Na literatura galega é sobre todo a partir dos anos 60 cando se observa na dramaturxia unha fonda preocupación socio-política e a consideración do texto teatral como un medio de denuncia. Destacan nesta tendencia Xohana Torres, Manuel María, Daniel Cortezón, Bernardino Graña, etc. Son membros da Xeración dos 50, Promoción Grial (por publicar nesta revista) ou Promoción de Enlace (diferentes denominacións e integrantes segundo quen trate o tema).

A súa conciencia social, que transmiten a través dos textos dramáticos, diferénciaos das primeiras obras publicadas na posguerra.

Porén, non podemos obviar outros autores que, sen inscribirse de cheo nesta tendencia, si tratan nalgunhas obras temas de carácter realista nesta mesma época e consideran o teatro como un factor de normalización cultural.

Malia cultivar outros xéneros literarios, Daniel Cortezón destaca fudamentalmente como autor teatral, xénero no que logrou acadar varios premios. Os temas que trata son maioritariamente de carácter histórico, como en Prisciliano (1961), Xelmírez ou a groria de Compostela (1974), Os Irmandiños (1978), etc. O seu proxecto teatral pasaba por dramatizar aspectos da historia de Galicia, o que non está exento de implicacións nacionalistas.

Ademais das súas creacións, tamén realizou traducións ó galego de Lauro Olmo, Pilar Enciso, Jorge Díaz...…

A continuación, pódese ler un fragmento de Prisciliano:

C