Avaliación

• Avaliar contidos prácticos coma a realización de secuencias de xestos percusivos corporais plantexa varios retos para o profesor e para o alumno.

• O proceso de avaliación pode ser colectivo ou individual:

• AVALIACIÓN COLECTIVA:

• Na avaliación colectiva é necesaria a observación constante do individuo dentro do grupo e un sistema de rúbrica moi sinxelo, eficiente e áxil que permita ao profesor tomar alguna nota despois ou durante a sesión. É totalmente inviable e imposible que o profesor poda observar a un grupo grande de alumnos mentras imparte a súa sesión. Despois de varias sesións quizás teñamos información suficiente para unha avaliación "algo obxectiva". Aínda así non podemos olvidar que o tempo que adiquemos a avaliar por observación durante o tempo da sesión é tempo que non adicamos a realizar o proceso xunto co alumnado. E neste contexto, non é suficiente que o alumnado faga o proceso solo, temos que acompañalo para servir de modelo a imitar e para empuxalo coa nosa enerxía. A avantaxe de poñer o vídeo é que o profesor pode estar observando durante ese tempo.
• Aínda sabendo desta imposibilidade práctica para avaliar de modo colectivo, propoño este modelo de rúbrica sinxelo para que cada profesor use como punto de partida para guiar a súa observación. Neste caso trato de cuantificar a calidade da interpretación dos 3 niveis de coodinación psicomotriz (voz, mans e pés) diferenciando entre secuencias (sucesións de sílabas e xestos percusivos), ritmos (sucesións de duracións) e pulsación (entendida coma percepción corporal que se exterioriza no movemento dos pés e na fluídez da interpretación):

 

•  A calificación numérica que xorde da observación trata sempre de axudar ao alumnado, sen incidir tanto nos seus defectos coma nos seus talentos e logros.
• Este sistema numérico sobre 3 (que pode ser proporcionado sobre calquera outra nota) o uso dende hai anos nas miñas sesións e permíteme obxectivizar algunhas observacións de xeito áxil e realista:
  • Non existe moito alumnado de 0 porque non sexa capaz. Mais ben porque non o intenta, o que pode ser debido a moitas razóns (falta de motivación, actitude defensiva ou reaccionaria contra o sistema...). Soen ser casos moi claros e fáciles de observar.
  • Ao alumnado que "fai algo" se lle premia co 50% da nota máxima, é dicir, o aprobado.
  • A partir de ahí están os que o fan "ben" (2) ou "moi ben" (3) nos distintos aspectos avaliados.
  • A observación durante a sesión é rápida e imprecisa. A acumulación de observacións da como resultado unha valoración numérica bastante obxectiva e que pode reflectir o progreso, ou non, dun individuo concreto.

• AVALIACIÓN INDIVIDUAL:

• A avaliación individual durante a sesión conleva que un individuo ten que facer a súa interpretación diante do grupo. É interesante en canto a reto, e así se lle pode presentar ao alumnado. Para algún alumno pode ser case insuperable o reto de enfrentarse ao grupo pero é un dos aprendizaxes que se pretenden dentro desta materia.
• É importante deixar moi claro que material pedimos para o "examen" e que criterios empregamos para valorar. Podemos entregarlle a rúbrica ao alumnado.
• Se lle pedimos parte do material traballado a través dos vídeos, pode servir o modelo de rúbrica empregado antes. Podemos valorar algún contido específico como, por exemplo, se é capaz de realizar unha síncopa o un contratempo (de ser o caso).
• Unha proposta interesante é a do examen a través dunha gravación de vídeo fóra da aula. Ademáis de fomentar o traballo fóra da aula evita esta exposición pública do individuo (aínda que, insisto, é positiva polo que ten de aprendizaxe). Na gravación poden aparecer os ritmos dos vídeos ou outros que o alumno invente, ata onde nós consideremos oportuno. Podemos neste caso rubricar o nivel de creatividade. A grabación pode ser avaliada cómodamente fóra do tempo da sesión para aproveitar o pouco tempo que nos regala o sistema para impartir a nosa especialidade.

subir