Os deportes individuais ou deportes psicomotores, son aqueles nos que o deportista leva a cabo a súa actividade en solitario, é dicir, sen que exista ningún outro participante que incida de xeito determinante na súa actuación.
Este tipo de deportes, polo tanto, teñen a característica de levarse a cabo sen compañeiros que axuden ao deportista durante a súa acción, pero tamén sen rivais directos que interveñan para impedir a súa execución.
Tendo en conta estes factores, poderíamos dicir que estes deportes son os máis básicos e elementais, posto que o practicante non precisa de ningún tipo de interacción con outros deportistas. Este feito é o que permite que estes deportes sexan moi axeitados para practicar en idades temperás, pois melloran o desenvolvemento das habilidades básicas, das calidades motrices e das capacidades físicas, ao centrar os seus obxectivos en aspectos da propia actividade sen ter en conta a intervención doutras persoas que poidan dificultar a consecución deses obxectivos.

A non colaboración

Esta situación é a que aparece cando no momento da competición non hai ningún compañeiro axudándonos a acadar o obxectivo. Somos nós, de xeito individual, os que debemos preocuparnos por estar concentrados, por crer que podemos acadar o resultado, por esforzarnos ao máximo e por amosar o mellor que levamos dentro.

Isto non quita que durante a preparación previa, é dicir os adestramentos, haxa adestradores, preparadores ou compañeiros, que participen connosco.

En calquera caso, debido a esa individualidade, é necesario entender que para a preparación e práctica destas disciplinas é preciso moito tesón, forza de vontade e voluntariedade, algo que se da en moitas situacións de superación pesoal.

O exemplo da foto é velocidade en carreira de rodas paralímpica.

A non oposición
Entendemos por non oposición ao feito de que no momento da actuación, non hai ninguén que estea expresamente impedindo a nosa intervención. Esto non quita que poida haber máis xente simultáneamente facendo actividades para acadar os seus obxectivos, mais esas metas non son opostas ás miñas, se non que son as mesmas.
Nos xogos con balón é moi sinxelo de entender: se o temos nós, non o teñen eles, polo que é un feito antagonista. No caso que nos ocupa, estas situacións non se dan nunca, xa que todos participan para tentar obxectivos comúns.
Os regulamentos soen ser moi estrictos para evitar que haxa interferencias nos casos nos que participan simultaneamente e o espazo é compartido.
O exemplo da foto é 200 m. libres natación.

MENTALIDADE

Conxunto de crenzas e hábitos que forman o xeito de pensar e actuar dun individuo.
Unha persoa pode ter mentalidade de crecemento cando cre que, invertindo o suficiente tempo, esforzo ou adestramento, pode adquirir calquera habilidade; ou mentalidade fixa cando cre que as habilidades son innatas e que, simplemente, non pode facer cousas para as que non naceu.
As persoas con mentalidade fixa teñen un gran medo ao fracaso, porque o perciben como un sinal de debilidade, mentras que as que teñen mentalidade de crecemento non lles importa o fracaso porque saben que poden aprender del e así mellorar o seu rendemento.
Os practicantes de deportes individuais caracterízanse por ter unha forte mentalidade de crecemento, porque acadar os obxectivos depende só deles mesmos, por iso adestran moi duramente .
O exemplo da foto é adestramento de flexibilidade en ximnasia artística.

TALENTO

Conxunto de facultades e capacidades dun individuo cara un ámbito ou área concreta. Está ligado á unhas claves como son a habilidade (entendida como saber facer), a aptitude (entendida como capacidade para facer) e a actitude (querer facer).

É por iso polo que o talento é considerado como algo innato, mais é mellorable con traballo e arelas de superación.

O talento só aparece cando hai certo grao de incertidume, é dicir cando a tarefa non está definida, e no caso do deporte é a diferenza entre os grandes deportistas e os fóra de serie.
O exemplo da foto é biathlon.

Deportes de participación simultánea

Son aqueles nos que, aínda que o deportista leve a cabo a súa intervención sen compañeiros nin adversarios directos que impidan a súa acción, si que existen outros participantes que compiten ao mesmo tempo, polo que dalgún xeito, as accións deses competidores condicionan as do propio deportista. Nalgúns casos compartirán espazo de competición (fondo en atletismo, triatlon, skicross,...) e noutros cada un compite no seu propio espazo (velocidade en atletismo, natación, piragüismo,...)

De calquera xeito, o importante deste grupo é lembrar que son actividades individuais nas que o éxito é medido con algún criterio de tipo obxectivo, é dicir que permita un rexistro válido e fiable independentemente de quen leve a cabo esa medición. O exemplo máis claro deste tipo de criterio é o tempo, que ademais é moi sinxelo de medir e accesible para calquera persoa aínda que non sexa especialista.

O exemplo da foto é a natación dun triatlon.

Deportes de participación en solitario

Son aqueles nos que no momento da competición, o deportista está totalmente só levando a cabo a súa intervención, polo que non ten ningún tipo de referencias dos outros competidores. Tendo en conta este factor, podemos dicir que este tipo de deportes requiren moita preparación e práctica porque o deportista debe ter moi claro o traballo que está realizando en canto a intensidade, control de movementos, toma de decisións etc.

Por outra banda, deberemos diferenciar entre aqueles nos que se prioriza o compoñente físico, e aqueles nos que o fundamental é a expresión artística.

O exemplo da foto é halterofilia.

Deportes de participación en solitario de carácter físico

Por unha banda haberá un grupo de deportes ou modalidades deportivas con características similares aos de participación simultánea, pero coa característica de que os competidores participan illadamente. Os criterios para medir o éxito son iguais: tempo, distancia, precisión etc.

Exemplos deste tipo de deportes son os lanzamentos e saltos en atletismo, as carreiras de orientación, as probas contra o reloxo de ciclismo, o golf, os saltos de esquí, as carreiras de descensos (en esquí, BTT, en piragüa .) etc.

O exemplo da foto é eslalom de piragüismo.

Deportes de expresión

Neles o competidor participa realizando unha actividade coa maior corrección posible, tentando axustarse a un modelo técnico considerado perfecto, e no momento da súa finalización, un xurado especialista valora esa intervención poñendo unha nota numérica que determinará o resultado final do deportista. Esta nota aínda que é subxectiva, pois depende da opinión dun grupo de persoas, non é algo arbitrario, se non que responde a unha serie de requirimentos e pautas incluídas nunha normativa que os deportistas deben coñecer e ter en conta antes da competición.

Estas actuacións poden ser con ou sen música, dependendo do deporte. Exemplos deste tipo de deportes con música son a ximnasia rítmica (pelota, mazas, cinta,…) a patinaxe individual, a natación sincronizada individual, etc., e sen música a ximnasia artística (excepto no exercicio de chan feminino), os saltos de trampolín, o surf, as probas de saltos de windsurf, as acrobacias en patíns, as acrobacias de esquí etc

O exemplo da foto é patinaxe artística sobre xeo.