6.1 Solucións das actividades en lingua galega

   Fragmento A

O neno tiña algo que lles dicir aos outros nenos que andaban a enredar con el na beiramar. Tiña algo que lles dicir, pero non remataba de dicilo. Por veces poñía cara de malo, cheo como estaba aquel orgullo que non certaba a deixar ceibe. Ata lle rabuñou a outro, así nun pronto, a lle brincar na cara os lampos dunha íntima fogueira.

   Fragmento B

O neno tiña unha cousa que lles dicir aos outros rapaces que andaban a xogar con el no peirao. Tiña algo que lles dicir, mais non remataba de contalo. Por veces poñía xesto de malo, cheo como estaba daquel orgullo que non certaba a deixar ceibe. Mesmo lle rabuñou a unha nena, así, nun pronto, a lle relucir no rostro os lampos dunha íntima carraxe.

Sacou do peto un asubío noviño (3), e púxose a chifrar cheo de coraxe. Non o quixo emprestar a ninguén e gardouno outra volta (6), domeándose moito ao enfonda-la man para demostrar un peto fondo, coma os petos en que se gardan as mellores cousas. (1) seus ollos bulía unha surrisa dubidosa, ninguén sabe se mala (7).

Seu pai chegara de Nova York aquel mesmo día. Vírao desembarcar (2). Traxe azul. Viseira (4) A cara forte coma unha proa. Branco e grande o dentamio. E nos ollos, (5), ningunha fachenda.

Neno

Neno

Orgullo

Orgullo

Brincar

Brindar

Cara

Cara

Fogueira

Figueira

Rebuldar

Rebuldar

Pai

Pai

Adrede

Adrede

Proa

Broa

Enredar

Enredos

Alporizado

Alporizado

Gato

Gota

Branco

Branco

Fachenda

Fachada

Xogos

Rogos

Emprestar

Emprestar

Bágoas

Bágoas

Esa noite, Aghata saíu do portal do edificio daquel barrio marxinal envolta no perfume e no clac, clac, dos seus tacóns altos pola beirarrúa, arrimouse ao portal da florería. Lizgaira, elegante, eses dedos de uñas granate que colocan, afiados, a curta melena negra. Esa ollada, triste e chorosa, bordeada de lapis negro e pestanas longas que se mira de esguello no escaparate da boutique, e aí adiante estaba o señor José da froitería arrimado á porta, sempre a facer bromas. Os reflexos da lúa, chea e redonda, na cazadora toureira de raso negro, nas curvas do cu no pantalón de napa negra. Semellaba que ía chover. Sente na gorxa o agarimo do lene pano de seda negra, regalo da súa avoa, que aperta o seu pescozo longo, desexable, e contrasta coa blusa vermella. Mirou para o espello, moito lle gustaba verse reflectida no espello do ascensor..

A man dereita leva o cigarro aos beizos vermellos coma o sangue, que fan arder o tabaco, aí estaba co seu chupetiño, tan tranquiliña, mentres que coa esquerda saca as chaves do coche deportivo. Entra e arranca lanzada na procura de miradas de desexo, un mal momento teno calquera, insinuacións, sorrisos, que remontará con elegancia, como unha gacela a cámara lenta choutando por riba dunha árbore caída. Talmente.

Texto corrixido: TELO TODO, NON TER NADA

Contouno Borges en forma alegórica no seu célebre relato La biblioteca de Babel. Esa fabulosa biblioteca contiña (dito en palabras de hoxe) toda a información posible, porque calquera posible conxunto de palabras estaba nalgún dos seus inagotables anaqueis. Libros bos e malos, mediocres; falsos e auténticos, medio falsos e medio verdadeiros: todos. Sóalles a algo?

A Web é a nosa biblioteca de Babel. Pero necesitamos utilizala…

Espigar o fío dun dato que necesitamos, averiguar nesta masa de información de moi diversa procedencia cal é a que nos fai falla: comparala con outra, seguila ata donde nos serve, e non máis alá. Localizar unha terceira e unha cuarta. Sacar conclusións parciais; poñelas en corentena. Buscar logo outra fonte diferente, seguir os seus fíos. Volver sobre as ideas postas en reserva e avanzar en conxunto. Repetir o ciclo unha, dez veces: crear documentos provisionaies, difundilos e recibir a realimentación doutros. Ao final –con sorte- comprender, resumir e actuar.

