6. Solucións as actividades propostas

S1.

1. Características da regueifa (escenario, regueifeiros, coplas, público...)

   O escenario onde disputan os regueifeiros é unha solaina con todos os trastes que se supón hai nun lugar así. Os regueifeiros son persoas de enxeño áxil e gran sentido do humor, que buscan a complicidade do público, citando a algún deles, marcas comerciais, etc. As coplas son improvisadas, divertidas e ocorrentes. O público asiste divertido e o ambiente é informal e espontáneo: uns sentados en cadeiras, outros de pé, algún no chan... Acompañan o retrouso con palmas. A gravación non é profesional. E sobre todo hai moita risa.

• Que a rima non sexa perfecta, réstalle valor ou achega espontaneidade?

Achega espontaneidade, está moi acorde coa informalidade do ambiente e dá idea da ocorrencia improvisada, que é a base da regueifa.

S2.

1. Tema principal do texto.

   O desacordo manifesto dunha persoa coa construción dun conservatorio de música nun espazo da súa vila que para el non é o lugar adecuado por diversos motivos que argumenta.

• Tese, corpo e conclusións da argumentación.

Tese

Señor alcalde, vostede xa coñece a miña opinión contraria a que o Conservatorio de Música de X se constrúa no solar interior que está formado polas rúas Marcelo Macías, Avenida de Ourense, Curros Enríquez e Cruceiro. Como agora xa é unha realidade que se vai facer aí de acordo coa axuda do Goberno do Estado, quero lembrarlle a vostede, señor A, e a cidadanía en xeral, o enorme desatino que implica o tomar esta decisión, ó meu entender.

Corpo

As persoas que coñezan o lugar saben que o único acceso que queda a ese patio é a través da praza Carlos Casares, tendo que facer o mesmo a pé xa que por ese oco non colle ningún coche. Qué pasará no caso dunha emerxencia? Por onde accederían os vehículos de bombeiros, ambulancias, etcétera? Por outra banda, as rúas de Curros Enríquez e Cruceiro teñen prohibido estacionar vehículos nelas. Se se fai é ocupando a beirarrúa. Ademais, os usuarios do Conservatorio (a maior parte crianzas) teñen que cruzar a rúa para acceder ás instalacións. Na actualidade, os pais e nais do alumnado aparcan alí á espera de que saian das aulas. Ata cando llo vai permitir, señor alcalde? E cando deixe de consentirllo, onde van poder aparcar? No Toural? Ademais, a obra que se vai a facer é a estrutura. E o resto, para cándo? Calquera pode ver a Casa do Concello, que leva máis de 10 anos en continuas reformas e con visos de que iso vai continuar así. Vostede, señor A, é o alcalde máis ‘chapuceiro’ que coñezo. As poucas obras que inicia non as remata. Agora que na Xunta van mandar os seus, pode retomar aquela idea do multiúsos e facer alí o Conservatorio (por certo, aquel proxecto fóralle aprobado unha vez que xa perderan as elección, é dicir, cando ‘gobernaban’ en funcións, lémbrase?). [...]

Corpo	Por outra banda lembre que a Asociación de Veciños de Marcelo Macías ten formuladas varias reclamacións a ese Concello sobre, entre outras cousas, parte da propiedade dos terreos onde quere vostede construír o ‘esqueleto’ do Conservatorio. Qué pasará se o día de mañá a Xustiza dá a razón ós veciños? Claro que para aquelas vostede xa non será alcalde e os que veñan, peor para eles
Conclusións	Reitérolle, señor A, faga por primeira vez na súa historia de alcalde un Conservatorio que sexa a admiración de todo o mundo e nun lugar que se poida ver e déixese de andar con chapuzas.

• Tipo de argumentos para defender a tese. Exemplos extraídos do texto.

