Primeira etapa (1949-1957): as obras deste período poderían catalogarse como realistas existenciais, xa que se centran no elemento humano, na frustración, no fracaso
, pese a ter unha importante carga de contido social. Encádranse aquí, como mencionamos xa ó tratar o teatro existencialista: Historia de una escalera (1949), Las palabras en la arena (1949), En la ardiente oscurdiad (1950), La tejedora de sueños (1952), La señal que se espera (1952), Hoy es fiesta (1955), Las cartas boca abajo (1957), etc.
Hai quen fala tamén, con respecto a algunhas destas obras, de teatro simbolista, xa que, certamente, combina elementos realistas con outros simbólicos.
Segunda etapa (1958-1971): prima aquí o teatro social e político (sen esquecer agora o elemento humano), ó que responden obras como El tragaluz (1967) e outras que constitúen dramas históricos que agochan tamén crítica social: Las Meninas (1960), El concierto de San Ovidio (1962), etc.
Nestes anos, o autor introduce novos recursos, como o escenario múltiple ou a participación.
Terceira etapa (1974 1999): a obra máis relevante deste periodo é La Fundación (1974), cuxos contidos sociais e políticos son moi explícitos, á par que se aprecia unha procura de novos recursos escénicos, características que compartirá con outras obras como La detonación (1977).