2.4 Repaso de categorías gramaticais

A palabra das fillas de Eva

[...] Un dos debates recorrentes dos últimos anos (polo menos dos últimos anos) sobre a literatura contemporánea concerne á existencia ou inexistencia dunha literatura de muller. Probablemente en moitos foros tal debate reviste a esterilidade de todas as preguntas feitas en tempos de crise: a superficial actitude de formular preguntas para realizar, simplemente, o acto de preguntar; sen agardar, nin pretender sequera, respostas. Neste caso, a cuestión pouco ten que ver co xénero. Mais, “existe o xénero?, existe un rol reservado á muller na sociedade posmoderna?” parece dicir burlonamente un entrevistador, formulando unha pregunta que, de puro nihilista, semella aqueloutra “Ah, mais existe realmente a loita de clases logo da caída do telón de aceiro?”. A pregunta acerca da literatura de mulleres precisa xa que logo formularse de xeito máis esencial, máis feroz. Aceptemos, por un momento, a hipótese de que fose posible construír unha literatura feita por mulleres, con algún tipo de recursos que non estivesen contemplados na literatura de homes. Non é necesario insistir en que, como toda compartimentalización, esta sería relativa e podería derrubarse en calquera momento: literatura infantil, literatura de compromiso, literatura realista, literatura oral, literatura de masas ou calquera outra etiqueta son categorizacións difusas, que non determinan nin encadran nada. Volvamos ao suposto. ¿E se puidésemos defender que hai unha literatura de muller con algún tipo de perfil (temático, de ton, de contidos, de estilos, do que for)? Nese suposto hipotético, o feito de que a muller sexa sempre segundona nas historias de literatura, da arte, do mundo, pasa a cobrar singular importancia. O tópico di que a muller fala. Mesmo asegura que fala máis có home. Porén o seu discurso é un discurso irrelevante, lixeiro, discurso de conversa, de leria, de relato oral, pura rexouba. [...]

Moure, Teresa, A Palabra das fillas de Eva, Galaxia, Vigo, 2005