Alfonso Sastre



Sastre comezou a súa obra dramática nos anos 40, no seo do grupo Arte nuevo, con obras de carácter existencialista, como Uranio (1946) ou Cargamento de sueños (1949), que xa supuñan unha clara ruptura co teatro burgués herdeiro do de Benavente.

Nos anos 50, foise decantando por unha liña máis social, aínda que unha das súas obras máis coñecidas, Escuadra hacia la muerte (1953), ten aínda fortes trazos existencialistas. Posteriormente, publicou La mordaza (1954), Ana Kleiber (1955), Guillermo Tell tiene los ojos tristes (1955), En la red (1959), etc. Moitas destas e outras obras súas foron prohibidas polo réxime franquista, sufrindo sempre este autor moitos problemas coa censura.

Sen abandonar a temática social, a partir da década dos 60, apréciase unha maior preocupación polo aspecto formal, trátase da etapa de Sastre que se deu en denominar Teatro penúltimo, á que pertencen obras como La sangre y la ceniza (1965), El banquete (1965), La taberna fantástica (1966), Crónicas romanas (1968), etc. Nelas déixase ver a influencia de Bertolt Brecht e do esperpento de Valle Inclán.





Joxerrazabala, Alfonso Sastre, CC BY SA

A