CARCEREIRO: Que?
PRISCILIANO: (Seguindo) Foron esas chaves que penduran do teu cíngulo
CARCEREIRO: De que fala?Que chaves? Estas?
PRISCILIANO: Coido que a máis forte delas será a deste lugar silandeiro, capialzo da morte, sartego do espírito.
CARCEREIRO: (Sastisfeito). Endexamais escapou ninguén! É unha forte chave de ferro!
PRISCILIANO: Non, non deas resposta, amigo: quizais sexa un sutil consolo imaxinar que tan só me arreda da liberdade unha chaveciña de ouro, ou un fío de prata!
CARCEREIRO (Ledo). Ouro e prata! Ouro!
PRISCILIANO: Que queres?
Neste intre comeza a producirse un constante movemento rotatorio de Prisciliano ao redor do Carcereiro. Tamén este cambia moito de lugar, dando mobilidade ás formas externas do diálogo.
CARCEREIRO: Un ten as súas cousas na testa.
PRISCILIANO: Verdadeiramente, es mensaxeiro dunha noticia interesante ou decisiva?
CARCEREIRO: (Case que bailando). Ouro e prata! Prata e ouro! Non hai outra verdade maior nin mellor!
PRISCILIANO: Entón, eu prégocho, home do cárcere, celeiro da angustia, pola túa alma non me fales da vida, senón da liberdade!
CARCEREIRO: Ouro!
PRISCILIANO: Tamén el, como as espadas, sostén a verdade.
CARCEREIRO: Que?
PRISCILIANO: Nada. Falaba de xustiza.