Cara a mediados de século, o panorama teatral dá un xiro; serán Buero Vallejo e Alfonso Sastre os que marcan este cambio de rumbo ó levar a realidade social e política ás súas obras: a inxustiza social, a miseria, a explotación das persoas, a superstición... son temáticas presentes no seu teatro, que ademais fai uso dunha linguaxe moi directa. Á parte dos dous mencionados, inscríbense nesta corrente Carlos Muñiz, Lauro Olmo, Andrés Ruiz, etc.
Antonio Buero Vallejo foi o primeiro en propoñer, na escena do teatro en castelán da posguerra, obras cun maior pouso social e político, de xeito que se considera o iniciador da recuperación do teatro.
Aínda que escribira algunha obra anterior, foi en 1949 cando se estrea Historia de una escalera, que constituíu a consagración do autor. A partir desta data, escribiu e publicou de maneira constante, pese a ter varios problemas coa censura da época.
A este respecto, cómpre mencionar a polémica que mantivo con outro dramaturgo: Alfonso Sastre, xa que, malia coincidir ambos en que o teatro debe ser inconformista e comprometido, Buero Vallejo, precisamente polos problemas coa censura, decantouse por un teatro cuxa crítica non resultase moi evidente (é o chamado posibilismo), mentres que Sastre entendía que o teatro debía promover a axitación social, polo que a crítica debía ser directa e a linguaxe e contidos debían conter unha carga de violencia considerable.
Ricardo Asensio, Boceto Antonio Buero Vallejo, CC BY