1. Eran de alá da montaña... Dunha desas aldeas de nome bravo e silvestre que repousan perdidas entre calados cumios. Longa viaxe fixeran –no rexo carro de bois, que rinchaba, xemía e daba tombos polos agres camiños montesíos– para lle dar cumprimento ao antollo do vello! :
JXUwMDBjJXUwMDExJXUwMDFkJXUwMDBjJXUwMDFiJXUwMDZmJXUwMDZjJXUwMDA1JXUwMDFkJXUw
MDExJXUwMDE3JXUwMDEzJXUwMDEzJXUwMDFiJXUwMDA2
2. A aldea é un núcleo pequeno de poboación, de carácter rural e con poucos veciños:
JXUwMDBjJXUwMDExJXUwMDFkJXUwMDBjJXUwMDFiJXUwMDZmJXUwMDZlJXUwMDAxJXUwMDAxJXUw
MDZlJXUwMDZjJXUwMDA1JXUwMDFkJXUwMDExJXUwMDE3JXUwMDEzJXUwMDEzJXUwMDFiJXUwMDA2
3. O carro galego, tamén coñecido coma carro do país ou carro aldeán, xogou un papel moi importante no devir do medio rural galego dende fai séculos, o uso do mesmo pérdese na antigüidade. Xeralmente, tiraba do mesmo unha parella de bois, se a casa era rica, porque nas casas pobres era unha parella de vacas:
JXUwMDBjJXUwMDExJXUwMDFkJXUwMDBjJXUwMDFiJXUwMDZmJXUwMDZlJXUwMDAxJXUwMDAxJXUw
MDZlJXUwMDZjJXUwMDA1JXUwMDFkJXUwMDExJXUwMDE3JXUwMDEzJXUwMDEzJXUwMDFiJXUwMDA2
4. O verdadeiro caldo galego é un caldo enxebre, que só leva unha mestura de patacas, fabas, verduras, unto de porco rancio e máis nada:
JXUwMDBjJXUwMDExJXUwMDFkJXUwMDBjJXUwMDFiJXUwMDZmJXUwMDZlJXUwMDAxJXUwMDAxJXUw
MDZlJXUwMDZjJXUwMDA1JXUwMDFkJXUwMDExJXUwMDE3JXUwMDEzJXUwMDEzJXUwMDFiJXUwMDA2
5. Baixa o lobo polo ollo do bosco
movendo nas flairas dos teixos
ruxindo na folla dos carreiros
en busca da vagoada máis soa e máis medosa :
JXUwMDBjJXUwMDExJXUwMDFkJXUwMDBjJXUwMDFiJXUwMDZmJXUwMDZjJXUwMDA1JXUwMDFkJXUw
MDExJXUwMDE3JXUwMDEzJXUwMDEzJXUwMDFiJXUwMDA2
6. A tía Ádega vive nunha casa pequerrecha, sempre ben encaleada, cunha balconeta de madeira, antre dúas fiestras xemelas, e unha porta de dúas follas. A casa ten fisonomía de moneco, con ollos, nariz e boca, e logo un caparuchete de tellas na cabeza. Cando a tía Ádega cerra unha fiestra, a casa chisca un ollo:
JXUwMDBjJXUwMDExJXUwMDFkJXUwMDBjJXUwMDFiJXUwMDZmJXUwMDZjJXUwMDA1JXUwMDFkJXUw
MDExJXUwMDE3JXUwMDEzJXUwMDEzJXUwMDFiJXUwMDA2
7. A dependencia esencial nas nosas vivendas campesiñas é a cociña. Ela fai xirar ó seu redor todo o vivir dos moradores, que dependen dela e na que fan a case totalidade da súa estancia mentres permanecen dentro da casa:
JXUwMDBjJXUwMDExJXUwMDFkJXUwMDBjJXUwMDFiJXUwMDZmJXUwMDZjJXUwMDA1JXUwMDFkJXUw
MDExJXUwMDE3JXUwMDEzJXUwMDEzJXUwMDFiJXUwMDA2
8. Nos primeiros tempos doña Carmen viviu leda pola esperanza do retorno; despois a seguranza de morrer no desterro deixouna abraiada. Dende entón a probe señora vive sempre lonxe do presente, asolagada en saudades, cunha doce tristura na surrisa; nos ollos a inquedanza dos xordos e nas mans señoriles a dúbida dos cegos. A boa señora enraizouse en terra allea e morrerá do ai que lle quedou :
JXUwMDBjJXUwMDExJXUwMDFkJXUwMDBjJXUwMDFiJXUwMDZmJXUwMDZjJXUwMDA1JXUwMDFkJXUw
MDExJXUwMDE3JXUwMDEzJXUwMDEzJXUwMDFiJXUwMDA2