MODERNISMO - SIMBOLISMO
Maeterlinck (belga) e Ibsen (noruegués) son dous dos dramaturgos cunha influencia maior no teatro de principios do S. XX, momento no que, á par de posturas máis conservadores e tradicionais, xorden outros movementos cunha ansia renovadora. É o caso do modernismo, que procura unha superación do teatro costumista e localista, e faino desde dúas posturas:
A vitalista, ou rexeneracionista, representada por Ibsen (teatro social, comprometido, profunda análise psicolóxica).
A simbolista ou esteticista, representada por Maeterlinck (afastado dos problemas sociais e preocupado pola creación de atmosferas fascinantes, nas que cobra grande importancia a escenografía, a iluminación, a música
).
Quizais sexa Maeterlinck o máis presente nos dramaturgos aquí tratados, de feito, inflúe na obra teatral dos autores do Grupo Nós, na da dos autores da Xeración do 27, como Lorca, e na de autores cataláns modernistas como Apeles Mestres (un dos precursores), Santiago Rusiñol, Joan Torradelle, Adriá Gual, Ignasi Iglésias, Joan Puig i Ferreter, etc.
Santiago Rusiñol é un dos máis importantes dramaturgos modernistas cataláns, considerado como o grande renovador teatral, con obras como Cigales i formigues (1901), L´heroi (1903), nas que critica a sociedade do momento, ou La mare (1907), L´auca del senyor Esteve (1910), etc.
Tamén Ignasi Iglésias destaca neste movemento, aínda que no seu caso, trátase dun teatro máis social, comprometido ideoloxicamente, herdeiro do teatro das ideas de Ibsen.
No teatro castelá, destaca a obra modernista de Valle Inclán, á que xa se aludiu no apartado correspondente.