Trátase dunha corrente xurdida na década dos 40, pero cuxo auxe non se produciu ata as seguintes dúas décadas como reacción ós totalitarismos, á II Guerra Mundial, á guerra fría... Representa a incoherencia humana a través de situacións disparatadas, dunha trama ilóxica, así como os diálogos, que evidencian a imposibilidade da comunicación, o que provoca certo humorismo, malia que reflicten, á súa vez, a angustia vital, polo que ten características coincidentes co existencialismo.

Os principais representantes foron Samuel Beckett, Eugène Ionesco, Arthur Adamov, Jean Genet, Fernando Arrabal, Manuel de Pedrolo, Miguel Mihura, Jardiel Poncela, etc.

Eugène Ionesco ou Eugen Ionescu, escritor francés de orixe romanesa, foi o máximo representante do teatro do absurdo. A súa primeira obra La Cantatrice Chauve ("A cantante calva"), de 1950, xa se inscribe de cheo nesta corrente; acadou un grande éxito e é unha das obras máis representadas en Francia. Trátase dunha crítica satírica ó modelo de familia burguesa da época; a este respecto, débese lembrar que, malia caracterizarse o teatro do absurdo polos diálogos inconexos ou as situacións inverosímiles, non está exento de compromiso social.

Fragmentos da representación en castelán:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=DC1KX4BCbHI
https://www.youtube.com/watch?v=cMKvZqEvXgQ