Argumento da universalidade: as persoas que coñezan o lugar saben que o único acceso que queda a ese patio é a través da praza Carlos Casares, tendo que facer o mesmo a pé, xa que por ese oco non colle ningún coche. Que pasará no caso dunha emerxencia? Por onde accederían os vehículos de bombeiros, ambulancias, ...? Argumento baseado nas consecuencias: ademais, os usuarios do Conservatorio (a maior parte crianzas) teñen que cruzar a rúa para poder acceder a estas instalacións. Na actualidade, os pais e nais do alumnado aparcan alí á espera de que saian das aulas. Ata cando llo vai permitir, señor alcalde? E cando deixe de consentirllo, onde van poder aparcar? No Toural? Argumento baseado na persoa: Vostede, señor A, é o alcalde máis ‘chapuceiro’ que coñezo. As poucas obras que inicia non as remata. Agora que na Xunta van mandar os seus, pode retomar aquela idea do multiúsos e facer alí o Conservatorio (por certo, aquel proxecto fóralle aprobado unha vez que xa perderan as elección, é dicir, cando ‘gobernaban’ en funcións, lémbrase?)/Claro que para aquelas vostede xa non será alcalde e os que veñan, peor para eles. Argumento de autoridade: a Asociación de Veciños de Marcelo Macías ten formuladas varias reclamacións a ese Concello sobre, entre outras cousas, parte da propiedade dos terreos onde quere vostede construír o ‘esqueleto’ do Conservatorio. Qué pasará se o día de mañá a Xustiza dá a razón ós veciños?

S3.

1. Idea fundamental (tese) sobre as causas da fame no mundo.

   Que a explosión demográfica non é a causa da pobreza, fame e desnutrición do Terceiro Mundo.

• Dúas razóns que expoña o autor para defender a súa opinión.

  O evidente desperdicio de recursos que entraña a actividade das armas e a necesidade de que se produzan cambios estruturais nas relacións de produción.

• Conectadores textuais que utiliza o autor.

A nosa época e o mundo no que vivimos non ofrecen moitas razóns para ser optimistas. As grandes cantidades de diñeiro que se gastan en armas poderían e deberían destinarse ao desenvolvemento e a satisfacer as urxentes necesidades dos países do Terceiro Mundo. Pero, pola contra, a carreira de armamentos continúa. Máis de medio millón de científicos e de técnicos do mundo enteiro están dedicados a perfeccionar armas cada vez máis destrutivas, e máis do setenta por cento das investigacións que se están a realizar na actualidade son de carácter militar. É evidente o desperdicio de recursos que esas actividades entrañan, pero non hai que esquecer que elas comportan enormes ganancias a certas persoas e organismos.

 

 

Ao mesmo tempo, os países do Terceiro Mundo sofren de pobreza, de fame e de malnutrición, males que frecuentemente son atribuídos á "explosión demográfica". Pero as verdadeiras causas hai que buscalas na estrutura mesma dos sistemas de produción, se a xente ten fame non é por falla de alimentos. Mesmo no ano 1974, durante a peor crise alimentaria que sufriu o mundo, as reservas mundiais de cereais eran abondas para dar de comer a todos os habitantes do planeta. Pero cada vez é meirande o número de persoas que non poden pagar polos alimentos que necesitan. De aí que, mentres non se produzan cambios estruturais nas relacións de produción (é dicir, quen produce os alimentos, quen os vende, a que prezos, etc.), a acumulación de produtos agrícolas pouco ou nada influirá na erradicación da fame. En Asia do sueste, por exemplo, existen actualmente vinte e dous millóns de toneladas de excedentes alimentarios, mentres que na mesma rexión se contan por millóns as persoas famentas. A fame é, pois, consecuencia da organización social máis que da produción, e non abonda con aumentar esta última para suprimir a fame no mundo.

• Este texto é argumentativo. Por que?

