Agardardo un chuvasco
Era primavera, e por primeira vez en moito tempo, a chuvia golpeaba o tellado de pedra con forza, con ritmo, coma quen quere anunciar algo grande. Martiño, xa de cabelos brancos e ollada fonda, sentía que aquela chuvia era distinta: organizada, clara, decidida.
No interior do mosteiro un novo rostro: Elena, a filla de Iago, ergueu a batuta coma quen chama ao vento.
—Benvidos ao Clasicismo, mestre Martiño —dixo ela cun sorriso—. Aquí a música xa non é só paixón ou rezo: é arquitectura sonora. A orquestra é o novo templo.
E comezou a soar unha sinfonía coma unha chuvia forte que cae con orde. Cada instrumento tiña o seu lugar.
Martiño escoitaba e vía: todo tiña forma, proporción, estrutura. Non había excesos nin adornos barrocos: había claridade, equilibrio, diálogo musical. Os movementos da sinfonía eran como capítulos dunha historia maior, con temas que se repetían, se transformaban, e regresaban.
No Clasicismo —explicou Elena entre movemento e movemento—, a orquestra convértese nun corpo único: cada músico, unha pinga; todos xuntos, unha chuvieira de beleza.
Martiño deixouse levar. A chuvia batía con forza no exterior, pero dentro daquela igrexa de pedra e son, todo era equilibrio e emoción medida. Sentía que a súa vida tamén tivera esa forma: introdución, desenvolvemento, cadencia final.
Cando a música rematou, só quedou o eco e a chuvia.
.jpg){kind=link}
