INTRODUCIÓN
O panorama teatral da España da inmediata posguerra é bastante pobre; a ditadura obriga ó exilio ou ó silencio a moitos autores e autoras e, para aqueles que intentaban continuar co seu labor, presentábase o problema da censura.
Por outro lado, as literaturas galega, catalá e vasca atopábanse, ademais, con outras dificultades relativas ó uso do idioma, o que practicamente impediu que se desenvolvera a literatura nestas linguas e, máis concretamente, o xénero teatral, que implicaba representacións perante un público.
No caso doutras literaturas occidentais, tamén se deixou sentir a pegada da II Guerra Mundial, xa que, durante uns anos, parte importante da produción teatral tivo como característica o "escapismo"; por exemplo, no teatro inglés destacaban as comedias destinadas a un público burgués, fronte ó que xurdiu, como veremos, a reacción, a finais dos 50, dos chamados "mozos airados" ou "mozos iracundos".
Á súa vez, en EEUU, ofrecíanse nestes anos musicais e comedias frívolas, aínda que sempre con excepcións, como é o caso de Eugene O´Neill, que cultivaba un teatro realista.
Procurarase aquí dar conta das tendencias que, en maior ou menor medida, se cultivaron no panorama teatral desta época.