Nos primeiros cadros cubistas as formas xeometrízanse e fragméntanse en facetas sobre as que a luz actúa por separado, como nas paisaxes que Picasso pintou en Horta durante o verán de 1909. Nas figuras apréciase a fascinación polo primitivismo africano. Xa non existe a preocupación pola perspectiva .

Durante esta etapa unha serie de liñas dividen o lenzo creando planos, as figuras descompóñense tamén en pequenas pezas que se distribúen polo espazo; apenas quedan rasgos que nos axuden a recoñecer os obxectos. A paleta de cores redúcese aos grises, pardos e verdes.

A incorporación de obxectos reais, coma xornais, envoltorios de tabaco, partituras, cartóns, etc. mediante a técnica dos papiers-collés (colaxe) deriva nas composicións sintéticas, nas que grandes planos de cor enchen a superficie. Os cadros recuperan o colorido e adquiren certa "tridimensionalidade" coa incorporación destes materiais.