Conta a historia que o Emperador Wudi (156-87 a.C) tiña unha noiva chamada Li. A noiva morreu e o Emperador, apesarado terriblemente pola súa perda, perdeu todo o seu interese polas tarefas de goberno e os asuntos da Corte.
Un día, un ministro do Emperador, encontrouse pola rúa cun neno que xogaba cun boneco, axitándoo coas súas mans. Reflectida no chan, a sombra do boneco parecía cobrar gran vivacidade. O ministro, inspirado por esta visión, volveu a Palacio e pediu aos serventes que confeccionaran unha figura de Li con retallos de seda de cores, colocándolle unhas varas de madeira para poder sostela.
Ao chegar a noite, o ministro invitou ao Emperador e, utilizando unha cortina e lámpadas de aceite, ofreceu a Wudi a ilusión de considerar as formas da súa amada proxectadas sobre a cortina, ofrecéndolle consolo ao darlle a impresión de que o espírito da muller estaba presente. O Emperador quedou encantado e fascinado polo invento e os teatros de sombras convertéronse nunha das principais formas de entretemento da Corte Imperial.
Así naceu o teatro de sombras ou 'sombras chinesas' (en chinés, piyingxi), nun principio, as marionetas facíanse xeralmente con papel ou madeira; máis tarde, empezou a utilizarse para a súa elaboración a pel ou pelello de asno e vaca.
Con estes materiais se conseguía máis resistencia que o papel e máis lixeireza que a madeira. De feito, o nome en chinés deste espectáculo significa "sombras de pel".
No século XIII, o teatro de sombras converteuse nunha forma de entretemento habitual nos cuarteis das tropas mongois. Esta arte expandiuse coas conquistas do Imperio Mongol ata países distantes como Turquía, Persia e Arabia. Máis tarde, alcanzou os países do sueste de Asia.
O teatro de sombras chegou a Europa, cando misioneiros franceses en China levaron estas marionetas ao seu regreso a Francia en 1767, organizando representacións en París e Marsella.
De 1796 ata 1800 o goberno chino prohibiu as representacións públicas de marionetas para evitar a propagación de revoltas campesiñas. As sombras chinesas non volveron retomar a súa popularidade ata 1821.
Actualmente, aínda que esta forma de arte popular corría o risco de desaparecer, tense constancia da existencia de compañías de teatro sombras chinesas en máis de 20 países.
Texto basado no artigo de
http://spanish.china.org.cn/culture/txt/2009-08/19/content_18361107.htm