Porque expón unha tese ( a explosión demográfica non é a única causa da pobreza e fame no Terceiro Mundo), argumentos para confirmala (os moitos recursos que se dedican á carreira das armas e a errónea estrutura dos sistemas de produción), e reitera a idea principal (a fame e pobreza son debidas a diferentes problemas e non so á explosión demográfica ou a produción de alimentos).

S4.

A pesar de que os transplantes se converteron nunha práctica habitual, aínda existen fortes temores na poboación para doar órganos. Lograr a súa superación é a clave para aumentar o número dos dadores solidarios que fan falta para salvar miles de vidas. As razóns que dificultan a decisión de ser doante son múltiples. En moitos casos, arraigan en conviccións de tipo relixioso, moral ou filosófico que cuestionan a doazón. A miña opinión é que hai que realizar campañas educativas fortes para superar esas ideas previas...	Argumentativo
Para conectar este aparato de lector de CD é preciso seguir estes pasos. Primeiro, desenvolva con coidado a caixa. Despois, retire acuberta plástica que a cobre. Terceiro, comprobe que a súa conexión eléctrica é de 220 voltios...	Instrutivo
Para realizar o caldo, escaldamos os grelos en auga moi quente para limpalos e que perdan algo de verde. Poñemos o caldo limpo a quentar e ao ferver engadimos as patacas, cortadas como para tortilla, os grelos escaldados, as fabas, remolladas do día anterior e o anaco de unto. Ten que cocer moi forte ó primeiro e logo máis suave...	Instrutivo
O bioetanol é un combustible que se obtén a partir de materias vexetais como a cana de azucre , o sorgo, etc. Chámase por iso biocombustible e é defendido por moitos como a gran alternativa aos combustibles fósiles, como a gasolina ou o carbón. Non contamina, non produce gases de efectos invernadoiro, etc. Pero temos que facernos unha pregunta fundamental. Ten sentido dedicar grandes cantidades de vexetais a producir combustible cando hai millóns de persoas que pasan fame?...	Argumentativo
Meu avó morreu dun ataque ao corazón nada máis estoupar a guerra. Caeu ao pé dunha viña e ficou abrazado a ela. Sei que a súa sensibilidade e o seu amor pola sinxeleza da vida non puideron aturar tanto desastre. Eu non puiden ir despedilo no seu derradeiro adeus porque a guerra colleume en Madrid onde recén remataba a carreira de Dereito. Coa súa falta medrou a miña atracción pola súa rexa figura, para min un mito de enerxía e valor... Eu fun fillo único e crieime sen nai, quen morreu ao darme á luz. Sempre tiven a sensación de que meu pai non mo perdoara completamente... (Alfonso Álvarez Cácamo, O Bandeira).	Narrativo

 

S5.

1. Resposta libre

S6.

1. De que se fala no texto?

   A desfavorable situación que a poboación xuvenil ocupa no conxunto de Europa, de España e de Galicia en relación ao mercado laboral e comparándoa coa poboación adulta.

• Feito que destaca neste texto e que o diferencia doutros vistos nesta unidade.

A información que nos proporciona o texto apóiase, sobre todo, en datos e cifras.

S7.

Este texto é un informe polo seguinte: Obxectividade dos datos. Emprega unha considerable cantidade de datos e cifras. A cuestión céntrase nun sector concreto da nosa sociedade.

S8.

Radiorreceptor, gardarroupa, anglo-ruso, grecorromana, bancarrota, arrebatado, corrupción, Henrique, Israel, enrevesado, réplica, contrarréplica, resultou, irrompible.

S9.

De lugar: lonxe, preto,alí, á beira, onde, fóra, dentro, ningures; de tempo, o resto. Esa lámpada dá pouca luz; ás veces, á tardiña xa parece que é noite. Agora vive lonxe e nunca chega cedo á oficina, pero despois, traballando a présa, recupera o perdido. Vai de vagar, que Pontevedra está preto e, se corres demasiado, quizais non chegues nunca. Antonte contaba o avó como antano sempre había un pillabán que mataba a luz do candil para andar ás apalpadelas. Fuches antes alí? Saíndo, á beira da parede, é onde deixan decote o lixo. Están fóra, non as deixei dentro porque ía moita calor. Para onde vas? –Vou para ningures.

