TEATRO CATALÁN
En Cataluña comezan a representarse algunhas obras a partir de 1946, aínda que se seguía a ter moitas dificultades por mor da censura. As primeiras representacións son de obras de autores da etapa anterior: Gimerà, Santiago Rusiñol, Sagarra...
Cómpre, porén, mencionar algunhas obras que, xa antes desta data, respondían a un teatro comprometido: Antígona (1939) de Salvador Espriu, e La fam (1938), de Joan Oliver.
En Antígona, Espriu aproveita o mito da traxedia do dramaturgo grego Sófocles para reflexionar sobre a guerra fraticida e as súas consecuencias. O emprego da mitoloxía clásica para expresar a problemática da realidade inmediata é un recurso usado tamén por outros autores como Bertolt Brecht ou Sartre. Ademais, non podemos esquecer outras obras que recrean mitos clásicos como O incerto señor don Hamlet, príncipe de Dinamarca (1958), de Álvaro Cunqueiro.
Polo que respecta a La fam (1938), de Joan Oliver, trátase dunha reflexión política a partir da realidade; está considerada como a obra máis importante do teatro catalán do período da Guerra Civil.
Máis tarde, cando regresou do exilio, Oliver continuou co seu labor teatral desde outra óptica; coa intención de contribuír á normalización do teatro catalán de posguerra, traduciu numerosas obras (Molière, Beckett, Ionesco...) e creou comedias burguesas intentando adaptarse ó gusto do público, aínda que incluíndo elementos de reflexión sobre a condición humana que o achegan ó existencialismo e o afastan dun simple entretemento. É o caso de Ball robat (1958), aparentemente unha comedia dramática que mostra o fracaso de tres matrimonios burgueses (Mercè e Cugat; Eulàlia e Oleguer; Núria e Oriol), na que explora a psicoloxía humana (a conciencia da soidade, da morte, da dor...).