Tal como acontece coa prosa e coa poesía, a denominación novecentismo non se refire ás mesmas realidades cando falamos de literatura galega e de literatura castelá. No primeiro caso, adoita empregarse esta denominación como sinónima de Xeración do 22 e Xeración do 25 para referirnos a autores nados arredor de 1900, polo que non comparten características cos autores da literatura castelá.
No teatro galego desta etapa destaca Rafael Dieste, que publica A fiestra valdeira en 1927, e que se representará por vez primeira en 1935.
Trátase dunha peza situada nun ambiente mariñeiro (Rianxo); nela, un mariñeiro, emigrante retornado rico, pídelle a un pintor que lle faga un retrato, e este faillo pintando de fondo unha fiestra na que se ven, ó lonxe, barcos faenando. Esta imaxe non é do agrado de Balbina, a muller do mariñeiro, posto que lles trae á memoria unha vida de traballos da que agora, xa ricos, renegan. O pintor substitúe esa imaxe por unha fiestra sen nada detrás, o que simboliza ese rexeitamento das raíces, da identidade. Porén, non ten un final amargo, xa que, por intervención doutros mariñeiros, ó final da obra volve rexurdir, tras esa xanela, a imaxe do pasado, das orixes.
Aquí pódese ver un fragmento dunha representación, da canle de "tutubinass":