Capítulo VIII: O cazador na enramada.
Á mañá seguinte, tras a nocturna cerimonia do DumDum, a tribo emprendeu devagar o camiño de regreso cara á costa, a través da xungla.
Era unha marcha tranquila e os monos aproveitaban para ao paso buscar alimento. Atopaban en abundancia palmeiras ananas, ameixas grises, bananas, piñas silvestres e, en ocasións, pequenos mamíferos, paxaros, ovos, réptiles e insectos. Abrían as noces partíndoas coas súas fortes queixadas ou, se resultaban demasiado duras, golpeándoas con dúas pedras.
A vella Sabor cruzouse unha vez no seu camiño e obrigounos a marcharse cara á seguridade das altas enramadas das
árbores, porque se o felino respectaba a superioridade numérica e o afiado dos cairos dos monos, estes tiñan en idéntica estima a cruel e temible ferocidade da leoa.
Tarzán estaba sentado nunha rama baixa, directamente enriba do maxestoso e flexible corpo que avanzaba silenciosamente a través da densa xungla. O rapaz botou unha piña á vella inimiga da súa tribo. O gran felino detívose en seco, deu media volta e observou a figura que, dende o alto, burlábase provocándoa.
Sabor sacudiu un lategazo ao aire coa cola e ensinou os amarelentos cairos. Pregou os labios ao lanzar un arrepiante ruxido e nos seus fociños formáronse profundas e ameazadoras engurras mentres os malévolos ollos pechábanse ata quedar reducidos a dúas estreitas liñas que
despedían furia e odio a cachón.
A fera encrespou as orellas, cravou a súa mirada nas pupilas de Tarzán dos Monos e deixou oír un reto discordante e colérico.
Durante varios segundos ambos os dous permaneceron contemplándose en silencio e, ao final, o enorme felino continuou a súa marcha a través da selva, que o enguliu como o océano absorbe un seixo que lle boten.
Pero na mente de Tarzán xurdiu o embrión dun gran proxecto. Acabara coa vida do feroz Tublat, de forma que, non era un poderoso loitador? Agora seguiría o rastro da astuta Sabor e exterminaríaa de modo similar. Sería tamén un formidable cazador.
Nas profundidades do seu corazonciño inglés latexaba o anhelo de cubrir con roupas o seu corpo nu, porque as ilustracións dos libros demostráranlle que os homes vestíanse, mentres que os monos e todos os demais seres viventes ían nus. As roupas, por conseguinte, debían de ser un signo de distinción e grandeza; a divisa da superioridade do home sobre todos os demais animais posto que seguramente non existiría ningún outro motivo para poñer aquelas prendas tan horribles.
Moitas lúas atrás cando era bastante máis pequeno, Tarzán desexara ter a pel de Sabor, a leoa, de Numa, o león, ou de Sheeta, o leopardo, para cubrir o seu corpo desprovisto de pelo, para conseguir que deixase de parecerse ao de Histah, a repulsiva serpe. Agora, non obstante, compracíase da súa pel tersa, porque iso indicaba que descendía dunha raza
portentosa, e no seu ánimo debatíanse os contraditorios desexos de ir nu para proclamar que descendía dunha liñaxe superior ou vestir aquelas horribles e incómodas prendas para acomodarse aos costumes e estilo dos seus ascendentes.
Mentres a tribo seguía avanzando lentamente pola selva, tras cruzarse con Sabor, Tarzán continuou dándolle voltas na cabeza ao estupendo plan que maquinaba para eliminar a súa inimiga. Durante moitas xornadas apenas puido pensar noutra cousa.
Aquel día, non obstante, outros intereses máis inmediatos reclamaron a súa atención.
De pronto, pareceu que chegara a media noite; cesaron os ruídos da selva; as árbores quedaron inmóbiles, como paralizados e expectantes á espera dunha inminente catástrofe. Toda a natureza agardaba... pero non por moito tempo.
Ao lonxe empezou a soar unha especie de xemido tenue e baixo. A medida que se achegaba, o seu volume foi aumentando e aumentando.
As árbores dobráronse ao unísono, inclinándose cara ao chan coma se unha man inmensa os empurrase. Seguiron achegándose ao chan e aínda non se oía ningún ruído, salvo o profundo e aterrador xemer do vento.
