TEATRO VASCO
A Guerra Civil e posterior ditadura truncan a actividade teatral que se viñera levando a cabo no País Vasco no primeiro terzo do século. Agora, será o teatro de Iparralde o que domine a escena vasca, con pezas para ser representadas en centros dependentes da Igrexa.
Cómpre mencionar a Piarres Larzabal, un dos autores máis prolíficos do teatro vasco, que dominaba tanto o drama como a comedia. Moitas das súas obras, unha vez representadas, non chegaban a publicarse, e non será ata os anos 50 cando se comece a facelo: Nork hil du Oihanalde? ("Quen matou a Oihanalde?"), de 1950; Xirristi-Mirrixti (1950); Okillomendi alkate ("Okillomendi alcalde"), de 1952; Etchahun (1953); Portu Txoko (1954); Berterretx (1955), etc.
A partir de 1953, comezará certa revitalización teatral, cando a chamada primeira xeración de posguerra, á que pertence Larzabal e outros autores como Nemesio Etxaniz, Zubikaray, Lasagabaste, Labaien..., comeza a dar a coñecer unha produción bastante heteroxénea.