2.3.3 Voluntariado

A marcha dos in-voluntarios

"Había un mozo xeneroso que se ofreceu de voluntario nunha asociación que tiña a vontade de axudar, voluntariamente, os involuntariamente desfavorecidos da fortuna. O mozo xeneroso ofreceuse voluntario, etc.

Como era voluntario tiña moi boa vontade pero non moi grande (o tamaño é o de menos). Comprometeuse en acudir á asociación todos os martes, xoves e venres ás seis da tarde.

Na asociación estaban moi contentos coa nova fichaxe porque facía falta a súa colaboración como estudante de economía para levar as contas que naquela asociación (como en case todas) estaban sen xeito.

Pero velaquí que o voluntario, para iso era voluntario e non recibía soldo ningún, aparecía un martes, pero o xoves tiña un partido de tenis ao que non podía faltar e o venres puñan no cineclub da universidade unha interesantísima película que non podía perder.

O martes seguinte o voluntario chegou involuntariamente unha hora e cuarto máis tarde e púxose ao labor con grande entusiasmo. O seguinte xoves chegou só media hora máis tarde e cando estaba no máis arduo da súa tarefa de economista recibiu a chamada de Iolanda: "Pero, non lembras que hoxe é o meu aniversario? -Ai, perdoa!. Deixou os papeis revoltos sobre a mesa e saíu correndo. Estivo na asociación como un cravo os tres días seguintes porque ao chegar o venres notou unha cara algo estraña no coordinador. Pero velaquí que, dúas semanas despois, atopou no xornal o anuncio dun curso intensivo de danza-jazz. Co interese que tiña o voluntario pola cultura afroamericana, a solidariedade co mundo negro, a expresión corporal! Avisou o coordinador: "Non serán máis que dúas semanas... Logo poderei achegar..."

As dúas semanas convertéronse en cinco, pero o martes da sexta apareceu puntualísimo na asociación. Na mesa que el ocupaba normalmente traballaba unha señora maior con lentes finiñas desas de mirar por encima. "Boas tardes".- "Boas tardes", contestou a señora maior e seguiu ao seu.

O coordinador asomouse á porta: "Ola, preséntoche a Dona Rosalía... É contable xubilada que se ofreceu... Vés un momento?

Levouno ao seu despacho.

—Mira é que urxía o asunto das contas e ela, aínda que ás veces ten que traer o seu neto ou se lle pon o home enfermo, ten máis tempo...

—Pero é que eu son voluntario...

—Ben, ben... Hai outra historia para ti. Tivemos reunión os responsables de asociacións non gobernamentais, ONG, fundacións, unións e clubs benéficos, e organizamos algo que che resultará interesante. Apunta este enderezo...

Ao seguinte martes, o voluntario dirixiuse a ese enderezo. Na porta daquela casa da cidade vella había un carteliño: "Asociación de involuntarios", andar 2º, dereita. Estivo a piques de marchar confundido pero gañoulle a curiosidade e subiu. En recepción unha rapaza estaba pondo o abrigo. "Ola, es novo, non? Aquí tes un prospecto da asociación”. Ela foise. Pola sala de recepción cruzaban, entraban e saían mozos e maduros de distinta carrozaría. Leu:

Asociación de involuntarios. Fundación da unión de agrupacións de servizo social. O noso obxectivo é ofrecer un campo de actividades a todos os mozos e adultos inquedos que queiran facer algo (non demasiado) na súa vida.Esta asociación conta con sala de revistas, videoteca, sala de reunións informais... Non hai horario fixo nin regulamento concreto. Pode vostede vir cando lle apeteza e comprometerse na actividade que vostede elixa, aínda que logo as súas múltiples ocupacións e contactos non lle permitan levar a cabo o seu compromiso.

As vantaxes desta asociación son que vostede se sentirá realizado e non deixará empantanada a acción das organizacións que parten o lombo por causas serias en defensa dos desfavorecidos (roubados) da fortuna (os poderosos). Posibles actividades que lle ofrecemos:...

Ao voluntario non lle pareceu mal a idea e íase pór a elixir unha actividade entre a ampla lista. Pero, naquel momento mirou o reloxo. "carafio, as sete e media. Hoxe transmiten o partido Oviedo-Osasuna!"

E saíu, involuntariamente correndo.

Martín Valmaseda. Revista Alandar. nº 116 (marzo 1995)

Escultura de Hidari Jingoro

Santuario Toshogu (Nikko-Xapón)

kikazaru = "Non oe"

Negarse a oír

maldades

Mizaru = "Non ve"

Negarse a ver

maldades

Iwazaru = "Non fala"

Negarse a dicir

maldades.