Imaxe con licenza CC0, da canle de OpenClipart en Pixabay
Como é habitual en calquera xénero e manifestación artística, estas tendencias literarias (teatro existencial, social, do absurdo...) non se dan illadamente, e as obras adoitan compartir características dunhas e doutras, mesmo facendo que, moitas veces, a clasificación fique algo forzada.
Cómpre ter en conta, ademais, que a estas correntes principais engádense outras que foron tamén cultivadas na mesma época e que, nalgúns casos, tamén se mesturan coas anteriores, dando lugar ó entretecido que constitúe o panorama teatral.
Deste xeito, debemos mencionar:
O teatro da crueldade, que busca causar impacto no espectador, impresionalo, sorprendelo... partindo dos supostos do francés Antonin Artaud, expresados en Manifeste du théatre de la cruauté (1932) e Le Théatre et son double (1938).
Para acadar este impacto, o autor defende que o teatro debe servirse de elementos máis alá do propio texto: os sons, incluídos os ruídos, os xestos, a iluminación, a danza, escenas violentas
son fundamentais nesta concepción teatral.
Tense mencionado a Fernando Arrabal como autor influenciado polo teatro da crueldade, especialmente na súa obra Fando y Lis (1955), aínda que a obra adoita clasificarse dentro do teatro do absurdo.
As obras do teatro poético, cultivado tamén na posguerra, comparten características co teatro humorístico, con doses de tenrura e nostalxia, así como de fantasía e ilusión. Na literatura castelá destacan López Rubio, Ruíz Iriarte e, sobre todo, Alejandro Casona, coa súa obra La dama del alba, publicada primeiro en no exilio e, posteriormente (en 1962), en España.
O teatro que toma como base a recreación de mitos clásicos xa se mencionou anteriormente; é de sinalar que, moitas veces, esta temática era tomada como escusa para reflectir unha realidade social e burlar a censura, como é o caso de Antígona, de Salvador Espriu. Noutras ocasións, serve de base para un teatro con tintes existenciais, como en O incerto señor don Hamlet, príncipe de Dinamarca, de Cunqueiro.
O teatro de vangarda, máis presente no primeiro terzo do S.XX, nunca desapareceu completamente do panorama teatral; de feito, na literatura galega, tense feito referencia ás características vangardistas da dramaturxia de Pedrayo, Fole ou Jenaro Marinhas. Pero ademais, hai que ter en conta que, especialmente cara a finais da década dos 60, a vangarda é retomada polos grupos de teatro experimental e por autores como Fernando Arrabal.