As operacións que acabamos de describir non son extraordinarias: son as habituais e necesarias en múltiples procesos diarios. E non se limitan á simple procura de información: implican algo máis. […]

Diciamos que a maior parte das operacións intelectuais que utilizan a ferramenta da Web non pretenden só “recuperar información”. Intentan construír un coñecemento. Esa é a meta real das persoas, das corporacións e das institucións.

(Millán, José Antonio. La lectura y la sociedad del conocimiento. Federación de Gremios de Editores, 2001. Tradución)

Agora que, curvado por un fardel de anos neboentos, atopei de novo a sortella fronte á casa do triángulo (rúa dos Loureiros 5) e vou ser certamente visitado por Sibila, rememoro a figura esguía daquel inesquecíbel Domingos Areal, avantando do esquenzo. E todo comenzara ao saírmos do cine (viramos Metrópolis) e reunírmonos a cear na do Asesino, nunha fría, xeante noite do ano 1925. Concha estivera tímida ás olladas de Otero Espasandín e ás ledas, intrépidas bulras dos convivas excitados por espellantes Ullas e vastos coñacs sen referencia. Lembro cada circunstancia daquela data que os sucedidos posteriores farían horríbel e presente sempre en min. García-Sabell tiña un exame de mañá e alandillou cara Xelmírez; Maside perdeuse antre a friaxe, ergueito coma un bido; Xesús Bal quixo asistir aos ritos da Quintana e, senlleiro, fixo un adeus e partiu asobiando o “Paxaro de lume”. Ficamos sos. Domingos Areal e quen redacta esta memoria co corazón nas gorxas. Camiñamos sen rumbo decidido, ambos embrullados nos gabáns, os chapeus afundidos, as paipas fumegantes con orgullo: Rúa do Medio, encastelada de podentes chaminés; Bonaval, coma un tránsito á cinsa e á miseria mesta que cada porta ou xanela bafexaban; os agros de Belvís recibindo xeada e silencio carregado de saudades, opaco; os Lagartos, canella tímida se as hai. Algún can latía nos confíns da Compostela maldita mentres voltabamos de cara ao alivio da cidade con armas de pedra e chan lousado, conversando do nazonalismo, do Manoel Antonio, do Huidobro cicabes [...].

Á (dúas veces), ás: til diacrítico.

Esguía, saírmos, fría, farían, Rúa, latía: hiatos acentuados.

Inesquecíbel, horríbel: graves rematadas en –l.

Triángulo, metrópolis, reunírmonos, tímida (dúas veces), tránsito: esdrúxulas.

Espasandín, mañá, Xesús, corazón, gabáns, chaminés, Belvís, Algún, confíns: agudas rematadas en –n, -s, grupo –ns ou vogal.

Un blog, chamado tamén unha bitácora, é un sitio web periodicamente actualizado que compila cronoloxicamente textos ou artigos dun ou varios autores, aparecendo primeiro o máis recente, onde o autor conserva sempre a liberdade de deixar publicado o que crea pertinente. O termo weblog provén das palabras web e log ('log' en inglés = diario). O termo bitácora, en referencia aos antigos cadernos de bitácora dos barcos, utilízase preferentemente cando o autor escribe sobre a súa vida propia como se fose un diario, pero publicado en internet (en liña).

Habitualmente, en cada artigo dun blog, os lectores poden escribir os seus comentarios e o autor darlles resposta, de forma que é posible establecer un diálogo. Non obstante é necesario precisar que esta é unha opción que depende da decisión que tome ao respecto o autor do blog, pois as ferramentas permiten deseñar blogs nos que non todos os internautas –ou mesmo ningún- poidan participar. O uso ou tema de cada blog é particular: hainos de tipo persoal, periodístico, empresarial ou corporativo, tecnolóxico, educativo (edublogs), políticos, etc.