S10.

Adverbios: agora, lonxe, nunca, cedo, despois, preto, antonte, antano, antes, alí, onde, decote, fóra, dentro, ningures. Locucións adverbiais: ás veces, á tardiña, a présa, de vagar, á beira.

 

 

S11.

Agora deben estar xantando na casa. Neste intre, arestora... Estaba a diario coa teima de saír de vacacións. Decote, de cotío... Ven axiña, non tardes que non chegamos ao cine. Decontado, deseguida... Sempre bota unha soneca despois de xantar. Decote, ao pouco.

S12.

Todos na familia usan lentes, agás (excepto) tía Minia. Gustaríame ir no tren de alta velocidade. Agardei por el desde as oito ata as nove. Ata mañá! Teño que ir canda vós, para chegarmos todos á mesma hora. Segundo o manual de instrución, hai que premer esta tecla.

S13.

Meu avó morreu dun ataque ao corazón nada máis estoupar a guerra. Caeu ao pé dunha viña e ficou abrazado a ela. Sei que a súa sensibilidade e o seu amor pola sinxeleza da vida non puideron aturar tanto desastre. Eu non puiden ir despedilo no seu derradeiro adeus porque a guerra colleume en Madrid onde recén remataba a carreira de Dereito. Coa súa falta medrou a miña atracción pola súa rexa figura, para min un mito de enerxía e valor... Eu fun fillo único e crieime sen nai, quen morreu ao darme á luz. Sempre tiven a sensación de que meu pai non mo perdoara completamente... (Alfonso Álvarez Cácamo, O Bandeira).

S14.

Non quixo cear nin quedarse á conversa. Iría contigo de boa gana, pero teño moito traballo. Aceptará a proposta sempre que as condicións sexan as que esixe. Debe saber a verdade a fin de non andar matinando seguido. Por moito que diga, non ousará enfrontarse ao patrón. Colle o paraugas ou vai en autobús. Xa quedou amañado, polo tanto podemos saír sen ansias.

S15.

1. Cal é o tema principal do texto?

   O medo da xente a que o ladrón lles roube as palabras.

• Presentación: cor laranxa e letra normal. Nó: cor azul e negriña. Desenlace: cor verde e maiúsculas.

