No teatro social de Portugal destaca, sobre todo, o nome de Bernardo Santareno; se ben, non pode adscribirse a esta tendencia o conxunto da súa obra.

Dos dous ciclos nos que acostuma dividirse o seu traballo como dramaturgo, é o segundo, que comeza en 1966, o que se pode cualificar como teatro social. O punto de partida desta etapa está na obra O Judeu, cuxo protagonista é o dramaturgo António José da Silva, que fora queimado pola Santa Inquisición. Nela, Santareno emprega características propias do teatro épico de Bertolt Brecht, tales como os xogos de luz e sombra, gravacións, proxeccións, etc. que pretenden producir o efecto de distanciamento que Brecht procuraba nas súas obras, de xeito que o pública sexa quen de reflexionar sobre a mensaxe sen implicarse na trama da obra.

Ademais d´O Judeu, responden ó teatro social outras como O Inferno (1967), A Traiçao do Padre Martinho (1969) ou Português, Escritor, 45 Anos de Idade (1974), que non puideron levarse á escena ata a fin do réxime de Salazar.

Aquí podemos ver a promoción da versión cinematográfica de O Judeu:










C