LITERATURA CASTELÁ: FERNANDO ARRABAL E FRANCISCO NIEVA

No referente á literatura castelá, tamén cara á finais dos 60, xorde o chamado Nuevo teatro español, que procura unha renovación da escena sen abandonar, como era o común tamén nas outras literaturas, a intención crítica. Trátase dun teatro que concede unha grande relevancia á experimentación escénica, ós efectos visuais, sons... ó tempo que introduce contidos alegóricos e simbólicos e reflicte as influencias do teatro europeo (Beckett, Ionesco, Brecht...).

Participan deste novo teatro Buero Vallejo (La Fundación, 1974), José Rubial, José María Bellido, etc., pero destaca especialmente Fernando Arrabal, escritor en francés e castelán, que cultiva o absurdo, o esperpento e, sobre todo, o teatro pánico, no que mestura o absurdo, a ironía, a crueldade... con influencias do dadaísmo de Tristan Tzara e de André Breton.

Ó longo da súa extensa traxectoria cultivou distintas tendencias; o seu primeiro teatro está máis vencellado ó teatro do absurdo, con obras como Pic-Nic (1952), El triciclo (1955), Fando y Lis (1956)... Cara a 1957 comeza o teatro "prepánico", con Orquestación teatral, Concierto en un huevo (1958), Guernica (1959), etc. ata que en 1962 crea, co director de cine chileno Alejandro Jodorowsky e o pintor e actor francés, Roland Topor, o "movemento pánico", que entra de cheo no teatro experimental (se ben, as obras anteriores, xa apuntaban esta tendencia).

O mesmo Arrabal, en 1963, deu unha definición do "teatro pánico": "una manera de expresión presidida por la confusión, la memoria, la inteligencia, el humor y el terror".

Téñense establecido tres elementos básicos deste tipo de teatro: o terror, o humor e a simultaneidade. Os seus autores mostran un mundo caótico, ás veces cruel, con elementos oníricos, inzado de elementos opostos como o amor e o odio, o sacrílego e o sagrado...



A

C