Logo, de pronto, os xigantes da selva retrocederon bruscamente para recobrar a verticalidade e as súas formidables copas fustrigaron o aire cunha protesta enxordecedora. Un estalido de luz moi intensa escintilou entre o remuíño de nuboeiros negros como a tinta. O enxordecedor fragor do trono sucou o espazo como un desafío de meteoros coléricos. Chegou o diluvio... e un inferno desencadeouse sobre a selva.
Tremendo a causa da xélida chuvia, os monos da tribo anicáronse na base das xigantescas árbores. Os lóstregos atravesaban rutilantes a negrura celeste, esparexendo súbitas claridades que permitía ver de súpeto o frenético axitar das ramas e a curvatura case imposible dos madeiros das árbores.
De vez en cando algún vello patriarca do bosque, fendido por algún raio ígneo, derrubábase esgazado entre as árbores circundantes, arrastraba na súa caída uns cantos veciños de menor talle e aumentaba así a confusión da selva tropical.
Ramas de todos os tamaños, grandes e pequenas, que a ferocidade do furacán arrancaba de callo, sucaban o aire entre o verdor dunhas plantas que parecían un remuíño vexetal, levando a morte e a destrución a unha morea de infelices moradores daquel poboadísimo mundo silvestre.
Durante horas, a implacable furia do ciclón continuou asañándose sen dar mostras de querer amainar, e a tribo seguiu encollida e aterrada ao pé das árbores. En constante perigo a causa dos madeiros e ramas que non cesaban de caer e petrificada de medo ante o vívido resplandor dos
lóstregos e do bruído arrepiante dos tronos. Alí continuaron feitos nobelos, sumidos na desdita, á espera de que pasase a tormenta. O fin produciuse tan subitamente como o principio. Cesou o vento, brillou o sol... e a natureza sorriu de novo.
As follas e ramas con pingas e os húmidos pétalos das preciosas flores reluciron outra vez baixo o esplendor do día que regresaba. Y... do mesmo xeito que a natureza esqueceu, os seus fillos tamén esqueceron.
Pero a vida continuou do mesmo xeito que estivera a desenvolverse antes da escuridade e o pánico.
Non obstante, unha claridade de amañecer iluminara o cerebro de Tarzán: unha luz que chegou para explicarlle o
misterio da roupa. Que cómodo se sentiría abrigado pola grosa pel de Sabor! Esa idea engadiu un novo estímulo á aventura.
A tribo permaneceu varios meses dando voltas polas proximidades da praia na que se alzaba a cabana de Tarzán. O rapaz dedicaba ao estudo unha gran parte do seu tempo, pero sempre que deambulaba pola foresta levaba a corda a punto e foron moitos os pequenos animais que caeron na trampa do lazo corredizo, que o rapaz lanzaba con gran rapidez e habilidade. Unha vez, o lazo caeu en torno ao curto pescozo de Horta, o xabaril, e a frenética cabriola que executou o sobresaltado animal para librarse do nó corredizo derrubou a Tarzán da rama onde se atopaba ao axexo e dende a que botara a ondulante soga.
O vigoroso verrón salvaxe deu media volta cando oíu o ruído do impacto do corpo contra o chan e, ao ver que se trataba da doada presa dun mono pequeno, baixou a cabeza e precipitouse como tolo sobre o sorprendido Tarzán.
Por fortuna para este, a caída non lle producira dano ningún, xa que aterrou como un gato, coas catro extremidades dispostas para amortecer o golpe. Púxose en pé automaticamente e, coa axilidade propia do mono que case era, refuxiouse na seguridade dun rama baixa, mentres Horta, o xabaril, comprobaba o inútil do seu arremetida.
O incidente foi unha máis das experiencias que adoutrinaron a Tarzán acerca das limitacións e as posibilidades da súa singular arma.
Nesa ocasión perdeu unha corda longa, pero obtivo un ensino importante. Comprendeu que, de ser Sabor quen lle derrubase da rama da árbore, o resultado do lance sería moi distinto, porque, indubidablemente, a operación custaríalle a vida.
Levoulle moitos días trenzar unha soga nova, pero cando finalmente a tivo, saíu decidido a cazar e apostouse nunha rama que dominaba o ben transitado sendeiro que conducía á auga. Pasaron por debaixo varias posibles vítimas, pero eran de menor contía e non se molestou en mancalas. Non desexaba pezas tan insignificantes. Intentaría apoderarse dun animal forte para probar a eficacia do seu novo proxecto.
