Tendo en conta a información facilitada, indica o título da obra á que pertence o fragmento e o seu autor ou autora (IV)
E S C E A I X
O PRISIONEIRO, A NAI
A NAI — Felicidades, filio. Bícao.
O PRISIONEIRO — Gracias, miña nai.
A NAI — ¿Cómo estás? Hai tempo que te non vía. Estas pálido. Tes aquí ar acondicionado. Pero fáltache o ar ceibe. ¡Meu filio! Ten paciencia. Se cadra, hoxe, o teu pai... Como quera que sexa, non estés triste. Ai, quixera vir todos os días. Pero, xa ves, vivo tan lonxe... Hai tanto que facer no mundo... Ai, se hoxe fora o derradeiro día... Meu filio, esquezamos un intre as nosas mágoas. Estamos xuntos. Non dispoño de moito tempo. Pero vira Laura. Viran ós teus amigos.
O PRISIONEIRO — Miña nai, ¿por qué estóu aquí?
A NAI — Meu filio, non é mao estar aquí. Tes asegurado o xantar, tes asegurado o leito. Estás protexido. Tes ar acondicionado. Afora chove, neva, fai frío. Os coches atropelan á xente. E se vas en coche, os peatóns déitanse diante das rodas. E non hai onde aparcar. Logo, a xente é cada vez peor criada. Non atopas un fontaneiro se tes unha avaría na auga... E non digamos nada do servicio doméstico. Meu filio, se estás aquí é porque el o quer. El sabe o que fai. El sabe o que che conven. Eu ben quixera te ver ceibe, e non sei por qué estás aquí; pero el é moi intelixente, todo o mundo o sabe, i es o seu filio e quérete, e todo será para o teu ben...
O PRISIONEIRO— Miña nai, o meu pai ¿é verdadeiramente o Direitor? ¿Hai verdadeiramente un direitor? ¿Hai verdadeiramente un pai?
Á NAI — Meu neno querido, non acores. Son a túa nai. Hai verdadeiramente unha nai. Tes verdadeiramente unha nai. Unha nai é todo. Un pai... ¿qué é un pai? Craro que hai un pai...; pero ¿qué é propriamente un pai? Ti es o meu filio, eu son a túa nai. Descansa en min, acouga, non penses noutra cousa. Meu filio, estóu contigo, tes o meu agarimo. ¿Non che
abonda?
O PRISIONEIRO—Miña nai, ¿é que non teño un pai? Olla esa porta. Din que está tras ela. Olla esa guía de teléfonos: hai un número que lie corresponde. Golpeo a porta, i endexamáis se abre. Marco o número, i endexamáis contesta. Estóu aquí, confinado. Visítanme persoas. Non sei se son sombras. Unha muller engaiólame. Ás veces seméllame a súa boca unha
froita de lume. Logo, unha froita de cinza. Todo, segundo me din, é ousequio do meu pai. O xantar, o beber, a calefaición, a ducha, a muller, os amigos, a nai. Todas son mensaxes del.
Pero el non aparez nunca. E se el non esiste, non esisto eu. Sin ti, sin Laura, sin teito e sin pan podería vivir ou morrer se soupera quén son. Sin el non podo vivir nin morrer, non
podo ser, porque non se é se non se ten un pai; e se non se sabe quén é o seu pai, non se sabe quén é un. Porriba de todo necesito coñecer ao meu pai. Dime ti quén é, por qué non abre esa porta, por qué non responde á miña chamada.
A NAI — Cala, filio, acouga. Xa verás ao teu pai.
O PRISIONEIRO — ¿Qué pai é éste que se oculta así? ¿Por qué xoga conmigo ao tule? Abonda de agarda, e de misterio. Ti, miña nai, ábreme esa porta. Chámao por teléfono. Ti terás a chave, coñecerás o sinal.
A NAI — Filliño, non acores. Tesme a min. Tes a Laura. Tes aos teus amigos..
TÍTULO DA OBRA
:
AUTOR
:
Comprobar respostas
Vale