Camille Claudel, sempre estivo á sombra do seu mentor e amante Auguste Rodin. Sen embargo, seu talento foi equivalente, e incluso hay quen afirma que a escultora axudou a dar forma a algunhas das grandes obras do maestro (por no dicir que éste as robou directamente).

O que é seguro é que si Claudel houbese nacido home, seu recoñecemento houbese sido outro.

Ferrer Valeró, Sandra. Camille Claudel traballando (CC BY-NC-SA)

Camille Anastacia Kendall Maria Nicola Claudel, nacida en 1864, foi unha escultora francesa proveniente dunha familia adiñeirada. Desde moi cedo se interesou pola escultura, demostrando aínda a curta idade os seus dotes moldeando e deseñando figuras de barro inspiradas nos membros da súa familia.

Con doce anos trasládase a Nogent-sur-Seine, e isto, sen dúbida, supón un gran impulso para a súa carreira. En 1882 será admitida na Escola de Belas Artes de París, ingresando na Academia Colarussi. Será nese ano cando coñeza a Rodin, que exercía como profesor substituto na escola. De alumna do xa lendario escultor pasaría a converterse na súa musa, e de aí a amante.

O talento de Claudel era evidente, pero a envexa e o machismo da época fixeron que fose obxecto de comentarios desafortunados que puñan en dúbida a súa capacidade artística. Camille converteuse en compañeira do gran escultor, ao que acompañaba ás reunións artísticas da capital e do que aprendeu a arte de esculpir chegando a alcanzar, senón superar, o talento de Rodin.

O distanciamento entre ambos terminou en ruptura en 1898 cando Camille foi do todo consciente de que as promesas de amor de Rodin eran palabras baleiras. El nunca deixaría á súa amada Rose, coa que terminaría casándose ao final dos seus días, traizoando á desdichada Camille.

Empezou entón un período obsesivo de creación do que naceu unha das súas esculturas máis famosas, A idade madura, na que aparece unha figura feminina arrodillada agarrando a un home que llo leva unha muller adulta con rostro sinistro. Toda unha alegoría da súa existencia.

Encerrada durante anos no seu piso, Camille Claudel terminou toleando. Cara a 1905 os seus medos empezaron a aflorar facendo dela unha muller demente que destruía todas as súas creacións sistematicamente. Cando en 1913 falecía o seu pai, Camille sentiu completamente soa. O seu irmán, que estaba na afastada China exercendo de diplomático non puido consolala nin salvala do seu tráxico final. Un final ao que a conduciu a súa propia nai quen fixo ingresala no sanatorio de Ville-Evrad. O diagnóstico oficial foi teima persecutoria e delirios de grandeza. As cartas descubertas anos despois descubriron a unha muller no seu san xuízo que foi manipulada e maltratada pola súa contorna.

Camille Claudel terminou os seus días no sanatorio de Montdevergues, soa, illada e esquecida por todos. O 19 de outubro de 1943 terminaba a súa longa penitencia, como ela mesma cualificouno, de trinta anos de reclusión inxusta.