Xogo tradicional coñecido e practicado en todo o mundo. Para o seu desenvolvemento tan só son necesarios uns cantos sacos ou bolsas e un terreo suficiente para desprazarse.

Márcase unha liña de saída e outra de chegada e a distancia será variable dependendo das idades dos participantes.

Na liña de saída cada xogador métese de pé nun saco agarrándose coas dúas mans.

Cando se indique o comezo do xogo, iniciarán unha carreira dando pulos ata chegaren á meta.

Xogo no que un ou máis participantes saltan sobre a corda que se fai xirar de modo que pase baixo os pés e sobre a cabeza.

Se o xogo é individual, é unha persoa a que fai xirar a corda e salta.

Se o xogo é en grupo, polo menos son tres persoas as que participan: dous que voltean a corda mentres que unha terceira salta.

O habitual é saltar ó ritmo de cancións populares que entoan os participantes.

Para poder xogar unicamente se precisa un cadro debuxado no chan e unha pedra.

Un xogador/a bota a súa pedra ó primeiro cadro. Salta á pata coxa ese cadro, despois pasa ó terceiro e segue así ata o final. Nos cadros cinco e nove descansa apoiando os dous pés. Para regresar dáse media volta e avanza recollendo a pedra ó chegar ó lugar no que está.

Despois, lanza a pedra ó segundo cadro e repite o proceso. Se falla nalgún momento por non lanzar a pedra ó lugar indicado ou por pisar mal, volve empezar.

Ao completar o percorrido, marcará un cadro no que os demais xogadores e xogadoras non poderán pisar. Só poderá facelo el ou ela.

O número de xogadores é ilimitado.

O trompo, perinola ou buxaina é case tan antigo como a humanidade. Atópanse versións de arxila de fai 4.000 anos de antigüidade nas beiras do río Éufrates. Ademais, mencionábase na literatura clásica como na obra "La Eneida" do siglo I a. C. de Virgilio.

O xogo dos trompos consiste na manipulación dunha buxaina, un obxecto con forma de pera fabricado xeralmente de madeira. Enrólase con unha corda ó redor do seu corpo e lánzase ó chan cun movemento do brazo e do pulso para facelo xirar.

Coñecido tamén como Estornela, para xogar precísanse dous paus redondos, de 2 cm. de grosor: o palán (de 30 a 40 cm. de longo) e unha billarda ou billa (de 15 cm., aguzado nos extremos). O espazo no que se desenvolve normalmente debe ser un terreo extenso, chan, sen obstáculos.

O termo billarda vén do francés 'bilard' (bastón de xogar). A súa orixe remóntase á Idade Media, estando documentado no Libro de Apolonio (Mester de Clerecía) e nas Cantigas de Santa María de Alfonso X, ambas obras do século XIII.

Tamén coñecido cos nomes de “andas” ou “trécolas”, son dous paus feitos en madeira non moi branda e que teñen uns topes onde se pousan os pés. A altura dos zancos debe exceder os ombros das persoas que xogan, unha vez subidas enriba deles.

É un xogo que axuda a ir adquirindo o sentido do equilibrio. Na súa orixe empregábanse para pasar os regatos ou as zonas enchoupadas. Normalmente xógase en terreos amplos, nos que haberá que atravesar un percorrido previamente indicado.

Segundo as antigas lendas este xogo era utilizado como adestramento para a guerra ou a caza xa que se perfeccionaba a potencia muscular nos brazos.

O obxectivo do xogo é lanzar a bóla contra os bolos para derrubalos e ao mesmo tempo facer que a bóla e o maior número posible de bolos exceden a liña de tanteo. Para puntuar, a bóla sempre deberá exceder a liña de 10. Lánzase a pé parado desde a zona de lanzamento, caendo diante desta unha vez soltada a bóla. Cada bolo que pase a liña de tanteo valerá 10 tantos e o resto dos bolos caídos valerán un tanto cada un.

O balón prisioneiro ten a súa orixe como un xogo de guerra africano. O xogo variaba de tribo en tribo, pero o habitual era xogar usando pedras, para adestrar ós mozos nas artes bélicas.
O xogo consiste en lanzar o balón ós xogadores/as do equipo contrario para eliminalos e entrar no seu cemiterio. Soamente son eliminados se se golpea ó xogador contrario sen que o balón bote previamente. Os xogadores/as que están no seu campo como os que están no cemiterio poden eliminar ós do equipo contrario.
 
O campo de xogo é rectangular, con medidas que poden variar, e dividido pola metade cunha raia trazada no chan que separa o terreo de cada equipo. Ningún xogador/a pode traspasar esa raia divisoria e pode xogarse en calquera tipo de terreo.