Pola súa parte, Blanco Amor publica Farsas para títeres (1973), na que combina tradición e vangarda, e na que se advirte especialmente a pegada de Valle Inclán; e Teatro pra xente (1974), que contén máis pezas de teatro popular e ruralista.
A primeira delas contén seis pezas: "Amor e crimes de Juan el Pantera", "Anxélica no ombral do ceio", "A verdade vestida", "Romance de Micomicón e Adhelala", "Falsa morte e certa morte de Estoraque o Indiano" e "Un refaixo pra Celestina".
A segunda comprende sete pezas breves: "O cantar dos cantares", "Fas e Nefas ou O Castelo enmeigado número 5.000 e pico", " A carauta", "Os baralláns" e "Tres contos escénicos": "A medosa Blandina", "A lebre das ánimas" e "A tía Lambida".
O seu teatro ten intención didáctica; entre os seus temas, está a reflexión sobre a condición humana, o amor, Deus...
Adóitase dividir a obra de Blanco Amor en dous subxéneros:
As farsas: obras imaxinativas, con elementos fantásticos e satíricos, emparentadas co teatro do absurdo e co esperpento de Valle Inclán. Os personaxes aparecen descritos esquematicamente e tampouco abundan os detalles na escenografía. Están dirixidas a un público culto.
Os autos: pezas de realismo costumista poboadas de personaxes do mundo rural que aparecen ben detallados. Xeralmente, nos autos hai música, xogos de luz, movementos...
Non requiren un espectador culto. A pesar do título Farsas para títeres, esta obra tamén inclúe autos.