2.7 Crónica de nós

Sibila

Agora que, curvado por un fardel de anos neboentos, atopei de novo a sortella fronte á casa do triángulo (Rúa dos Loureiros 5) e vou ser certamente visitado por Sibila, rememoro a figura esguía daquel inesquecíbel Domingos Areal, avantando do esquenzo. E todo comenzara ao saírmos do cine (viramos Metrópolis) e reunírmonos a cear na do Asesino, nunha fría, xeante noite do ano 1925. Concha estivera tímida ás olladas de Otero Espasandín e ás ledas, intrépidas bulras dos convivas excitados por espellantes Ullas e vastos coñacs sen referencia. Lembro cada circunstancia daquela data que os sucedidos posteriores farían horríbel e presente sempre en min. García-Sabell tiña un exame de mañá e alandillou cara Xelmírez; Maside perdeuse antre a friaxe, ergueito coma un bido; Xesús Bal quixo asistir aos ritos da Quintana e, senlleiro, fixo un adeus e partiu asobiando o “Paxaro de lume”. Ficamos sos Domingos Areal e quen redacta esta memoria co corazón nas gorxas. Camiñamos sen rumbo decidido, ambos embrullados nos gabáns, os chapeus afundidos, as paipas fumegantes con orgullo: Rúa do Medio, encastelada de podentes chaminés; Bonaval, coma un tránsito á cinsa e á miseria mesta que cada porta ou xanela bafexaban; os agros de Belvís recibindo xeada e silencio carregado de saudades, opaco; os Lagartos, canella tímida se as hai. Algún can latía nos confíns da Compostela maldita mentres voltabamos de cara ao alivio da cidade con armas de pedra e chan lousado, conversando do nazonalismo, do Manoel Antonio, do Huidobro cicabes [...].

Méndez Ferrín, Xosé Luís, Crónica de Nós, Xerais, Vigo, 1992