Era un país hai moito tempo no que as palabras eran valiosas como o pan ou a auga, como en todos os países. Un día chegou un estranxeiro e parou a falar cunha muller nun camiño. Aquel home levaba un coitelo ao cinto e un dente de ouro. Estiveron falando e falando e, nun momento dado, o estranxeiro fixo así coa man e rouboulle unha palabra á muller e saltou ao cabalo e marchou a galope. O ladrón de palabras seguiu galopando até que chegou a unha aldea. Alí entrou nunha pousada e púxose a falar cun médico que viña de curar un enfermo. O ladrón sacou unha moeda de ouro e dixo: —Cámbioche esta moeda de ouro polas tres últimas palabras que acabas de dicir. O médico dixo que non. As palabras non son miñas, que son de moita outra xente. Mais o ladrón de palabras agardouno no bosque e púxolle na gorxa o coitelo e rouboulle aquelas tres palabras sen perder o sorriso dourado. Ao día seguinte o ladrón chegou a unha cidade e entrou nun pazo. Nunha man levaba unha bolsa con ouro e noutra, unha bolsa con palabras. Díxolle ao señor mostrándolle o ouro: —Mércoche todas as palabras que pronunciaches hoxe. —Non —dixo o nobre—, as palabras non se venden. Mais o estranxeiro ameazouno co coitelo e rouboullas unha a unha. Máis adiante, o ladrón de palabras asaltou un home que viaxaba a cabalo. Era un poeta especialista en cancións de amor. O ladrón sacou a daga e díxolle: —As palabras ou a vida. O poeta respondeu: —As palabras non son miñas, son do meu pobo. Eu nunca as vendería. Mais o ladrón de palabras foi contra el e arrincoulle as palabras do corazón. Axiña correu a voz por todo o país de que lles estaban roubando as palabras. E moita xente botou man das armas para defendelas. Cóntase que, de entre toda a xente da vila, os que mellor protexeron as palabras foron os labregos coas gadañas e as fouciñas, e os mariñeiros, cos coitelos e os arpóns. E que as mulleres máis valentes as escondían nas faldriqueiras ou nas camisas de liño. MAIS O LADRÓN DE PALABRAS CONTINUOU ROUBÁNDOLLES AS PALABRAS MESMO ÁS NENAS QUE APRENDÍAN A LER E AOS NENOS QUE ÍAN MERCAR ZAPATOS. E AOS MESTRES NAS ESCOLAS E AOS AVOGADOS QUE SABÍAN DE LEIS. E POUCO A POUCO AQUEL PAÍS SEGUIU PERDENDO MOITAS DAS SÚAS PALABRAS E FOISE FACENDO DÍA A DÍA CADA VEZ MÁIS POBRE PORQUE ERA O PAÍS AO QUE LLE ROUBABAN AS PALABRAS. DISE QUE A XENTE PARA PROTEXER AS PALABRAS E GARDALAS EN SEGREDO MESMO AS DEIXOU DE ESCRIBIR. E QUE POR MEDO AO LADRÓN DE PALABRAS MOITAS PERSOAS, DESCONFIADAS, DURANTE SÉCULOS SÓ PRONUNCIABAN AS SÚAS PALABRAS COA FAMILIA OU ENTRE XENTE AMIGA. ASÍ PASARON OS ANOS E CÓNTASE QUE NAQUEL PAÍS AÍNDA HAI XENTE QUE SEGUE TENDO MEDO DO LADRÓN DE PALABRAS. E HAI QUEN DI QUE ÁS VECES O LADRÓN SEGUE APARECENDO NUNHA PARADA DE BUS OU NUNHA FLORARÍA OU NUNHA ESCOLA CUNHA BOLSA E UN COITELO E UN SORRISO CUN DENTE DE OURO.

 

Na parte da presentación indícasenos o espazo xeográfico onde se vai desenvolver a acción. Introdúcese o personaxe principal (o ladrón) e establécese a súa función na historia. Na parte do nó desenvólvese a acción da historia, o tema central sobre o que xira. Dásenos conta do problema que afecta a todos os personaxes, dunha ou doutra forma. Neste caso: as accións do ladrón de palabras. Na última parte, desenlace: resolución, que pode resultarnos satisfactoria ou non para o problema desenvolvido. Si, hai relación entre as partes, de tipo temático, pois todas falan da mesma cuestión: as accións do ladrón de palabras e as consecuencias que elas provocan. En cada parte do conto o tema desenvólvese dunha ou doutra forma.

S16.

O ladrón de palabras. Pertence ao subxénero narrativo do conto: é un relato curto, sinxelo, a historia está contada dun xeito lineal, con poucos personaxes. Ten a estrutura seguinte: presentación, nó, desenlace. A traxedia de Macbeth pertence ao subxénero dramático da traxedia.

S17.

1. ¿De qué se habla en el texto?

   Se nos habla de la conveniencia o no de utilizar energía nuclear.

• Uso del lenguaje verbal y no verbal y de los elementos paraverbales

Es correcto. El uso de los elementos paraverbales es adecuado: tanto el tono de voz como el volumen nos ayudan a entender el mensaje que se nos transmite mediante el lenguaje verbal. También es adecuado el uso de ciertos elementos no verbales, como el movimiento de manos que la presentadora hace para reforzar su discurso verbal.

S18.

Respuesta libre.

