LITERATURA CASTELÁ
No referente á literatura castelá, triunfa nestes primeiros anos a alta comedia e o teatro humorístico:
Alta comedia: trátase de obras ben elaboradas, de carácter costumista, que teñen a burguesía como principal protagonista. A trama concede especial relevancia ó humor e ós valores morais máis conservadores (familia, matrimonio, relixión...
). Presenta un desenvolvemento amable e un final feliz. Cumpre a función de entreter e educar o público de posguerra. É un teatro de evasión, que continúa o éxito do de Benavente anterior á guerra e o dos seus seguidores.
De feito, Benavente continúa sendo o seu representante máis destacado, con obras como Lo increíble (1940), Aves y pájaros (1940), Al amor hay que mandarlo al colegio (1950), etc.
Outros autores representativos: Edgar Neville, José María Pemán, Juan Ignacio Luca de Tena, Claudio de la Torre, José López Rubio, etc.
Teatro humorístico: a nota característica é tamén o humor, aínda que con certas doses de crítica, e provocado desde a presentación de situacións e tramas diferentes; de feito, esta corrente tense relacionado cun humor máis intelectual, próximo ó do teatro do absurdo, con diálogos e situacións inverosímiles. Como representantes deste tipo de teatro podemos sinalar a Miguel Mihura ou a Jardiel Poncela.
MIGUEL MIHURA
Considérase a Mihura como o renovador do teatro cómico español, que achega ó denominado teatro do absurdo. De feito, a súa obra máis coñecida, Tres sombreros de copa, supón unha ruptura co humor que viña sendo característico da escena española, posto que, con certo ton irreverente, fai unha crítica ás convencións sociais do momento.