É un conxunto sistemático de sinais universais que serven para regular e informar sobre a circulación e os movementos, xeralmente en espazos públicos. Este sistema non ten en conta as características da contorna nin inflúe en como esta se percibe.

A maioría de sistemas de sinalización están regulamentados e sometidos a unha homologación internacional para que poidan ser entendidos de forma universal. Así a sinalización informativa e reguladora das estradas ou as de seguridade responden a esta definición.

makamuki0 . Sinal STOP (Pixabay License)

A sinalética é, segundo a definición de Joan Costa, “unha parte da comunicación visual que estuda as relacións funcionais ente os signos de orientación no espazo e os comportamentos dos individuos”. A sinalética emprégase para orientar e axudar aos movementos dos usuarios durante os desprazamentos e o uso de espazos en determinados lugares como pode ser museos, aeroportos, centros comerciais, empresas, edificios públicos, etc.

Estes sinais adáptanse á contorna e poden ser máis personalizados aínda que deben ser comprensibles.

A sinalética forma parte da imaxe de marca empregando iconas, cores e mensaxes verbais adaptados á empresa ou institución e é, polo tanto, a disciplina relacionada directamente co deseño gráfico. Na sinalética debe combinarse a función pragmática coa estética.

Unha boa organización das sinais nunha organización axiliza a circulación de usuarios e pode incluso reducir o persoal necesario para a atención dos usuarios. Pensemos, por exemplo, nun aeroporto onde a sinalética guía aos pasaxeiros polas terminais sen que apenas precise axuda do persoal.

PXhere. Aeroporto (CC0)

• Pictogramas: son os signos máis ou menos abstractos que se empregan para representar a realidade que se quere designar.
• Tipografía: para desenvolver un proxecto de sinalética hai que contar con elementos tipográficos como o tamaño da fonte, a súa lexibilidade ou contraste, a iluminación e cores que van ter, etc.
• Cor: a cor é un elemento moi importante para a diferenciación de zonas e de usos ou para o reforzamento da identidade corporativa.

OpenClipart. Pictogramas.Pixabay License.

Segundo a súa intención podemos distinguir varios tipos de sinalética:

• Informativa: sinais que aportan información como as de horario de atención dun establecemento.
• Orientadora: sinais que sitúan ao usuario dentro da contorna, como, por exemplo, un plano dun museo.
• Direccional: sinais que indican o percorrido ou o itinerario.
• Identificativa: sinais que informan do lugar no que está o usuario.
• Reguladora: sinais de prohibición ou de prevención no uso dos espazos.
• Ornamental: sinais decorativas que reforzan a imaxe corporativa e embelecen o espazo

Segundo o soporte ou colocación que se utilice na sinalética :

• De banda.
• De bandeira.
• Aérea.
• Estela de identidade e informativa.
• Autoportante.
• Tesoiras.
• Pantallas.
• Rótulos de caixa, etc.

• Ergonomía: estuda a adaptación do deseño ás características das persoas. É moi importante a ubicación das sinais tendo en conta que a altura promedio de visión normal desde o chan do ollo humano dunha persoa de pé é de 1.60 m e se está sentada  de 1.30 m, non sendo apropiado situar soportes de mensaxes nun ángulo de desviación superior o 10 % do ángulo de visión. Do mesmo xeito haberá que ter en conta a adaptación para as persoas con certas minusvalías.
•    Factores perceptivos: hai que ter en conta a iluminación da ubicación, xa sexa luz natural ou artificial, para poder correxir ou compensar co deseño posibles problemas para unha visualización adecuada.

• Lexibilidade: a mensaxe ten que ser fácil e rápida de ler. A tipografía debe axustarse á ubicación e ao contraste co contexto das mensaxes e hai que ter en conta a velocidade media de lectura, entre 125 e 500 palabras por minuto.

        Algúns criterios de lexibilidade  para unha persoa que vaia a pé segundo a distancia:

-Lexibilidade na curta distancia: nas distancias de menos de dez metros as dimensións da sinalética non deben ser menores de 1x1 metros.

                               -Lexibilidade na media distancia: nas distancias de entre  dez e quince metros á colocación da sinalética debe ser entre 1,5 e 2,5 metros con respecto ao chan.

                                                                                -Lexibilidade na longa distancia: a sinalética ten que ser de gran tamaño, sendo aconsellable que teñan iluminación.

       No apartado de tipografía explícanse as características de lexibilidade das familias tipográficas.

• Cor: ao igual que noutras aplicacións do deseño gráfico a cor é un factor moi importante xa non só por razóns de lexibilidade e de visibilidade, senón tamén polos valores simbólicos e culturais e a identidade corporativa.

         Nalgúns códigos as cores non se poden modificar xa que forman parte de normativas que as regulan. Un exemplo clásico é a cor vermella para indicar prohibición ou perigo, ou a cor azul para obrigatoriedade nas sinais de tránsito.

         Para coñecer as connotacións e valores asociados ás cores podes consultar a sección de cor da Unidade 2.

Clker-Free-Vector-Images. Pictograma.Pixabay License