S19.

1. ¿Cuál es el tema principal del texto?

   La defensa de la prohibición de fumar en lugares públicos.

• Tesis, cuerpo y conclusiones del texto argumentativo.

Durante los últimos meses se ha debatido mucho sobre la prohibición de fumar en los lugares públicos. Los argumentos relacionados con la salud y el bienestar se mezclan con los temas económicos. Se afirma que hay una gran hipocresía por parte de las autoridades. Por una parte, se prohíbe fumar; por otra, se aumentan los impuestos al tabaco, que son una fuente de ingresos importante para la hacienda pública
Tesis	La verdad es que mi opinión es muy clara. No se debe fumar en aquellos lugares que compartimos todos.
Cuerpo	Las razones son aplastantes. En primer lugar, porque fumar junto a una persona que no lo hace es agredir su espacio personal con olores y sustancias que son desagradables. Es una razón sobre todo de comodidad. En segundo lugar, porque está demostrado por innumerables estudios científicos que fumar favorece el desarrollo de muchas enfermedades graves, como los tumores de pulmón o laringe. Y en tercer lugar, porque, aunque no seamos fumadores directos, ser fumadores pasivos es igualmente perjudicial y peligroso. Las opiniones en contra no se mantienen en pie. Se dice que la prohibición atenta contra la libertad de los que quieren fumar. Muy bien, pero que lo hagan en lugares específicos y propios para ellos, no en lugares donde entramos todos.

 

 

 

Conclusiones

En conclusión, la prohibición de fumar en lugares públicos es acertada y necesaria.

S.20.

1. ¿De qué nos habla el texto?

   El aumento del número de libros editados en Galicia durante el 2008.

• ¿Por qué contiene una gran cantidad de cifras y números?

Porque es un informe sobre una determinada cuestión, en este caso, el mercado editorial. Para proporcionar datos fiables y objetivos sobre ese mercado la mejor forma es utilizando datos y cifras que no lleven a engaño o a dobles interpretaciones.

S21.

Enredaderas, jardín, alrededor, reinado, sonrojar, rumor, terremoto, ramaje, arreaba, becerro, pelirrojo, irrepetible, manirroto, pararrayos, hispano-romanos, autorretrato.

S22.

[...] Al principio su estómago no podía soportar el olor de ajo. Ahora lo tenía impregnado en las ropas, y a veces pensaba que hasta en la piel, y casi no lo notaba. Cuando le pareció que tenía suficientes volvió a casa y los colocó en el vertedero. Accionó el interruptor de la pared. La luz vaciló unos instantes antes de brillar normalmente. Neville dejó escapar un chasquido de disgusto entre las mandíbulas apretadas. Otra vez el generador. Tendría que repasar el maldito manual y comprobar los cables. Y si la reparación era demasiado complicada, debería comprar un nuevo generador. Se sentó, malhumorado, en un taburete junto al vertedero y sacó un cuchillo. Primero, fue separando los pequeños dientes rosados entre sí, luego los cortó por la mitad. El acre y penetrante olor inundó la cocina. Puso en funcionamiento el acondicionador de aire y la atmósfera quedó bastante limpia. Luego, con un punzón, practicó un agujero en cada mitad de diente y las atravesó con un alambre hasta formar unos veinticinco collares. En un principio colgaba estos collares en los cristales, pero la pedrea le había obligado a tapar todos los cristales con madera terciada. Finalmente había sustituido estas maderas por tablones, con lo que la casa se había convertido en un lúgubre sepulcro; pero había puesto fin a aquella lluvia de piedras y vidrios rotos que entraba todas las noches en las habitaciones. Y una vez instalados los tres acondicionadores de aire, se pudo respirar mejor. Un hombre puede acostumbrarse a todo. Cuando tuvo terminados los collares, salió y los clavó en los tablones de las ventanas, y retiró luego los viejos porque ya habían perdido casi todo el olor. Realizaba este trabajo dos veces por semana. No había otra forma de defenderse mejor que ésta, por el momento [...].

