hemisferio sur!

Se nos acercamos ao ecosistema mariño tamén podemos ver candorcas ou algún narval nadando tras os cardumes de peixiños. Hai moita vida nas augas do noso Océano Ártico!

Sila vai guiando a uns cans que tiran dunha zorra e sobre ela, transporta unha embarcación semellante a unha canoa.

- Que medios de transporte utilizades aquí?

- O transporte terrestre dos inuit é unha zorra á que chamamos Qamutiik. Os cans son o seu motor ecolóxico! e para pescar utilizamos o Caiac. Ás veces transportamos os caiac sobre os qamutiik.

Tras unha longa xornada, un sinal de circulación indica a prohibición de circular con zorras. Sila aparca nun estacionamento adecuado e botades a camiñar dun xeito moi especial. Sila é quen de recoñecer o grosor da capa de neve pola súa cor. E non só iso! tamén sabe se debaixo hai terra ou auga. Tes que seguila coidadosamente para evitar accidentes que poderían custarvos caro.

- As persoas que traballan na estación meteorolóxica de Alert falan de que o efecto invernadoiro aumenta a temperatura do planeta e contribúe ao desxeo. Os inuit temos sorte de saber recoñecer o grosor do xeo polos distintos tons de branco. Algúns animais coma os osos polares están perdendo o seu hábitat, por causa deste desxeo. Cada vez é máis raro ver algún oso polar.

A tristeza de Sila pode notarse no silencio que corta o xélido aire.