A ESTRELA DESCOÑECIDA (Manuel Antonio, De catro a catro)
13º poema do libro. Despois das intencións, o barco, a travesía, a contemplación, a soidade, o afogado, a garda, o peirao, o bar, a balada, o cartafol do vento, a canción, vén agora a estrela.
Diálogo coa estrela que é testemuña apenada dos naufraxios no mar. Ambiente nocturno.
......EU VINTE decote acobadada
naquela fiestra
........................-tan a trasmán! a trasmán: descolocada, fóra de lugar
......que penduraches dunha constelación
imaxe vangardista moi plástica: a estrela asomada na fiestra do ceo, apoiada nos cóbados e colgando dunha constelación
O horizonte arrincaba cada día
......para ti o paso do tempo
......a folla de almanaque dunha vela almanaque de follas brancas como as velas
Pero nunca se enmallou enmallarse: enredarse
na falsa rede dos mapas celestes as estrelas e constelacións
a túa loura virxindade non te deixaches enganar
..................Cómplice a noite
..................engaiolaba o sextante dos mariños engaiolaba: enganaba; sextante: instrumento para determinar a posición mediante a medición de ángulos
..................inxenuas perversións catalogadas catalogadas, coñecidas, sempre sen que haxa novidade, ilusión
......Viúva reiterada de tódolos vinte anos a estrela como viúva, compañeira que prepara os funerais
que os mariñeiros repiten a morte sempre igual, repetida
cada volta que afogan nos naufraxios repetidos
......Endexamais souberon os cadáveres sen rumbo os cadáveres perdidos
que ti os amortallabas co teu ollar a túa luz, acompañábaos e preparábaos para a sepultura
Emproáramos a meia noite coller dirección cara á noite
......A sotavento da nosa singradura sotavento: lado contrario a onde sopra o vento; singradura: a travesía
vai decote unha nube desarbolada vai sempre unha nube; desarbolado: cos paos e vergas desarmados, arrombados, coma se fose un barco
......Coa súa esponxa de sombra
......borrou para sempre o teu mudo perfil a nube escureceu a estrela
......A alba nova sorprendeume chega o novo día, a alba
......cacheando entre os luceiros procurando entre as luces dos astros
unha despedida que se me perdeu. o adeus, a despedida
Trazos da poética máis tradicional: |
Trazos máis vangardistas: |
Anxo González Guerra e Vitoria Ogando Valcárcel
Véxase agora o poema de Manuel Antonio:
A ESTRELA DESCONECIDA ......EU VINTE decote acobadada O horizonte arrincaba cada día Pero nunca se enmallou ......Viúva reiterada de tódolos vinte anos Emproáramos a meia noite ......A alba nova sorprendeume |
Todos os poemas están perfectamente explicados por Manuel Castelao en Manoel-Antonio De catro a catro, Laiovento, 2010