 

Deíxis temporal	Al principio (2 veces), antes, luego (3 veces)
Deíxis espacial	junto a (al es la contracción de la preposición a más el artículo el)

 

 

S23.

La Barceloneta era un barrio de pescadores que había surgido durante el siglo XVIII fuera de las murallas de Barcelona. [Posteriormente] había quedado integrado en la ciudad y sometido a un proceso acelerado de industrialización. En la Barceloneta estaban [ahora] los grandes astilleros. Paseando por [allí] Onofre Bouvila encontró un grupo de mujeres campechanas y rechonchas que seleccionaban pescado entre risotadas. Alentado por estas muestras de buen talante se dirigió a ellas para recabar información. Quizá estas mujeres sepan decirme [dónde] puedo encontrar trabajo, pensó. [Pronto] se percató de que el buen humor aparente de aquellas mujeres se debía en realidad a un trastorno nervioso que les hacía reír descompasadamente, sin motivo ni control.

S24.

Es adverbio de modo; termina en –mente. Procede del adjetivo descompasado.

S25.

La Barceloneta era un barrio de pescadores que había surgido durante el siglo XVIII fuera de las murallas de Barcelona. [Posteriormente] había quedado integrado en la ciudad y sometido a un proceso acelerado de industrialización. En la Barceloneta estaban [ahora] los grandes astilleros. Paseando por [allí] Onofre Bouvila encontró un grupo de mujeres campechanas y rechonchas que seleccionaban pescado entre risotadas. Alentado por estas muestras de buen talante se dirigió a ellas para recabar información. Quizá estas mujeres sepan decirme [dónde] puedo encontrar trabajo, pensó. [Pronto] se percató de que el buen humor aparente de aquellas mujeres se debía en realidad a un trastorno nervioso que les hacía reír descompasadamente, sin motivo ni control.

S26.

Cuando le pareció que tenía suficientes, volvió a casa. Si la reparación era demasiado complicada, debería comprar un nuevo generador. Se sentó, malhumorado, en un taburete junto al vertedero y sacó un cuchillo. En un principio colgaba estos collares en los cristales, pero la pedrea le había obligado a tapar todos los cristales con madera terciada. Retiró los viejos porque ya habían perdido casi todo el olor. .La luz vaciló unos instantes antes de brillar normalmente. Finalmente había sustituido estas maderas por tablones, con lo que la casa se había convertido en un lúgubre sepulcro.

S27.

1. ¿Cuál es el tema principal del texto?

   La pesada broma que John Jones les gasta a unos marineros, burlándose de ellos.

• Presentación: color naranja y negrita. Desarrollo: color azul y letra normal. Desenlace: color verde y letras mayúsculas.

 