Chegou por fin a presa pola que Tarzán suspiraba. Cos flexibles nervios ondulantes baixo a pel radiante, apareceu Sabor, a leoa, lustrosa e corpulenta.
As súas grandes patas de planta acolchada pousábanse suaves e silenciosas no piso da estreita senda. Levaba ergueita a cabeza, sempre vixiante a súa atención; a longa cola axitábase en lentas ondulacións ateigadas de graza.
Foise aproximando paulatinamente á rama na que se mantiña ao axexo, co rolo da longa corda na man, preparado.
Semellante a unha estatua de bronce tan inmóbil coma se estivese morto, Tarzán agardaba. Sabor pasaba por debaixo. Un paso máis... outro... o terceiro...
O lazo saíu disparado silenciosamente por enriba da leoa. Durante un segundo o nó corredizo pareceu suspendido sobre a cabeza do animal, como unha serpe, e entón, mentres Sabor levantaba a vista para detectar a orixe do rumor sibilante da corda, o lazo caeu arredor do seu pescozo. Tarzán deu un tirón e o nó corredizo tensou a corda en arrdedor da súa garganta. Deseguido, o rapaz largou cordel e sostívose con ambas as dúas mans.
Sabor estaba atrapada.
A sorprendida leoa deu un salto para internarse na espesura da xungla, pero Tarzán non estaba disposto a perder aquela corda como perdera a anterior. A experiencia aconselláralle tomar precaucións.
A leoa deu outro salto, pero antes de que percorrese con el a metade do espazo previsto, a corda tensárase. O corpo do animal deu un pinchacarneiro no aire e caeu de costas contra o chan, con seco impacto. Tarzán apresurárase a atar o extremo da corda ao madeiro da xigantesca árbore na que estaba subido.
Ata aquel punto, o plan saíra á perfección, pero a seguinte manobra resultoulle moito máis espiñenta. Comprobouno cando colleu a corda, afianzouse na galla formada por dúas ramas e intentou izar e deixar suspendida da árbore aquela impresionante besta de músculos de aceiro, que non cesaba de revolverse furiosa, de lanzar temibles poutadas e non menos aterradoras dentadas.
O peso da vella Sabor era enorme e cando cravaba as uñas nalgunha parte, só Tabor, o elefante, podía arrastrala e afastala da súa ancoraxe. A leoa atopábase de novo no sendeiro, nun punto dende o que podía ver o autor da aldraxe á que a sometía. Da súa garganta xermolou un ruxido furioso ao tempo que se elevaba repentinamente no aire cara a Tarzán, pero cando o salto levou o seu formidable corpo á rama que ocupaba Tarzán, este xa non estaba alí.
Impulsárase áxil cara a unha rama máis pequena e atopábase a uns seis metros por enriba da furibunda leoa enlazada. A colérica fera permaneceu un momento cruzada enriba da rama, mentres Tarzán se burlaba dela e lle botaba froitos e anacos de rama ao desprotexido rostro.
A besta deixouse caer ao chan e Tarzán descendeu rapidamente para agarrar a corda, pero Sabor descubrira xa que o que a retiña non era máis que unha delgada soga.
Así que a colleu entre as súas poderosas mandíbulas e a cortou antes de que Tarzán tivese tempo de tensar por segunda vez o asfixiante lazo.
O rapaz sentiuse moi doído. O seu ben tramado plan disolvérase ata quedar en nada, de modo que non tivo máis remedio que consolarse molestando un pouco máis a súa inimiga: sentou na rama e procedeu a dirixir berros e acenos de burla á enfadada criatura que tiña debaixo.
Sabor paseou dun lado a outro, ao pé da árbore, durante horas. En catro ocasións encolleu o corpo e saltou con ánimo
de botarlle a pouta, pero foi o mesmo que se quixese atrapar o ilusorio vento que murmuraba a través das copas das árbores.
Por último, Tarzán cansouse do xogo e, tras dedicar a Sabor un alarido desafiante e lanzarlle un froito pasado de maduro, que foi estrelarse, brando, viscoso contra a cara da súa inimiga, emprendeu unha rápida retirada de árbore en árbore e, desprazándose a cousa de trinta metros sobre o chan, en moi breve espazo de tempo estivo de novo entre os membros da súa tribo.
Referiulles os detalles da súa aventura, non sen sacar peito e gabarse para deixar axeitadamente impresionados aos seus máis hostís e empedernidos rivais mentres que a Kala faltáballe pouco para poñerse a bailar de puro orgullo.