Tres sombreros de copa, escrita no 1932, pero publicado en 1947, e representada, por primeira vez, en 1952, é unha comedia representativa do teatro humorístico, na que xa se observan certos trazos que a ligan co teatro do absurdo. Aparece un tema que será habitual nas obras de Mihura, que é a oposición entre os convencionalismos e a liberdade, que tamén está presente en textos posteriores (se ben cunha crítica máis diluída) como ¡Sublime decisión! (1955), Mi adorado Juan (1956) ou La bella Dorotea (1955), El caso de la señora estupenda, Una mujer cualquiera, A media luz los tres (1953), El caso del señor vestido de violeta (1954), La canasta (1955), Mi adorado Juan (1956), Carlota (1957), Melocotón en almíbar (1958), Maribel y la extraña familia (1959), El chalet de Madame Renard (1961), La bella Dorotea (1965), Ninette y un señor de Murcia (1964), La tetera (1965), etc.


O rexeitamento que, no seu momento, causou a súa primeira obra, hai que entendelo dentro dun contexto teatral conservador, tanto na forma como no contido, do que era un bo expoñente Jacinto Benavente. O teatro do absurdo que, en certo modo, Miguel Mihura anticipa, non chegaría ata a década dos 50.


Ademais de dramaturgo, Mihura colaborou tamén con diversas revistas, como Buen Humor, Cosquillas, Gutiérrez, etc., chegando a ser director dalgunhas delas, como La Ametralladora ou La Codorniz, sucesora da primeira, que acadou grande éxito parodiando as convencións sociais da época, cun humor un tanto surrealista e ilóxico, polo que a conexión coa súa obra dramática resulta evidente. Esta revista concentrou a unha ampla nómina de colaboradores e colaboradoras vencelladas, en moitos casos, coa actividade teatral e cinematográfica, polo que logo lle dedicaremos un apartado.

Miguel Mihura desenvolverá tamén o seu labor como guionista de cine, por exemplo en Bienvenido, Míster Marshall (1953), con Bardem y Berlanga.


A

C