2.8 O ladrón de palabras

S15.Cal é o tema principal do texto?

• Presentación: cor laranxa e letra normal. Nó: cor azul e negriña. Desenlace: cor verde e maiúsculas.

Era un país hai moito tempo no que as palabras eran valiosas como o pan ou a auga, como en todos os países. Un día chegou un estranxeiro e parou a falar cunha muller nun camiño. Aquel home levaba un coitelo ao cinto e un dente de ouro. Estiveron falando e falando e, nun momento dado, o estranxeiro fixo así coa man e rouboulle unha palabra á muller e saltou ao cabalo e marchou a galope. O ladrón de palabras seguiu galopando até que chegou a unha aldea. Alí entrou nunha pousada e púxose a falar cun médico que viña de curar un enfermo. O ladrón sacou unha moeda de ouro e dixo: —Cámbioche esta moeda de ouro polas tres últimas palabras que acabas de dicir. O médico dixo que non. As palabras non son miñas, que son de moita outra xente. Mais o ladrón de palabras agardouno no bosque e púxolle na gorxa o coitelo e rouboulle aquelas tres palabras sen perder o sorriso dourado. Ao día seguinte o ladrón chegou a unha cidade e entrou nun pazo. Nunha man levaba unha bolsa con ouro e noutra, unha bolsa con palabras. Díxolle ao señor mostrándolle o ouro: —Mércoche todas as palabras que pronunciaches hoxe. —Non —dixo o nobre—, as palabras non se venden. Mais o estranxeiro ameazouno co coitelo e rouboullas unha a unha. Máis adiante, o ladrón de palabras asaltou un home que viaxaba a cabalo. Era un poeta especialista en cancións de amor. O ladrón sacou a daga e díxolle: —As palabras ou a vida. O poeta respondeu: —As palabras non son miñas, son do meu pobo. Eu nunca as vendería. Mais o ladrón de palabras foi contra el e arrincoulle as palabras do corazón. Axiña correu a voz por todo o país de que lles estaban roubando as palabras. E moita xente botou man das armas para defendelas. Cóntase que, de entre toda a xente da vila, os que mellor protexeron as palabras foron os labregos coas gadañas e as fouciñas, e os mariñeiros, cos coitelos e os arpóns. E que as mulleres máis valentes as escondían nas faldriqueiras ou nas camisas de liño. MAIS O LADRÓN DE PALABRAS CONTINUOU ROUBÁNDOLLES AS PALABRAS MESMO ÁS NENAS QUE APRENDÍAN A LER E AOS NENOS QUE ÍAN MERCAR ZAPATOS. E AOS MESTRES NAS ESCOLAS E AOS AVOGADOS QUE SABÍAN DE LEIS. E POUCO A POUCO AQUEL PAÍS SEGUIU PERDENDO MOITAS DAS SÚAS PALABRAS E FOISE FACENDO DÍA A DÍA CADA VEZ MÁIS POBRE PORQUE ERA O PAÍS AO QUE LLE ROUBABAN AS PALABRAS. DISE QUE A XENTE PARA PROTEXER AS PALABRAS E GARDALAS EN SEGREDO MESMO AS DEIXOU DE ESCRIBIR. E QUE POR MEDO AO LADRÓN DE PALABRAS MOITAS PERSOAS, DESCONFIADAS, DURANTE SÉCULOS SÓ PRONUNCIABAN AS SÚAS PALABRAS COA FAMILIA OU ENTRE XENTE AMIGA. ASÍ PASARON OS ANOS E CÓNTASE QUE NAQUEL PAÍS AÍNDA HAI XENTE QUE SEGUE TENDO MEDO DO LADRÓN DE PALABRAS. E HAI QUEN DI QUE ÁS VECES O LADRÓN SEGUE APARECENDO NUNHA PARADA DE BUS OU NUNHA FLORARÍA OU NUNHA ESCOLA CUNHA BOLSA E UN COITELO E UN SORRISO CUN DENTE DE OURO.

Na parte da presentación indícasenos o espazo xeográfico onde se vai desenvolver a acción. Introdúcese o personaxe principal (o ladrón) e establécese a súa función na historia. Na parte do nó desenvólvese a acción da historia, o tema central sobre o que xira. Dásenos conta do problema que afecta a todos os personaxes, dunha ou doutra forma. Neste caso: as accións do ladrón de palabras. Na última parte, desenlace: resolución, que pode resultarnos satisfactoria ou non para o problema desenvolvido. Si, hai relación entre as partes, de tipo temático, pois todas falan da mesma cuestión: as accións do ladrón de palabras e as consecuencias que elas provocan. En cada parte do conto o tema desenvólvese dunha ou doutra forma.