MERCURIO
Ten unha atmosfera moi lixeira. Isto débese a dúas razóns. A primeira é que polo seu pequeno tamaño ten pouca gravedade para reter os gases na superficie. A segunda é a súa proximidade ó Sol unido ó seu feble campo magnético. Esto causa que o violento vento solar arrinque case toda a súa envoltura gaseosa. Ainda así queda un vestixio de atmosfera que case non se distingue do vacío. A súa presión atmosférica é de 10-15 atm. A súa composición é dun 42% de osíxeno, 29% de sodio, 22% de hidróxeno, 6% de helio, 0,5% de calcio e outro 0,5% de potasio. ademais contén trazas doutros compostos como dióxido de carbono, auga e outros gases nobles.
Pixabay
VENUS
Posee a atmosfera mais densa de tódolos planetas rochosos. É unha atmosfera de segunda xeración, o hidróxeno e o helio primordiais foron eliminados, ben polo vento solar ou unha gravedade insuficiente. A masa de Venus é só lixeiramente inferior á terrestre polo que conserva un núcleo líquido no seu interior, o que lle permite ter actividade xeolóxica, con multitude de volcáns e tectónica de placas. Esta corteza activa produciu os gases da súa atmosfera.
A presión atmosférica na superficie é de 92 atmosferas. A súa composición é dun 96% de dióxido de carbono, un 3% de nitróxeno, un 10,015% de dióxido de xofre, 0,007% de argón, 0,002% de vapor de auga, 0,0017% de monóxido de carbono e 0,0012% de helio. Como trazas están presentes o sulfuro de carbono, cloruro de hidróxeno e fluoruro de hidróxeno.
A grande concentración de CO2 orixina un intenso efecto invernadoiro que eleva a temperatura promedio do planeta ata 464ºC, sendo considerado o planeta mais quente do SIstema Solar.
NASA/JPL
MARTE
É o derradeiro planeta rochoso do sistema solar. Perdeu a súa atmosfera primixenia de elementos lixeiros conformando outra de segunda xeraciónmediante a desgasificación da súa corteza. Nos primeiros centos de millóns de anos Marte acumulaba moita calor no seu interior, suficiente para ser xeolóxicamente activo con vulcanismo e tectónica de placas. Tiña un grande océano no hemisferio Norte e a súa atmosfera contiña vapor de auga, xunto con nitróxeno e dióxido de carbono.
O seu menor volume e masa respecto á Terra fixeron que perdera calor máis rápido. Esto orixinou a solidificación do seu núcleo en apenas 600 millóns de anos. Marte perdeu o seu campo magnético e a súa superficie foi bombardeada por raios UV e o vento solar. A meirande parte do seu CO2 perdeuse. A súa atmosfera actual é moi tenue, de só 6 mbar cun 95,3% de CO2, 2,7% de N2, 1,6% de Ar, 0,18% de CO, 0,15% de O2, 0,03% de auga e trzas de neón, kriptón, xenón, ozono e metano.
Pixabay
XÚPITER
É o maior planeta xigante gaseoso do Sistema Solar. Pola súa grande masa conserva os gases primordiais. A súa atmosfera compóñese dun 82% de hidróxeno e un 17% de helio. Outros compoñentes en menor porcentaxe son amoniaco, metano, vapor de auga, etano, etano, fosfina, sulfuro de hidróxeno e hidrosulfuro de amonio.
Hai satélites de Xúpiter que posúen tenues atmosferas:
Io
Trátase dun satélite con grande vulcanismo e a súa atmosfera contén dióxido de xofre, monóxido de xofre, sodio, potasio e osíxeno.
Europa
Contén unha corteza de xeo cun extenso océano interno. Na súa atmosfera detéctase osíxeno por descomposición do xeo polas partículas cargadas de Xúpiter. No satélite Ganimedes vese unha atmosfera similar.
Calisto
Presenta dióxido de carbono de orixe descoñecida.
Na foto vese Xúpiter cunha impresionante treboada, a mancha vermella, que desparecerá nuns centos de anos.
SATURNO
É outro planeta xigante gaseoso polo que conserva a atmosfera primixenia dun 93% de hidróxeno, un 5% de helio, un 0,2% de metano, un 0,1% de vapor de auga e cantidades inferiores de amoniaco, etano e fosfina. A súa presión atmosférica é de 1,4·105 Pa, só un pouco superior á presión terrestre ó nivel do mar.
Posúe satélites con atmosferas de interés:
TITÁN
Ten unha atmosfera máis densa que a terestre, con presión de 160 kPa. Ademais ten un 94% de nitróxeno, un 5% de metano e gran multitude de hidrocarburos en menor proporción que lle dan unha cor laranxa.
ENCELADO
Trátase dun satélite xeado cun océano interno. Ten unha atmosfera cun 91% de vapor de auga, un 4% de nitróxeno, 3,2% de CO2 e 1,7% de metano.
Na foto vese saturno cos seus característicos aneis de xeo.
Wikimedia commons
URANO
A súa capa atmosférica é tamén como a dos xigantes gaseosos, de gases primordiais. A súa composición é dun 82,5% de hidróxeno, un 15,2% de helio, un 2,3% de metano e outros gases en menor prporción como hidrocarburos, dióxido de carbono, auga e monóxido de carbono. O causante da cor turquesa de Urano é o metano.
Wikipedia CC BY NC SA
NEPTUNO
Ten unha atmosfera moi densa de gases primixenios cunha composición dun 84% de hidróxeno, un 12% de helio, un 2% de metano e outros gases como amoniaco, auga, etano, acetileno e sulfuro de hidróxeno.
O seu satélite Tritón contén unha atmosfera tenue dun 99,9% de nitróxeno e 0,1% de metano.
Wikipedia. NASA. CC BY