TEATRO GALEGO

En Galicia, entre finais dos anos 60 e principios dos 70, aparecen varios grupos de teatro independente, como O Facho ou Teatro Circo. Cabe destacar que en 1973 deuse un fito moi relevante na historia do teatro galego, posto que tivo lugar a I Mostra de Teatro de Ribadavia, que constituirá un punto de referencia para o teatro galego durante toda a década. A diferenza do que acontecía na literatura castelá, o teatro independente galego non naceu nas universidades, senón que tiña un carácter popular, aspiraba a levar o teatro ó pobo, e outras especificidades, posto que trataba de eliminar a diglosia da escena e mais crear as infraestruturas precisas para que puidera desenvolverse un teatro galego. A esta iniciativa, xunto co Concurso de Teatro Abrente, débese que se dera a coñecer unha segunda xeración e teatro de posguerra (a primeira sería a Xeración dos 50, xa mencionada), con Manuel Lourenzo, Euloxio Ruibal ou Roberto Vidal Bolaño, que combina o gusto por experimentar, co teatro do absurdo, o teatro comprometido... e publican a maior parte da súa obra a partir dos anos 70.


Manuel Lourenzo foi o creador, xunto con Francisco Pillado, do Grupo de Teatro O Facho, que é o inicio do Teatro Independente Galego. Funda tamén, en 1967, o Grupo de Teatro Circo e, anos máis tarde, en 1978, a Escola Dramática Galega.

Aínda que, como dixemos, a maior parte da súa produción literaria dáse a partir dos anos 70, entre as súas primeiras obras (correspondentes co período estudado), están: Tres irmáns parvas (1969), Crónica do sol de inverno (1971), Erros e ferros de Pedro Madruga (1972), etc.





Santos Díez, Manuel Lourenzo, CC BY SA



A

C