Euloxio Ruibal trata de combinar, nas súas obras, as innovacións teatrais do momento e mais a tradición galega; deste xeito, recibe influencias do teatro épico de Bertolt Brecht, no que se refire ó efecto de distanciamento xa comentado aquí varias veces e, asemade, déixase sentir a pegada de autores como Castelao ou Blanco Amor. Malia publicar boa parte da súa obra a partir dos 70, podemos mencionar aquí: Zardigot (1973), O roubo do aparello (1973), O cabodano (1975), A sonada e proveitosa enchenta do Marqués Ruschetino no derradeiro século da súa vida (1975).
O polifacético Vidal Bolaño (dramaturgo, director, escenógrafo...), figura clave do teatro galego contemporáneo, apenas ten obra publicada anterior a 1975 (naceu en 1950), podemos citar Amor e crime de Xan o Panteira (1975) ou Laudamuco, señor de ningures (xa de 1976). Será posteriormente, cando desenvolve a maior parte do seu labor neste eido.
TEATRO VASCO
Polo que respecta ó País Vasco, de novo a partir dos anos 60, van xurdindo grupos de teatro, como Jarrai (1960), Cómicos de la legua (1968) ou Karraka (1980)...
O primeiro comeza a súa actividade nos anos 60; a renovación que supón engloba tanto elementos da escenografía como o mesmo repertorio, xa que rompe cos vellos moldes é representar a Tennesse Williams, O´Neill, Camus, etc.
Neste contexto, xorden outros colectivos, como Akelarre, que leva a escena unha triloxía do pobo vasco; o grupo Cobaya, que pretende chegar a públicos marxinados da cultura, etc.