Co ano 1895 chegou o peor trago que a miña familia tería que pasar na Coruña. Conchita, a miña irmá pequena, enfermou de difteria, unha doenza infecciosa moi grave. Era o inicio dunha epidemia na cidade. O doutor Costales, que atendeu á nena, xa encargara unha partida do soro antidiftérico (apenas probado con éxito uns meses antes por Roux) a París. Eu fixen un pacto con Deus: se Conchita salvábase, eu deixaría de pintar. Mais o remedio chegou quince días tarde, e o 10 de xaneiro a pequena faleceu con tan só 7 anos. Sentínme culpable toda a vida, como se a miña irmanciña tivese que morrer para eu ser un artista. E asumín que o meu destino era pintar. Desde aquelo pintei como un tolo, todos os días da miña vida.