"Parad, hay algo flotando a sotavento" el que hablaba era un hombre bajo y robusto llamado William Jones, era el patrón de un pequeño laúd en el que navegaban él y sus hombres en el momento en que empieza esta historia. "Sí, sí, señor" contestó John Towers y detuvieron la embarcación. El patrón John alargó la mano hacia el objeto descubriendo ahora que era una botella "Sólo es una botella de ron que ha tirado algún barco que pasaba" dijo, pero en un impulso de curiosidad la cogió. Era una botella de ron e iba a devolverla al agua cuando se dio cuenta de que dentro TENÍA un trozo de papel. Lo sacó y leyó en él lo siguiente: 1 de enero de 1864 Soy John Jones el que escribe esta carta mi barco se está hundiendo deprisa con un tesoro a bordo Estoy donde hay marcado un * en la carta que incluyo. El patrón Jones le dio la vuelta a la hoja y en la otra cara tenía un mapa   En el borde había escritas estas palabras: Las líneas de puntos representan la ruta que llevábamos. "Towers" Dijo el patrón Jones con excitación "lea esto" Towers hizo lo que pedían "Creo que merece la pena ir" dijo el patrón Jones "¿usted qué opina?" "Igual que usted" replicó Towers. "Alquilaremos una goleta hoy mismo" dijo el patrón excitado "De acuerdo" dijo Towers, conque alquilaron una embarcación y zarparon siguiendo las líneas de puntos de la carta en 4 días llegaron al lugar donde se indicaba y varios bajaron y subieron cargados con una botella de hierro en ella encontraron las siguientes líneas garabateadas en un trozo de papel de estraza: 3 de dic de 1880 Querido buscador disculpa la broma pesada que te he gastado pero te mereces no haber encontrado nada por tu estupidez. "Razón tiene" dijo el patrón Jones "continúo" SIN EMBARGO PAGARÉ TUS GASTOS DE IDA Y VUELTA AL LUGAR DONDE HAS ENCONTRADO LA BOTELLA CALCULO QUE SERÁN 25.0.00 DÓLARES ASÍ QUE ENCONTRARÁS ESA CANTIDAD EN UNA ARQUETA DE HIERRO SÉ DÓNDE HAS ENCONTRADO LA BOTELLA PORQUE LA HE PUESTO YO AHÍ Y LA ARQUETA DE HIERRO Y LUEGO BUSQUÉ UN BUEN LUGAR PARA DEJAR UNA SEGUNDA BOTELLA ESPERANDO QUE EL DINERO QUE CONTIENE PAGUE LOS GASTOS, DE MANERA QUE TERMINO –ANÓNIMO" "ME GUSTARÍA ARRANCARLE LA CABEZA DE UN PUNTAPIÉ" DIJO EL PATRÓN JONES "BUZO BAJA Y SACA LOS 25.0.00 DÓLARES" EN UN MINUTO EL BUZO SUBIÓ CON UNA ARQUETA DE HIERRO DENTRO ENCONTRARON 25.0.00 DÓLARES ESTO PAGÓ LOS GASTOS PERO NO CREO QUE VUELVAN NUNCA MÁS A UN LUGAR MISTERIOSO SIGUIENDO LAS INSTRUCCIONES DE UNA BOTELLA MISTERIOSA.

 

Parte 1: presentación: se introducen el tema y los personajes del cuento. Parte 2: desarrollo: se desarrolla el tema y se dan a conocer sus consecuencias: encontrar el barco que se está hundiendo; descubrir que todo es mentira. Parte 3: desenlace: resolución del tema que se desarrolló en la parte 2. Sí, hay relación entre las tres partes, pues cada una de ellas trata la misma cuestión temática: la búsqueda que unos marineros emprenden para rescatar a un barco que está hundiéndose y la revelación de que todo era una trampa, una broma pesada de un hombre llamado John Jones. Pertenece al género narrativo, subgénero cuento.

S28.

1. ¿Para qué escribió Federico García Lorca este poema?

   Para expresar sus sentimientos de dolor por la muerte de Ignacio Sánchez Mejías.

 

 

• ¿En qué versos habla directamente de la muerte del torero?

  Pero ya duerme sin fin. Ya los musgos y la hierba abren con dedos seguros la flor de su calavera.

• ¿Qué palabras o expresiones se repiten a lo largo del poema?

  A lo largo del poema las repeticiones tienen una importancia fundamental. Se repite en varias ocasiones el verso "¡Que no quiero verla!". Más adelante hay una serie de versos que empiezan todos por el pronombre exclamativo "qué": "¡Qué gran torero en la plaza!/ ¡Qué gran serrano en la sierra!", etc. Después, una serie de versos comienzan todos por la misma forma verbal, el gerundio: "cantando", "resbalando", "vacilando", "tropezando". Acaba el fragmento aquí citado con cuatro versos iniciados todos por la exclamación "¡Oh!".

• ¿A qué subgénero lírico pertenece?

Es una elegía.

S29.

Respuesta libre.